EGYPTE DAG 8

Donderdag, 30 maart 2006.

Nadat wijzelf en onze mannen gewekt waren, pakten wij de valiezen verder. Gisterenavond hadden wij het gros van het werk al gedaan. Nadat de restjes ingepakt waren zetten wij alles netjes in de gang. De matrozen van het schip zouden alles versassen naar de bus.

Wij naar het ontbijt. Een stevig ontbijt want het zou een lange dag worden en wanneer zouden wij nog eens eten krijgen ?

Een laatste maal reden wij met de air-co bus. Tarek was al op weg naar zijn gezin, maar wij hadden al uitgebreid afscheid genomen.

Van de bus naar de vertekhal van de luchthaven leverde geen problemen op. Natuurlijk stonden de onvermijdelijke vriendelijke Egyptenaren ons op te wachten om de valiezen te dragen. Dit deden wij echter liever zelf, vanwege goedkoper.

Het inschepen was een andere zaak. Met veel woorden probeerden wij de bediende uit te leggen dat wij één groep waren en graag zo dicht mogelijk bij elkaar in het vliegtuig wilden zitten. 'No problem !' Toch duurde het een eeuwigheid vooraleer alles in orde was. Ons laatste groepje was maar net op tijd in de wachtruimte.

Even deed zich daar een incidentje voor. Enkelen onder ons wilden nog een laatste sigaretje roken. No problem ! zei een vriendelijke agent, ginder is de cafetaria daar mag dat. Wij terug door de metaaldetector. Dit was duidelijk buiten een andere agent gerekend. Die maakte ineens een ongelooflijk misbaar tegen Sylvie. Wat hij zei verstonden wij niet. Het was wel uiterst onbeleefd en grof. Op een manier die niet mis te verstaan was. De man leek wel razend. Waarom ? Blijkbaar vonden de andere agenten ook dat dit niet kon, zij wenkten ons en bleven aldoor zeggen 'No problem, com, com'. Toen wij terugkwamen zat de nukkige agent met een donderwolk gezicht te mokken in zijn stoel. Hij bekeek ons niet eens en loste zeker geen woord. Wat hij ondertussen over ons dacht ? Allah mag het weten !

Eindelijk mochten wij naar het vliegtuig. En wat bleek ? Wij zaten helemaal niet bij elkaar, maar verspreid over bijna het hele vliegtuig. Hadden wij ons verkeerd uitgedrukt of had de bediende ons verkeerd verstaan ? Ditmaal mag Joost het weten.

Toch was dit geen hindernis om een behouden 'vlucht uit Egypte' te hebben. Ik zat weliswaar met toegeknepen billen en knikkende knieën op het vliegtuig omdat 's nachts de Vloek van de Farao had toegeslagen. Enkele immodiums hielden de zaak onder controle.

Ontschepen in Zaventem, valiezen pakken en op naar de aankomsthal. Wij werden zelfs niet gecontroleerd op smokkelen. De 4 farden Marlboro die ik gekocht had op de luchthaven van Luxor ($ 52 en gemaakt in Zwitserland) kwamen ongehinderd België binnen.

De vriendelijke collega's die ons met de busjes opwachten brachten ons in een no-time naar Schoten.

Eens thuis in Oelegem gekomen brachten de sigaretten mij op het idee een nieuwe verzameling te beginnen. In cellofaan verpakte pakjes Marlboro uit verschillende landen. Ik heb er nu al een Arabisch, een Spaans en een Belgisch.

Zo, dit was het dan. Hiermede neem ik (voorlopig) afscheid van Egypte en nu

... CIAO FIRENZE !!!