FIRENZE, dag 1

Vrijdag 14 april, heel vroeg in de morgen.

Op een onmogelijk vroeg uur, 5 u, zag ik de chauffeur van De Molengalm met zijn busje voor mijn deur stoppen. Vlug mijn jas aan en de voordeur opengedaan vooraleer hij de eventuele muizen die nu al in mijn provisiekast zouden zitten kon wekken. De reeds wakkere kerel begroette mij met een vrolijke goedemorgen. Wat ik wel wou én ook beaamde maar niet echt heel oprecht. Bleek dat ik de enige passagier was. Dus wijlle naar Zaventem. Ik bespaarde hem de moeite naar de busjesparking te rijden. Mijn valies is uitgerust met vier wieltjes en is nog gemakkelijker te besturen dan een trottinet.

In de vertekhal van de luchthaven ging ik direct op zoek naar de balie van Alitalia. Het was in de hal behoorlijk druk. Blijkbaar gingen veel mensen de paasdagen elders vieren. Vooral de incheckbalie's van Barcelona stonden overvol. Terwijl ik mijn weg baande tussen de massa was ik al volop bij mijzelf aan het oefenen : bongirno, sono -mijn naam- e voi otro biljiete per Pisa. Dan zou ik wel mijn brieven laten zien. Natuurlijk ging ik langs de verkeerde kant op zoek en heb zodoende bijna de hele hal afgewandeld vooraleer ik bij de bescheiden balie van Alitalia kwam. Er werd juist een druk gesticulerende heer bediend. In het Italiaans. Ik wachtte braaf mijn beurt af en wanneer de drukke heer luidruchtig verdween knikte de baliedame dat ik mocht komen. Dan verbaasde zij mij met : Goedemorgen mijnheer, kan ik oe helpen ?

'Ha juist, Firenze is nog toe. Maar geen probleem ik schrijf nieuw ticket.' Na enkele opzoekingen in de boekingslijsten en nog wat controles op andere schermen kreeg ik inderdaad nieuwe ticketten. Eén voor Zaventem/Milano en één voor Milano/Pisa. Zij wist mij ook te vertellen dat op mijn koffer een transfertklever zou hangen en ik pas in Pisa naar de bagageband moest. 'In Milano niet naar uitgang mijnheer, maar transit binnenland. Volg gewoon pijlen'. Ik bedankte de dame en vroeg hoe het zat met de verplaatsing Pisa - Firenze. Daar kon zij niets over vertellen, ik kreeg een ticket tot Pisa en dan verder met boes of tren (zelf te betalen).

Ik was al blij dat ik nieuwe ticketten had en ging dan maar inchecken. Weer een vriendelijke dame vroeg of een stoel aan de gang goed was, of ik mijn valies op de band wou zetten en maar één stuk handbagage mee had dat niet meer dan 12 kg mocht wegen, en... Enfin alles was in orde, mijn valies woog 16,5 kg, wat mij een beetje verbaasde.

Alle plichtsplegingen waren in orde en ik naar de controleposten waar ze mij weer betrapten op een verboden object. Ik had nochtans alles op de band gelegd waarvan ik dacht dat het een gepiep kon uitlokken. Het bleek, nadat ik met een handscanner was bewerkt, mijn bic te zijn. Ik had zomaar een gekregen bic genomen uit het bakje. De ringetjes waarmee die vast is en het konische stukje waaruit de schrijfpen komt waren echter van ijzer. Belachelijk, maar waar. Dus geen probleem en ik werd goedgekeurd.

In de vertrekzone wandelde ik nog eens langs de taxfree shops op zoek naar goedkope sigaretten maar tarara, evenveel als hier in de winkel. Dus placeerde ik mij maar in een stoel aan de gate naar het vliegtuig. Er zaten niet zo gek veel mensen, ik was nochtans niet zo vroeg. Dus kreeg ik al beelden voor mij van passagiers die te laat waren enzo, weggeplukt uit 'Het leven zoals het is - Airport'.

Toen het boardingtime was, was het aantal passagiers nog niet echt aangegroeid en bleek dat de Airbus ??? (zoiets voor een goede 250 man) half leeg was. Ik zat inderdaad langs de gang helemaal op de laatste rij. Net voor we vertrokken stelde een vriendelijke stewart mij eerst in het Italiaans en daarna in het Engels voor om van plaats te veranderen. Nu zou ik altijd gestoort worden door de passagiers die naar de WC moesten. Wat ik ook deed. Later bleek dat hij dan op de laatste rij ging zitten met een vriendelijke jonge stewardess die blijkbaar in opleiding was en waaraan hij veel te vertellen had. Het was allemaal heel humoristisch want die jonge griet lachte veel.

Enfin, de gymnastiek begon, gordels vast en opstijgen. Eens op hoogte kregen wij een tas koffie en een stukje cake. Dat was goed en wel rondgedeeld toen de kapitein zei dat wij binnen een half uurtje in Milano zouden zijn, de temperatuur was .., zonnig, bedankt voor met ons te reizen.

Na een vlucht van iets meer dan 1u30 waren wij geland in Milano.

Het was inderdaad een fluitje van een cent in Milaan. Alles was goed aangeduid en voor ik er erg in had stond ik al aan de gate voor Pisa, in een overvolle vertrekhal. Italianen zijn toch een luidruchtig volk. Het vliegtuig naar Pisa zat vol. Een tas koffie en een gebakje kon er tijdens de vlucht van ongeveer drie kwartier juist af. De kleine 'internazionale' luchthaven van Pisa heet als naam Aeroporto Internazionale Galileo Galilei en is zeer goed uitgerust. Geen enkel probleem met de bagage en het treinstation is verbonden met de luchthaven. De 'biglietera' was in de aankomsthal. Een ticket naar Firenze kostte slechts € 3.50 en 'no signore ... geen probleem voor de bagage, zet maar in coupe ! (dacht ik toch dat die mijnheer zei). Ik moest vlug naar de andere kant van de hal waar de trein wachtte.

Op het spoor was een conducteur al aan het rondkijken naar late passagiers. Ik vlug de eerste de beste open deur in ... en ik dacht in eerste klasse aangekomen te zijn. Een knappe, mooie coupe voor zo ongeveer 12 mensen met opzij een groot platform voor bagage die niet in de rekken kon. Er zaten 3 mensen in. Een zee van plaats. Alles was heel proper. Geregeld piepte een luidspreker met informatie van de stations waar we voorbijreden. Wij stopten éénmaal in een ongooglijk dorpje. Dan verder naar Firenze Centralo. Na ongeveer een uurtje genieten van het Toscaanse landschap arriveerden wij in Firenze. Het was ondertussen over twaalf uur.

Met een taxi, bestuurd door een rodeodriver, was ik op een kwartiertje in het hotel.

Rond 13u was ik op mijn kamer op het vierde verdiep. Mijn bagage werd gedragen door Allessandro, een vriendelijke bediende met een rood pakje, precies Robbedoes.

Uitpakken en alles wegleggen. Dan kriebelde het bij mij al om naar buiten te gaan.

Omdat ik al eens in Firenze geweest ben wist ik dat verloren lopen bijna niet kon. Hoe je ook gaat altijd zie je de Duomo (of zijn toren), het Palazzo Vecchio en alle wegen leiden naar de Arno.

Ik op mijn kuierlatten de stad in. Het was daar 20 ° warm. Terug kennismaken met Firenze was heel aangenaam. De kopie van David stond nog steeds aan het Palazzo Vecchio op de Piazza dell Signoria, de Duoma stond nog altijd in de steigers, de Ponte Vecchio hield nog steeds stand onder de honderden toeristen en ik vond een fijne cafeteria. De margerita koste slechts € 9.50, de chianti (maar) € 4.50 en de caffelatte achteraf ook € 4.50, wat ik toch veel vond voor een koffie met melk. Maar hij was wel heerlijk ! Ongelooflijk dat ik nu om 18u op een terrasje in Italië zat, een heerlijke temperatuur, een lekkere koffie en ongegeneerd 'mensjeskijken'.

Rond 20u begon het te duisteren en ging ik op mijn gemakje terug naar het hotel plannen maken voor morgen, nog wat lezen en slapen.