EGYPTE DAG 7 deel 3

Woensdag, 29 maart 2006, namiddag.

Na het middagmaal en een korte rust, vertrokken een aantal van onze mannen en aan aantal begeleiders op kamelentocht. Diegenen die moeilijker te been waren bleven thuis, uiteraard ook met enkele begeleiders. Ik bleef thuis omdat ik het die dieren niet wou aandoen mijn gewicht te torsen. Als dierenliefhebber kan je dit niet doen. (eigenlijk is het de angst voor het onbekende die mij thuis hield).

Wij, de thuisblijvers, genoten op het opperdek van de befaamde cocktails van ons cruiseschip.

Enfin, na enkele uurtjes kwamen de bedoeïnen héél enthoesiast thuis. Onze mannen én de begeleiders vonden het toch een hele sensatie. Zelfs Peter waarvan ik zei dat hij wel een grote mond heeft, maar een klein hartje, had een kamelenrit gedaan. Ik bewonder hem daarvoor.

In ieder geval ga ik mijn angsten overwinnen en wanneer ik (volgend jaar ?) terugga rij ik ook op een kameel. Hopelijk schiet ik nu geen kemel !

Nog voor het avondmaal stond er nog een ritje door Luxor met een koets op het programma. Wij zaten al eens in een koets om een tempel te gaan bezoeken. Dat was leuk geweest dus ik keek er wel naar uit. Tarek drukte ons op het hart om niet meer dan € 1 fooi te geven, niet in te gaan op vragen om iets speciaals te zien en altijd te zeggen aan de koetsier om in het konvooi te blijven rijden. Het was een konvooi, 31 mensen meestal 2 per koets, dat maakt een serieus aantal koetsen.

Wij vertrokken aan de oever van de Nijl, daar ongeveer waar ons cruiseschip lag. Na een korte rit door het modernere Luxor, een stukje door de buitenwijken, reden wij de binnenstad in.

Ondertussen gaf onze koetsier korte aanwijzingen : 'School' - 'Hospital' - 'Mosc' enz... Hij vroeg uiteraard ook om geld te wisselen. Zij krijgen meestal munten als fooi, maar kunnen daar geen weg mee op de bank. Daarom trachten zij die tegen bankbiljetten te wisselen bij de toeristen. Geen probleem zou je denken, maar zij foefelen steeds. Voor je het weet heb je minder dan je moet krijgen of steken er enkele Turkse ponden in. Die zijn even groot als € 2 maar een pak minder waard. Dus hou je geld in je zakken of beter neem er geen mee (buiten enkele munten) als je op koetstocht gaat.

Wij reden langs enkele oudere woonwijken de oude kernstad in. De soekh ! Ik had dit nog niet meegemaakt en werd er stil van. Ondertussen was het beginnen schemeren wat het geheel nog een apart cachet gaf. Niet in draf, maar toch met een behoorlijke snelheid laveerden de koetsiers door de smalle straatjes. Op zich zijn die al smal maar zij werden nog smaller door de honderden winkeliers die er hun waren uitstalden. Alles leek hier verkrijgbaar. Zo reden wij voorbij verschillende slagers. Je kan het je niet voorstellen ! Een open kamertje van enkele vierkante meters groot. Vooraan, tegen de straat, hangen enkele beesten. Een klant die iets wou kopen rook eraan, wees er naar. De slager pakte zijn mes en sneed er een stuk af. Dit werd ingepakt in een groezelige krant. Smakelijk ! Het was een drukte van jewelste. Iedereen liep door elkaar, iedereen riep door elkaar. Kinderen waagden zich dicht bij de ijzeren koetswielen en de paardenhoeven. In Egypte worden blijkbaar veel specerijen gegeten. Het was dus ook een mengelmoes van geuren die zich opdrong. Wat mij inspireert tot : De soekh moet je zien, horen en ruiken !

Op een bepaald moment liep er een klein meisje naar de koets voor mij en riep 'Money, money'. De koetsier nam zijn zweep en haalde er mee uit naar het kind. Zij viel. Gelukkig naar de zijde van de winkeltjes. Ik vraag mij af wat er zou gebeurd zijn moest zij anders gevallen zijn en onder de koets terecht zou gekomen zijn. Blijkbaar zit men met een mensenleven niet zoveel in.

Eens de soekh buiten kwamen wij terug in bredere straten terecht waar het iets rustiger was. Dit moment koos de koetsier uit om te zeggen 'Horse, mangare'. Ik antwoordde : yes, indeed.

Het was ondertussen al een stuk duisterder en de iman riep op tot gebed. De koetsier wou ons dit duidelijk maken en zei : 'Iman, Mosc, Pray'. Ik antwoordde tot verbazing van de man blijkbaar : Yes, Ischa ! Ischa is het laatste gebed van de moslims. De man trok zich in zijn rol terug. Toch heb ik hem op het einde van de rit bedankt en een fooi van € 1 gegeven.

Deze rit was voor mij toch wel een kleine cultuurschok.

Terug naar ons schip voor het avondmaal en daarna...