Toch nog eens blogtime gemaakt.
Gisteravond laat was er op Canvas een programma over padre Fransisco. Wie hoor ik je denken ? Over Frans Wuytack ! Nog steeds onbekend ? Spijtig dat je dan gisteren niet gezien hebt want Frans Wuytack is als het ware de vader van het ideeëngoed van President Chavez van Venezuela. En is bovendien een Vlaming.
Einde de sixties leerde ik Frans kennen. Ik was toen jonge propagandist van de K.A.J. Antwerpen. Wij zaten volop in de opkomst van de Derde Wereld Beweging (maoistisch getint) hier, Arbeidersmacht in Ford Genk, de bevrijdingstheologie van Camillo Torres. In het verre Brazilië werden Kajotters gemarteld en gedood en dit werd aangeklaagd door Dom Helder Camara in Recife (Brazilië). Turbulente tijden waarin ons revolutionair enthousiasme hoogtij vierde in onze pogingen jongeren in arbeiderskernen te verenigen in de fabrieken. Wat uiteraard tot botsingen met vakbonden en arbeidersverenigingen leidde.
Komt daar ineens vanuit Sint Niklaas een priester op de proppen die in Caracas, Venezuela in de barrio's had gewerkt. Een jonge gast die pastoor was en daarbij nog onze taal sprak. Direct vielen wij voor zijn ideeën die hij eenvoudig, glashelder en animerend wist te brengen. Zo zei hij bijvoorbeeld dat het geen zin had zieltjes te winnen als die zieltjes geen dak boven hun hoofd hadden. Dus in plaats van in mooie kerken het Evangelie te verkondigen en aalmoezen uit te delen, stak hij de handen uit de mouwen. Samen met de daklozen en krotbewoners uit Caracas bouwde hij huizen. Weliswaar van karton, hout, zeildoek en alle andere materialen die zij konden vinden. Hij organiseerde scholen waar de volwassenen en de kinderen konden leren lezen en schrijven. Hij bouwde riolen, hield optochten en akties voor watervoorziening, geneeskundige zorgen, minimumloon (een innovatie daar).
Uiteraard was dit niet naar de zin van de heersende en uitvoerende macht. Men oordeelde dat hij staatsgevaarlijk was en stuurde hem het land uit. Zijn idee van solidariteit met elkaar in armoede bleek echter te blijven aanslaan. De barrio bewoners gingen verder met het werken naar kennis voor de armen zodat elk van hen een betekenis zou krijgen. Elk leven is de moeite waard om zich er voor in te zetten.
Frans had geen zittend gat. Wij smeedden samen plannen om hier akties op touw te zetten tot bewustmaking van de arbeidersjongeren. Bij hem thuis in Sint Niklaas (de Paardenstraat of zoiets) sloegen wij menig pintje achterover. En ineens zei hij dat hij weg was. Hij ging naar Spanje, niet op verlof maar om daar een aantal wantoestanden aan te klagen.
Ik hoorde enkele tijd niets meer van hem en ineens stond hij weer in het bureeltje van de K.A.J. Berooid, zonder één cent. In Spanje was bij hem het idee gerijpt om terug, clandestien, naar Venezuela te gaan. Hij had gewerkt en wat dollars verdiend die hem van pas zouden komen om naar Caracas te gaan. Maar ... onderweg had hij gezien hoe een vrouw werd gemolesteerd omdat zij trachtte iets bij te verdienen, door prullaria te verkopen aan toeristen. Blijkbaar tegen de zin van de Spaanse politie. Hij had dan maar zijn dollars aan haar gegeven !!!
Het was prettig om bovenstaande anekdote ook te horen in de reportage gisteren over hem, gemaakt door zijn zoon Fabio. Zijn zoon, want toen hij terug clandestien in Venezuela was en prompt partij trok voor zijn armen, werd hij niet alleen in de cel geworpen (en later weer uitgewezen), maar ook de kerk trok zich van hem terug. Hij heeft dan zijn kap van priester/arbeider over de haag geworpen en is getrouwd.
Sinds enkele jaren woont hij in Wachtebeke.
Het was verhelderend om zijn leven en ideeën nog eens terug te zien. Een beetje een herbronning.
