zaterdag, december 30, 2006

TO KNEE OR ... vervolg

't Is gebeurd ! Donderdagmorgen, 9u werd ik de operatiezaal ingereden voor nazicht en reparatie van mijn rechterknie. Om 11u was ik al terug ontwaakt en op mijn kamer gereden. Ik was wel een tijdje van deze wereld, in de armen van Narcos (das toch een griekse god he). Ik lag heel stil en voelde geen pijn, het leek wel of ik een dik been had. Bij nader toezien, en wel wat pijn, bleek er een centimeters dik verband rond te zitten. Dit werd er in de namiddag afgedaan en... amaai 't was wel de moeite : eerst zo een rood gebiesd verband, dan een laag watten, weer zo een verband en weer watten. Uiteindelijk een gewoon verband. Daaronder drie stripjes waarmee de wondjes van de kijkoperatie waren toegeplakt. Een lieve verpleegster kwam dit er allemaal afdoen en een nieuw plastiek verbandje kleven zodat ik toch kan gaan douchen (niet in bad gaan mijnheer anders weekt dat er af). Ik dacht er nog niet aan om in bad te gaan ... en douchen ! Misschien morgen ofzo : ik kan mijn knie niet serieus, zonder pijn, buigen, hoe zou ik dan over de badrand kunnen ? Dus maar enkele dagen behelpen met een washandje en aan de kraan wassen.
In de late namiddag kwam Rita mij afhalen en met behulp van enkele krukken slaagde ik er toch in om beneden te raken. Heel traag vanwege wel wat pijn.
Vrijdag was het al heel wat beter en pikkelde ik wat rond, in de voormiddag met een kruk, in de namiddag zonder. Heel braaf deed ik ook de oefeningetjes (been plooien, telkens iets meer) kwestie van niet te verstijven.
Vannacht heb ik ook een pak beter geslapen en nu pikkel ik weer wat beter rond. Het gaat verdorie nog goed komen (hoop ik).
Wat ze nu juist gedaan hebben ? Volgens de dokter een bijna versleten meniscus opgelapt en losgekomen stukjes kraakbeen verwijderd. Met pijnstillers en ontstekingsremmers moet dat nu in orde gemaakt worden.
Ik hoop dat het vanavond ook nog gaat. Vandaag word er immers oudjaar gezongen bij ons en ik verwacht zo'n driehonderd zangertjes ! Pikkeloefening zal ik dus genoeg hebben !

dinsdag, december 26, 2006

TO KNEE OR NOT TO KNIE

Sorry voor deze enigzins rare titel, maar als je geregeld wil bloggen moet je toch af en toe eens iets schrijven. Al meer dan een week zit (letterlijk) ik thuis met een kapotte knie. Na diverse onderzoeken en tests blijkt mijn meniscus het begeven te hebben. Zomaar. Opeens. Meer dan drievierde van de tijd zit ik dus met mijn been omhoog in een zetel. Te rusten. Te lezen. Een korte wandeling, ongeveer een vijftigtal stappen, gaat nog wel en dan begint die schokdemper in mijn knie zot te doen. Pijn, tot serieuze pijn als gevolg. Uiteindelijk is het nu bijna zover : donderdag word het zaakje gerepareerd. Door middel van een kijkoperatie. 's Morgens binnen, in de dagkliniek in Lier, en 's avonds terug naar huis. Niet op eigen krachten weliswaar. Gelukkig kan ik rekenen op mijn familie om me te helpen. Ik zal blij zijn, vermoedelijk, wanneer deze onderhoudsbeurt achter de rug is en ik terug normaal kan stappen.
Maar genoeg gezaagd ! Vandaag kreeg ik een berichtje van de docente van Photoshop dat ik geslaagd ben. In januari kunnen we dan de vervolmakingscursus aanvatten. Dankuwel allemaal voor de gelukwensen.

zondag, december 17, 2006

PHOTOSHOP

In mijn vorige post schreef ik dat ik, samen met ons Freya, een cursus Photoshop volg in Lier. Ik fotografeer graag en wil daarom ook wel wat creatiefs met foto's doen. Met Photo Elements kon ik al wel een beetje overweg, maar de echte 'trucs' wou ik wel doorhebben. Vandaar.
Photoshop, het programma, is een vrij dure aangelegenheid (ongeveer 1000 €). Gelukkig hebben wij goede vrienden. Als je echter met dit programma werkt dan snap je wel dat het niet goedkoop is. Er zijn ontelbare mogelijkheden om iets te doen met foto's.
Natuurlijk hoort bij een cursus ook een examen. Onze opdracht is een kerstkaart te maken met daarin allerlei zaken in verwerkt die wij leerden. Dus de voorbije dagen waren een speurtocht op het net om zoveel mogelijk afbeeldingen te hebben die iets met Kerstmis te maken hebben. En er is véél te vinden. Wij zouden nu kerstkaarten kunnen maken aan de lopende band : van zo kitcherig als maar mogelijk tot zo progressief als je maar kan bedenken. Vele uren van uitproberen, herschikken, bewerken, enzovoort om op het examen toch iets leuks te hebben dat je bijna blindelings kan uitvoeren. Je moet materiaal meenemen naar het examen maar alle bewerkingen moet je terplaatse doen.
Ik verwacht dat ik nu massaal succeswensen krijg ! Kerstwensen mag ook, maar wees eens origineel want ondertussen kreeg ik al viermaal dezelfde kerstwensen via e-mail toegestuurd.
Ondertussen al voorzichtige kerstwensen !

zaterdag, december 16, 2006

ALLEZ DAN MAAR !


Donderdagavond kreeg ik zo'n beetje onder mijn voeten (grapje) dat ik blijkbaar niet meer blog. Ik heb er wel eens aan gedacht, tiens 't is lang geleden ! Excuus : héél drukke periode achter de rug. Overal zo'n beetje. Om mijn creativiteit te bevorderen met pc, foto's en alles wat ermee verband houd ben ik een cursus Photoshop gaan volgen in Lier, gegeven door het Centrum Volwassen Onderwijs. Echt een aanrader. Als al hun andere cursussen zo zijn denk ik van nog wel een tijdje zoet te zijn. Apropos, ik ben zoet geweest en heb toch Sinterklaas maar in de verte zien passeren. Misschien wordt hij echt oudmodisch en moet ik mijn verlangens meer afstemmen op zijn collega Santa De Kerstman.
Er zijn trouwens net zo'n mooie verhaaltjes over hem als over de Sint. Ik heb er toch weer wat over bijgeleerd. Dat hij eigenlijk een bisschop was vroeger ergens in Turkije wist ik al. Het verhaal over de dode kindjes geloofde ik niet. Op de radio hoorde ik van een kenner, een Turk notabene, enkele nieuwigheden voor mij. De Sint was inderdaad bisschop in Turkije. Hij woonde in de buurt van de slavenmarkt. 's Avond ging hij eten brengen naar de slaven. De notabelen van de stad stelden dit niet erg op prijs, daarom sloten zij de slaven op. De Sint liet zich daardoor echter niet ontmoedigen. Via het rookgat en de schoorsteen die recht naar beneden naar de haard liep, dropte hij eten naar beneden dat opgevangen werd in de schamele kledingsstukken die de slaven droegen. Zo is het gebruik ontstaan om de avond voor 6 december een schoentje te zetten.
De Turkse kenner was helemaal niet gechokkeerd omdat wij de Sint ergens in Spanje situeren wanneer hij niet in onze contreien ronddoolt. Destijds probeerden vele koopvaardij- en vissersschepen tegen de winter terug thuis te zijn. De bemanning bracht dan allerlei geschenken mee voor de familie. Wanneer men vroeg waar die vandaan kwamen antwoorden zij : uit een ver land ! Nu zou de betekenis van Spanje (of hoe het dan vroeger ook mag geheten hebben in welke taal dan ook) 'ver land' willen hebben.
Het klinkt mij alleszins aannemelijk. Misschien moet ik toch nog beter mijn best doen en wat meer in sprookjes geloven.

dinsdag, oktober 10, 2006

NIEUW WOORD ?

Ik merk nu pas dat het al wel een tijdje geleden is dat ik nog geblogd heb. Sorry lezers, maar was druk bezig met een fotoreportage die, dank u, gelukt is.
Ik ga het niet hebben over de vreugde die ik voel na 'rode zondag'. Lees daarvoor de kranten maar.
Toen ik vanmorgen terug naar huis reed was het vrij druk in onze straat. Geregeld moest ik uitwijken om een tegenligger door te laten. Je moet namelijk weten dat er slechts aan één kant mag geparkeerd worden. Hierdoor kunnen twee tegenliggers elkaar moeilijk voorbijrijden zonder naar het fietspad uit te wijken. Gelukkig voor de fietsers ligt dit fietspad hoger en moet je daarvoor een boordsteen oprijden.
Zie je een tegenligger dan tracht je in een opening tussen de geparkeerde wagens in te voegen, dit levert meestal een 'handje' op van de tegenliggende chauffeur, die zijn weg (met voorrang trouwens) ongehinderd kan verderzetten. Is het dan druk in de straat dan spring je als het ware van opening naar opening. Deze aktie bracht mij op het idee om een, mogelijk, nieuw woord te introduceren : 'carhopping'. Ik weet het, het is Engels, maar zegt wel wat er bedoelt word. In het Nederlands zou het 'wagenspringen' kunnen zijn, maar eigenlijk vind ik dit niet klinken. Kent er iemand een betere vertaling ?

woensdag, september 13, 2006


Het is alweer een tijdje geleden dat ik nog eens 'geblogd' heb. Dus nog maar eens mijn 'dashboard' opgezocht.
Maandag zette ik een dvd op die ik ontvangen had via dvdpost en waarvan ik niet meer wist dat ik hem gehuurd had : Mozart and the whale. Eerst dacht ik aan een kinderfilm en was een beetje verwonderd. Eenmaal gestart heb ik met open mond zitten kijken naar een formidabele film over ASS (Autisme Spectrum Stoornis). De lezers die hiervan nog nooit gehoord hebben zouden die film, gemaakt in 2005, zeker moeten zien. Ik heb nog nooit een stoornis of syndroom zo goed in beeld gebracht gezien. Het gaat over een groepje autisten die, ambulant, begeleid worden door een andere autist. Iemand met het syndroom van Asperger. Eigenlijk kijk je niet naar één verhaal, maar naar het verhaal van elke acteur. De kenmerken van ASS zijn zo knap in beeld gebracht, zo duidelijk, dat ik mij afvroeg of de acteurs zelf autistisch waren.
Ik begrijp dat deze film nooit het commerciële circuit haalde, zelfs niet echt doordrong in het alternatieve circuit wegens soms te bedreigend overkomend.
Toch een must voor iedereen die wel eens iets heeft gehoord van autisten en daarbij vooral aan Rainman denkt. Ook een must voor iedereen die zich in ons werkveld wil begeven. Doorheen de interacties tussen de acteurs kan je tips ontwaren om met autisten om te gaan.
Nu ik toch Rainman vermeldde : Mozart and the whale is m.i. veel beter !
Ik heb hem gevonden bij Bol.com, een Nederlandse boekenclub met een heel uitgebreid gamma.

donderdag, augustus 31, 2006

Maandag 14.08.06, dag 8 (de laatste)


Vanmorgen heb ik na een stevig ontbijt mijn valies al gepakt en in de bagageruimte van het hotel gezet. Ik moest pas om 18u op de luchthaven zijn. Dus nog een hele dag om iets te bezoeken. Via de ondertussen door iedereen gekende Drottninggatan daalde ik af naar de stroom. In de gewelven van de Norrbro tussen Gustav Adolfs Torg en de Slottskajen ligt het Medeltidsmuseet, het middeleeuwse museum of beter Stockholms Medeltidmuseet, het museum van het middeleeuwse Stockholm. Joepie, weer gratis inkom en 'mrde' weer geen foto's mogen nemen. Uiteraard verkochten zij hier ook een museumgids, een leuk boek voor slechts 50 SEK (= ongeveer € 4.50).
Het museum opende zijn deuren in 1986 en is gespecialiseerd in het Stockholm van de 13de eeuw. Het ligt op de plaats waar vroeger de stadsmuur was en een groot deel van de ruimte en gewelven zijn nog origineel. Men heeft er het stadsleven van toen nagebootst : hanwerklieden en hun leefomgeving, bouwvakkers en stijlen, scheepsbouwers, handel, het stadsbestuur met zijn wetten, de verdediging van de stad, een martelplaats, een wijnkelder, enz... Er zijn ook veel prehistorische vondsten, vooral benen gebruiksvoorwerpen. Er is ook een uitgebreide verzameling altaartriptieken, vooral van 'flandriskt' kunstenaars. Ik voelde mij als Vlaming dan ook nogal thuis.
Dit museum heeft ook een aantal stadszegels, niet allemaal, maar het is wel de meest complete van heel de wereld.
Uiteraard mankeren ook de tientallen maquetten van Stockholm, van de 13de tot de 17de eeuw niet.
Het was al een flink tijdje namiddag toen ik mijn SEK uit de locker haalde en mijn rugzakje omhing dus naar een terras voor een koffie en een smörgassar.
De rest van de namiddag kocht ik her en der nog een laatste souveniertje voor de thuisblijvers en sloeg nog een praatje in het hotel met Petra. Zij is afkomstig uit Västmanland, een 'provincie' noord-west van Stockholm, zonder grote steden maar agrarisch gebied. Volgens haar heel mooi. Zij nodigde mij uit om, als ik naar daar wil gaan, met haar contact te nemen en zou dan alles met haar familie regelen. Zij wist ook te vertellen dat daar in de 'buurt' een Vlaamse zanger had gewoond, die zowel in het Vlaams als in het Zweeds zong. Achteraf bleek dat zij Cornelius Vreeswijck bedoelde, een Nederlander. Maar die vergissing maken veel buitenlanders.
Enfin, wij namen uitgebreid afscheid. Een taxi voerde mij naar Bromma, eigenlijk een kleine luchthaven, voor de terugvlucht naar Zaventem waar we met regenweer landen.
Aan de uitgang van de transitruimte stond een massa mensen te wachten, met muziek en spandoeken. Wij voelden ons welkom. Bleek al gauw dat, ook dat uur, Tia en Kim verwacht werden.
Dat was mijn reisverslag over Stockholm. Wil je ook de foto's bekijken, je kent de weg !
Tot later !

woensdag, augustus 30, 2006

Zondag 13.08.06, dag 7, deel 2

Enkele foto's van Skansen :
De eerste foto is een oude turfhut op de voorgrond en op de achtergrond het nieuwere Stockholm.










De tweede foto is, met toelating van de dames, genomen in een hut van het Sami kamp. Sami zijn een bevolkingsgroep die in de bergen leeft en destijds nomaden waren. Zij hielden vooral rendieren.









De derde foto is van een schuurtje uit het noorden van Zweden. Het is op palen gebouwd om in de winter bereikbaar te zijn. Tot aan de vloer van het schuurtje lag er dan sneeuw.









De vierde foto is van Älvrosgärden, de hoeve van Älvros, een typische Zweedse hoeve uit het noorden van Zweden.









Dan een runesteen met al duidelijk christelijke invloed













Een Europese bizon









Een een rustende eland of 'elk'









Voor de rest van de foto's verwijs ik graag naar fotoalbum 17 op de link Skynet foto's. Kan je ze niet openen, prober dan als eerste bij het inloggen mijn e-mail adres in te geven en als paswoord WVW240748. Lukt het dan nog niet geef dan een seintje en dan laat ik Skynet je uitnodigen ze te bekijken.
Nog iets : op Skansen was heel duidelijk de muziek te horen die het Zweeds Philharmonisch Gezelschap speelde op een grote weide aan de buitenkant van Stockholm. Iedere zondag in de vakantiemaanden houden zij daar een groot openluchtconcert waar 30 à 40.000 mensen, gratis, op afkomen. Je moet er al van 's morgens vroeg zijn om een plaatsje te hebben.

Zondag 13.08.06, dag 7

Vandaag is het de laatste volledige dag in Stockholm. Op het programma staat een bezoek aan Skansen. Dit is een openluchtmuseum, soort Bokrijk, op het eiland Djürgarden.
Ik heb al horen vertellen dat mijn blogs over Stockholm lang zijn. Het spijt me, maar er is zoveel te zien dat ze automatisch lang worden. Ik zal trachten om dit nu wat in te korten, alhoewel, want Skansen is toch een vrij uitgebreid park met honderden bezienswaardigheden.
Het park is opgericht door Artur Hazelius, een dokter in de Scandinavische talen. Hij wou een blijvende ode brengen aan de Zweedse geschiedenis door huizen en levensstijlen, fauna en flora te verzamelen. Hij realiseerde dit op het eiland Djürgarden met de hulp van het Zweedse koningshuis. Het park ging open in oktober 1891 en is genoemd naar het kleine fort dat er destijds stond. Een fort is in het Zweeds een 'skans' (je ziet enige verwantheid met onze -schans- ook een versterkte plaats). Je kan er een hele dag in rondlopen en nog altijd iets nieuws bespeuren. Het is ook de plaats waar de Stockholmers in de zomer graag lopen te flaneren.
In plaats van veel woorden zal ik nu trachten veel beelden met een beetje uitleg te publiceren :
De eerste foto is genomen in het Stadskwartier dat een inpressie moet geven van Södermalm van vroeger.
Opladen van foto's wil eventjes niet lukken, dus de volgende zie je in deel twee.

Zaterdag 12.08.06, dag 6, deel 2

Na de oude en nieuwere meesters bewonderd te hebben wou ik iets gaan eten in Gamla Stan. Ik had er echter niet aan gedacht dat het zaterdag was en dit stadsgedeelte zou overstroomd zijn met toeristen. Alle terrasjes en banken zaten stampvol. Dus kuierde ik maar rond en nam hier en daar wat kiekjes. Terug in de buurt van het Koninklijk Paleis hoorde ik muziek. Vermits iedereen zich de richting van die muziek spoedde, ik er achter aan. Ik had geluk van nog vrij vooraan op het grote plein van het K.P. te staan. Het was de wekelijkse aflossing van de wacht. Altijd een bezienswaardigheid. Ook nu. Al gebied de eerlijkheid mij te zeggen dat de aflossing aan het Presidentiëel Paleis in Praag toch knapper was.
Na de plechtigheid die toch ongeveer een uurtje duurde trok ik terug naar het hotel om wat te lezen en misschien een praatje te slaan met Petra.
Het was echter haar collega achter de balie dus geen praatje. Na een uurtje lezen begon de honger toch te knagen, ik was volkomen vergeten te eten 's middags. Dus ik de stad in. Op een terrasje een broodje gegeten met een glas öl (liten) en mensjes gekeken.
Een eerste indruk was dat er vele dames zwanger zijn. De komende maanden zal Stockholm een geboortegolf te verwerken krijgen. Dit bovenop de massa dames en koppeltjes die reeds met een kinderwagen rond reden. Stockholm zal woontorens moeten bijbouwen !
Een tweede indruk is dat Stockholm wel echt een multiraciale samenleving is : neem blank, zwart, bruin en aziatisch. Zoek alle mogelijke combinaties tussen die kleuren op en je ziet ze in Stockholm.
Een derde zaak die mij opviel : In Drottninggatan is een Pralin Huset met als reclame 'Belgisk Choklat'. Op het voetpad stond een hele rij aan te schuiven om binnen te kunnen. Telkens er iemand door de gesloten deur naar buiten kwam, mocht er iemand binnen. Ofwel was er airco in die winkel (het was warm buiten) ofwel zijn de Belgische pralines zo waardevol dat het een extra beveiliging is (smiley). Ik voelde mij fier Belg te zijn.
Tenslotte was het opvallend hoeveel mensen je aanspreken. Heb je even oogcontact dan kom je al vlug tot een gesprek. Meestal begint dit in het Zweeds, maar na mijn 'ja tallar...enz' word snel overgeschakelt naar Engels.
In het teruggaan zag ik aan het Stadstheater, waar op een verzonken plein (ter grootte van het Sint Jansplein) een betoging bezig was om vrijheid en onafhankelijkheid te eisen van een land dat ik niet kende. Ik meende Syrië te horen maar kan er eigenlijk kop noch staart aan krijgen. Ook de vlag van dit land zei mij niets. Achteraf hebben wij dit opgezocht en aan de hand van de vlag stelden wij vast dat het over Assyrië ging, een streek in Iran waar de Zoroasters leven, die mannen die Zarathoestra aanbidden.
Het 'menselijk' uur was al lang vertrekken en na flink deelgenomen te hebben aan het verbruik van öl ben ik naar het hotel getrokken. Morgen stond Skansen op het programma !

zondag, augustus 27, 2006

Zaterdag 12.08.06, dag 6


Tijdens de tocht naar het Vasamuseum merkte ik het grote Nationalmuseum aan de Blasieholmenshamnen op. Weer een flinke wandeling om tegen 10u, de openingstijd van de meeste musea, daar te zijn. Dag Jan, ik was een uur te vroeg. Dus zette ik mij op een bank aan het museum en gedurende het wachten ging ik mensjes kijken, naar de drukte van het inschepen naar de verschillende eilanden aan Strömkajen.
Na een tijdje kwam er een al wat oudere man naast mij zitten. Ik verstond dat hij vroeg of de plaats nog vrij was en zij 'joa'. Hij begon tegen mij in het Zweeds te praten maar ik onderbrak hem met het enige zinnetje dat ik toen in het Zweeds (bijna) perfect kon uitspreken : Ja taller iente Svenska = Ik spreek geen Zweeds. Ik vroeg hem of hij 'snella (= aub) Engels kon praten. Hij kon dit, maar verschoot er van dat ik geen Zweed was. Zie ik er zo Zweeds uit ?
Hij voelde zich geroepen om uitvoerig te vertellen over de Vikings, waar hij duidelijk trots op was. Mijn kennis over dit volkje was ondertussen danig opgekrikt en ik kon vlot met hem hierover van gedachten wisselen. Toen ik hem vertelde dat in onze taal verschillende weekdagen herinneren aan de Vikings, dat mijn dochter Freya heette, was hij in de war en vroeg hij waar ik dan wel vandaan kwam. Op mijn Belgisch antwoord schrok hij een beetje en hij vroeg hoe het dan wel was met onze oorlog, de oorlog tussen de Flandrisken en de Frenskisten. Ik vertelde hem dat er helemaal geen oorlog was, dat wij soms meningsverschillen hadden en dat er wel eens harde woorden vielen. Hij leek opgelucht want voor de rest was België goed, héél goed, want er was veel bier ! Maar zei hij 'öl is öl' , bier is bier, en moest niet naar fruit smaken.
Hij vertelde mij dat hij naar zijn zoon ging op een van de eilanden en dat zij gingen feesten. Hij toonde mij een bruine papieren zak en maakte ondertussen het wereldgekende borreldrinken gebaar. Zijn rode neus verraadde dat hij dit wel meer deed.
Ondertussen was het Museum opengegaan. Ook dit museum had vrije toegang, je mocht er echter niet fotograferen.
De eerste verdieping is volledig gevuld met Scandinavisch design materiaal : tv, stoelen, stofzuigers, eet- en drinkserviezen en wat je nog allemaal kan denken. Het is plezant om dingen uit een recent verleden eens terug te zien, maar hier was ik vlug doorheen.
Voor ik het vergeet te vertellen, vooraleer je binnenging moest je je tas in een kluisje bergen. Je steekt één kroon in het slot, anders sluit het niet. Nadien open je met de sleutel het kluisje en je krijgt je kroon terug.
Via een monumentale trap kom je op de eerste verdieping die beslist de moeite is om te bezoeken.
Het Nationaal Museum is niet alleen het grootste kunstmuseum van Zweden, het gebouw alleen al op zich is niet weg te denken uit de skyline van Stockholm. Gebouwd in Florentijns, Venetiaanse renaissansestijl verwijst het naar Italië, de bakermat van de schilderkunst.
Gustav Vasa begon in zijn kasteel Gripsholm in de 16de eeuw kunst te verzamelen. Hij kocht kunst, kreeg kunst als geschenk en als krijgsbuit. In 1654 ging koningin Christina naar Rome en nam haar bouwmeester mee om kennis te maken met de Italiaanse renaissanse.
Terug thuis gekomen gaf zij opdracht een gebouw te ontwerpen om de grote kunstschat in onder te brengen. Tijdens de bouwwerken brande haar slot Tre Kronor echter af en een groot deel van de verzameling werd vernietigd.
Hierdoor kreeg het bouwen van het Nationaal Museum wel wat vertraging : pas enkele generaties later werden de koninklijke kunstschatten er in ondergebracht. Dit was pas in 1866.
Er is een opmerkelijke verzameling van oudere schilderijen, skulpturen, handwerk, tekeningen en grafische werken.
Kunstenaars als Rembrand, Rubens, Goya, Renoir, Degas en Gauguin hangen er in de Vlaamse, Franse, Italiaanse zalen. Dit naast werken van Carl Larsson, Josephson, Hill, Zorn en nog vele anderen. In totaal zijn er meer dan 16.000 schilderijen en skulpturen, meer dan 500.000 grafische werken en tekeningen en meer dan 30.000 kunsthandwerken (porcelein, glas, zilver en meubels). Elk jaar worden er tien verschillende exposities gehouden en waan je je in een totaal ander museum.
Ik moet dus nog minstens 9 maal terug gaan om het grootste deel van de verzameling gezien te hebben.

Vrijdag 11.08.06, dag 5, deel 2

Hej, 'Joa' ik ga nu verder met de vrijdagnamiddag. Na een toch wel serieuze rondwandeling in Stadshuset wou ik het in de namiddag wat kalmer aan doen.
Ik slenterde op mijn dooie gemak naar Vasaparken, gelegen tussen het Sankt Eriksplan, de Odengatan en de Dalagatan in het zuiden van Vasastaden, grenzend aan Norrmalm waar het hotel ligt. Een klein ommetje van ongeveer een km, maar de moeite waard.
Vasaparken is een groen longetje in Stockholm met een Friluftsteater en een aantal sportvelden : Twee minivoetbalvelden, een piste en een minigolf. Overal staan banken in de schaduw van volwassen bomen. Er is ook een eetstalletje waar je zowel diverse snacks als smörgasser kan krijgen. Uiteraard ook allerlei drankjes. Ik kocht een toast met kaas en een koffie. De koffie kreeg nam ik mee naar de met grote paraplu's overdekte tafeltjes, de toast maakte men warm en bracht hem mij. De toast was het equivalent van 3 dubbele boterhammen, dus nogal veel voor mij. Oh ja, ik betaalde voor dit snackje en de koffie de tegenwaarde in kronen van ongeveer € 6. Wie zei daar dat Zweden duur was ?
Als je even uitkijkt dan kan je voor betrekkelijk weinig geld eten en drinken. Wil je natuurlijk de gefortuneerde toerist uithangen en in de sjiekere restaurants gaan tafelen dan betaal je je blauw.
Er zijn voor rugzakkers twee mogelijkheden : je koopt aan een stalletje of een kafee en neemt alles zelf mee naar het terras en dan betaal je echt niet veel. Iets duurder zijn de restaurants waar men je bedient. Toch heb je daar ook een aanbod dat betaalbaar is. Een bier kost bijvoorbeeld tussen € 2.50 en € 3. Veel ? Jawel, maar je krijgt een halve liter. Idem wat betreft cola, fanta en andere frisdranken. Wil je een borrel, bijv. schnaps, whiskey, cognac, dan betaal je € 9. En dat is wel veel.
Ik heb de namiddag heel de tijd in Vasaparken doorgebracht. Gekeken naar enkele matchen minivoetbal, genoten van een kaffelatte (€ 3.50 goedkoper dan in Firenze (= € 4.50), even groot en even lekker. Tussendoor nog wat gelezen in een spannend boek. Het viel mij op dat er veel gelezen word in Stockholm. Op bijna elke bank, op verschillende plaatsen op handdoeken in het gras, waren mensen aan het lezen. Ik viel dus niet uit de toon.

Vrijdag 11.08.06, dag 5


Na de onderdompeling in het Viking verleden wou ik vandaag toch wel eens iets anders zien. Onlangs las ik in een roman die zich voornamelijk in Stockholm afspeelt dat het hoofdpersonage, een nobele dief, een bezoek bracht aan de blauwe zaal van het stadhuis.
In de reisgids las ik dat dit stadhuis een bezienswaardigheid op zich is. Kom je in Stockholm dan kan je er ook niet naast kijken, of je nu op een eiland staat of vanop een schip in het water.
Dus ik naar het stadhuis of Stadhuset.
De grote, imposante toren is echt een eye-catcher. Bovenop pronkt goudkleurig het nationale symbool van Zweden : de drie gouden kronen. Langs de buitenzijde, aan de Stadshusbron ligt het praalgraf van Birger Jarl, die Stockholm stichtte in 1252. Het is een groot vierkant gebouwd gebouw met een grote binnenkoer. Langs drie zijden gesloten, de vierde zijde is een zuilengalerij van waaruit je een prachtig beeld op op het eiland Riddarholmen en op het grotere eiland Södermalm. Achter Riddarholmen zie je de contouren van de Riksdag en het Kungliga Slottet.
Tussen het Stadhuis en het water, de Riddarfjärden, ligt de Stadhuistuin. De aanleg is duidelijk beïnvloedt door Lenôtre. De tuin is opgesmukt met standbeelden van allerlei beeldhouwers, maar voornamelijk met die van Carl Eldh, één van de voornaamste Zweedse sculpturisten.
Ik sloot mij aan bij de Engelstalige groep bezoekers die begeleid werden door de mooie gidse Inge, die ons direct overdonderde met de 'Blauwe Zaal'. Eigenlijk zou dit beter de 'Blauwe Hall' genoemd worden. Het is een grote overdekte ruimte, zeker zo groot als het binnenplein van het Stadhuis. De monumentale ruimte is opgetrokken uit rode baksteen, de vloer is van Zweedse marmer uit Kolmärden. In zijn originele plan wou de architect, Ragnar Östberg, de muren blauw schilderen naar het water dat Stockholm langs alle zijden omringd. Toen hij echter zag hoe mooie de rode bakstenen waren zag hij van zijn plan om alles te bepleisteren met blauw af. Toch bleef de zaal haar blauwe naam behouden omdat dit zo op het bouwplan stond en ondertussen gemeen goed geworden was.
Een ander staaltje van zijn genie is de mooie marmeren trap die naar de bovenverdieping leidt waar allerlei festiviteiten voor de edelen plaatsvonden en waar ook de Raad is gehuisvest. Nobele dames waren gekleed in lange kleren of rokken. Wanneer zij een trap bestijgen moeten ze hun kleren optillen wat hen een deel van hun nobelheid deed verliezen. Daarom ontwierp hij, samen met zijn vrouw die er op oefende, de trap zodanig dat de nobele dames zonder gezichtsverlies en hun rok te moeten optillen naar boven konden schrijden. En inderdaad de lage, lange treden lieten ook toe dat wij, toeristen, naar boven konden schrijden.
De blauwe zaal is ook internationaal vermaard vanwege het Nobelprijs gebeuren. Eerst dacht ik dat de Nobelprijzen hier werden overhandigd, maar er stond niemand voor ons klaar. Nu weet ik dat de prijzen door de Zweedse koning in de Concert Hall worden overhandigd, ieder jaar op 10 december. Na hun medaille en diploma gekregen te hebben wandelen (?) alle winnaars en genodigden naar Stadshuset voor het jaarlijkse banket. Iedere genodigde heeft exact 69 cm ruimte aan tafel. Het is dus elk jaar puzzelen om iedereen een plaatsje te geven. Ik heb mij ingeschreven, gratis, om uitgenodigd te worden. Inge verzekerde mij ervan dat ik zeker een uitnodiging zou krijgen van de Koninklijke Familie, op handgeschept papier, met in goudopdruk de drie kronen, voor het banket van ... 2052 !
Het volgende pronkstuk van het stadhuis is Radsalen (hoe krijg ik vdme dat bolletje op de eerste a ?) of de Raadszaal. Eerst kom je in een klein, donker vertrekje. Dit was het zaaltje waar de dames-verkozenen, destijds een drie, vier vooruitstrevenden, vergaderden. Nu is het gewoon een anti-chambre. De Raadszaal zelf is imposant. Het plafond is gemaakt naar het model van een omgekeerde drakkar, een ode aan de Vikings en hun 'thing'. Hierdoor krijg je de indruk in een Viking langhuis te zijn. Tussen haakjes (), onze benaming van dinsdag is hiervan afkomstig : Thingsdag, de dag dat er overlegd werd.
De Stockholmer Stadsraad bestaat uit 103 verkozenen. Dames en heren vergaderen samen. De enkele dames van destijds zijn ondertussen uitgegroeid naar 56, de meerderheid.
Daarna kwamen wij bij de 'Ovalen kamer', speciaal ovaal gebouwd omdat dan de in de 17de eeuw in Beauvais, Frankrijk, geweven Tureholm wandtapijten het best tot hun recht kwamen.
Elke zaterdagnamiddag vinden hier huwelijksceremonies plaats. Een korte, normale plechtigheid duurt 30 sec. Een langere, alleen op aanvraag, duurt 3 minuten, volgen Inge.
Aansluitend kwamen wij in de Prinsens Galleri die gebruikt word voor de recepties die de stad houdt. Achter een dubbele rij zuilen zie je een fresco van Prince Eugen die een spiegelbeeld zouden moeten zijn van de kusten van Stockholm die je door de ramen ziet.
We verlieten de Prinsens Galleri langs de Salen Tri Kronor (vertaling niet nodig hé). Plezant is dat één van de drie kronen (lusters) constant hangt te wiebelen. De eerste gebruikers en bezoekers van dit zaaltje dachten (?) dat dit door een spook gebeurde. De waarheid is veel aangenamer : In geen enkel van de bezochte ruimtes was er verwarming te bespeuren. De architect vond verwarmingselementen, of het nu kachels of andere haarden waren, maar lelijk. Hij bedacht daar een originele oplossing voor. Langs een wand van het zaaltje drie lusters staat een gigantische, knap gebeeldhouwde wandkast. De architect van het stadshuis liet de achterwand van de kast, de schabben en het plafond weghalen. Deed de kast op slot en wierp de sleutel weg. Waarom ? Achter de kast, in de muur, is de oplossing voor de verwarming én de ventilatie van het stadhuis merkbaar, een gat van een ventilatieschacht van ongeveer één meter doorsnede. De koude of warme lucht die daaruitkomt en door de holle kast naar het plafond van de kamer wordt gestuurd, doet de luster wiebelen. Elders, bijvoorbeeld in verbindingsgangen zie je wel de ventilatieschachten.
Weer een illusie armer/rijker, terug de trappen af en naar de Gyllene Salen (Gullene Salen), de Gouden Zaal. Einar Forseth, de maker, creëerde een banketzaal met meer dan 18 miljoen stukjes mozaik, glas en goud. Zij wordt aan de noordzijde gedomineerd door een beeld van Mälardrottningen, de Mälar koningin, een eerbetoog van zowel het Avond als het Morgenland (Oost en West) aan Stockholm. Links van de koningin zie je bijvoorbeeld een mozaik van de Eifeltoren en het Vrijheidsbeeld.
Vi ses -wie sees- tot straks

Donderdag 10.08.06, dag 4


Na alweer een fikse, vroege wandeling naar Stadhusbron scheepte ik als één der eersten in op de mv Victoria, op weg naar Birka.
Birka, of Björkö in echt Zweeds, is helemaal niet wat men zegt. Er wonen nog wel een honderdtal mensen maar die leven vooral van het toerisme en landbouw. Helemaal niet zoals destijds de Vikings. Voor de toeristen heeft men een openluchtmuseum, een soort Bokrijk, en een belangrijk archeologisch museum gemaakt. Deze op zich zijn de moeite waard om Birka te bezoeken.
Na een vaart van ongeveer 2u30, langs diverse van de tientallen eilandjes, meerden wij aan in Birka dat ongeveer 30km ten westen van Stockholm ligt. Op de vaart werden verschillende eilandjes kort aangedaan. Een matroos overhandigde dan een postzak en paketjes aan iemand die op de steiger stond te wachten. In het terugkomen werd dan een postzak en andere dingen meegenomen naar Stockholm.
Birka was in de 8ste eeuw een belangrijk handels- en machtscentrum. Het was de enige echte 'stad' op het Scandinavische schiereiland. Een 1000 tal Vikingen dreef handel, door hun militaire 'handelsmissies' met een groot deel van Europa. Op Birka vond men voorwerpen afkomstig uit bijv. Istanbul, Kiev, Parijs, enz... In die steden werden ook voorwerpen en/of wapens gevonden afkomstig uit Birka.
Het eiland ligt in het Mälaren meer wat destijds een arm van de Baltische Zee was. Het is niet erg groot, 4 bij 1,5 km, dus was gemakkelijk te verdedigen. Op het hoogste punt, waar nu een Keltisch kruis staat als herinnering aan de Benediktijner monnik Ansgar, was vroeger het bergfort. Rond dit gedeelte van Birka is het toeristisch gebeuren. De rest zijn weilanden en landbouwgrond en noemt men de Hemlanden (Thuisland).
Van het fort zelf schiet niet veel meer over. Alleen de afgehouwen rotswal en een stukje aardenwal getuigen er nog van. Het heeft een vrij ronde vorm met een middellijn van ongeveer 300m. Vroeger stonden op zowel de rots- als de aardewal een houten pallisade. In het fort stond vroeger een langhuis dat vrij simpel 'ontdakt' kon worden. Het dak was immer een omgekeerde drakkar. Het is ten andere op Birka dat men de restanten vond van de grootste drakkar, het 'handels'schip van de Vikingen.
Het eiland had door zijn strategische ligging een grote invloed en was gekend om zijn grote rijkdom. De goudschat die ik gisteren zag in het Historisch Museum is voornamelijk hier gevonden.
Zoals elke grote 'beschaving' kende ook Birka zijn val. Deze werd voornamelijk bewerkstelligd door toedoen van de Christelijke kerk. Zoals naar overal werden ook naar Birka missionarissen uitgezonden. De plaatselijk Vikings vonden dit maar niks en liet ze kennis maken met hun uitstekend gesmeedde Vikingzwaarden. Natuurlijk nam de Kerk dit niet, toch wou ze dit probleem 'diplomatisch' oplossen. Met de sponsering van diverse Europese en Zweedse (kerk)vorsten ging men de omliggende (soms meer dan 300km verder) nederzettingen gul bedelen met geschenken, voorrechten, privileges en vrijheden. Dit stak de ogen uit van velen die daarom emigreerden. Na een tiental jaren was Birka zo verzwakt dat het geschiedenis en een mythe werd. Deze succesvolle taktiek werd naderhand op andere 'sterke' Vikingnederzettingen toegepast.
Nu nog zijn er op Birka veel mensen die het Christendom verwerpen en blijven volhouden aan de oude, noordse waarheden. Beiden leven wel in peis en vree naast elkaar.
Dit laatste maakt dat wij naadloos overschakelen op het hedendaagse Birka en dan vooral het toeristisch gedeelte.
Zoals gezegd is het een soort Bokrijk waar men allerlei ambachten en beroepen nabootst zoals ze vroeger gebeurden. Zo worden er bijvoorbeeld huizen gebouwd uit takken en leem, een wapensmid smeed zowel héél kleine als grote zwaarden, een bakker bakt platte broden met zuurdesem, een leersnijder maakt klederen en riemen. Aan alles kan de toerist deelnemen.
Geregeld worden er geleide, geanimeerde wandelingen gedaan door in Vikingkledij uitgedoste gidsen. Heel plezant want op een aangename manier kom je heel veel te weten over de gewoonten en zeden van de Vikings. Elke Viking werd als vrij man geboren, had een vrije mening die hij mocht verkondigen in het 'thing', een soort van parlement. Ik geloof dat het Noorse parlement nu nog altijd het 'thing' heet. Hij moest zich handhaven tussen andere sterke persoonlijkheden en hierbij waren alle middelen goed : zowel het woord als de daad. Vandaar dat zij ook, gezamenlijk, een sterke militaire macht waren.
Het museum bevat een schat aan gebruiksvoorwerpen. Het meest opmerkelijk waren de hoorns waarvan wij denken dat zij de helm van elke Viking sierden. Het waren eigenlijk gewoon bekers waaruit zij hun zelf gebrouwen bier dronken. Pas later gingen zij over op stenen potten en zelfs (geroofd) glas. Er is ook een prachtige maquette waarop diverse situaties uit het dagelijks leven zijn afgebeeld.
Laat in de namiddag, na het museum bezoek en de geleide wandeling, wekte het stoomsignaal van de Victoria mij uit mijn Vikingdromen en vaarden wij terug naar Stockholm. Dit onder begeleiding van een stevige wind en grote, donkere donderkoppen. Het leek wel of Thor wou op zijn manier van ons afschied nemen.
Vi ses i morgen -wie sees i morron- Tot morgen !

zaterdag, augustus 26, 2006

Woensdag 09.09.06, dag 3

Al een klein beetje bijgeslapen na een toch wel vermoeiende vakantie met onze bewoners in Hastière vervolg ik mijn blogreeks over Stockholm. Over Hastière lees je later wel iets, kwestie van een beetje chronologisch te werken.
Dus Stockholm :
De zon priemde al vroeg door de overgordijnen en de Stockholmse stadsmussen wekten mij met een vrolijk concert om 7u30. In de ontbijtruimte zaten al een aantal Duitse dames luidruchtig te kwetteren achter een berg broodjes die zij aan het beleggen waren. Mijn eerste gedacht was dat die een reuzenhonger hadden, maar de snelheid waarmee zij van hun borden verdwenen deed mij vermoeden dat zij al voor hun middagmaal aan het zorgen waren.
Na enkele boterhammen met 'ostmacka' (Zweeds voor kaas) en een deftige tas kaffé (spreekt voor zich) ging ik op mijn kamer de wandeling voor vandaag uitstippen. Vandaag stond het Vasa en het Historisch museum op het programma. Een tocht van ongeveer vijf km tot aan het Vasa en nog eens drie tot aan het Historisch museum en ongeveer vijf km terug naar het hotel. Tel daarbij de bezoeken bij en je komt, zonder eventuele ommetjes, vlug aan twintig km.
Een foldertje van de Stormalinie leerde mij dat een enkele overzet met de ferry naar Djurgarden, waar het Vasa museum ligt, maar 35 kronen kost en dat ik hiermee een drietal km uitspaarde. Bovendien was ik dan ook veel sneller aan het museum. Van het Vasa naar het Historisch museum was best te doen via een brug.
In een winkel aan de Drottninggatan kocht ik een hoedje vanwege een rood verbrande kop. Beneden Drottninggatan vervolgde ik links de Stromgatan (met een bolletje op de o) naar het Nybroplan (Nubroplanuitgesproken = Nybroplein) waar aan de gelijknamige kaai (kaj) de aanlegplaats van de ferry is naar Djurgarden (uitgesproken als Juurgoorden, de g uitgesproken als ergens tussen een g en een k, en de a -met bolletje- als een vette oo). Toch een raar taaltje dat Zweeds.
De ferry, die elk half uur vaart, bracht mij tot aan de voet van het Vasamuseum dat langs buiten al aan een schip doet denken. Men heeft het museum rond het schip gebouwd.
Maar wat is er nu zo speciaals aan de Vasa ?
In 1625 tekende koning Gustavus II Adolphus een contract met een scheepsbouwer, Hernrik Hybertson om het grootste schip van Zweden (en wijde omstreken) te bouwen. Meer dan 1000 eiken werden hiervoor geveld. Het moest een bijzonder rijk gedecoreerd en zwaar bewapend schip worden, met 64 zware kanonnen. Meer dan vierhonderd scheepsbouwers werken in Skeppsgarden, een droogdok in Stockholm, aan de realisatie hiervan.
In augustus 1628, erg vlug zeker voor toen, was de Vasa af en zou aan zijn maidentrip beginnen als de trots van Zweden. En toen liep het mis. Het schip was maar net te water gelaten toen het kapzeisde en zonk. De kapitein werd gevangen gezet maar later terug vrijgelaten. Er is nooit gezocht naar een verantwoordelijke schuldige voor deze ramp.
Het duurde meer dan driehonderd jaar vooraleer men er aan dacht de Vasa boven te halen. Ondertussen wist men niet meer waar het wrak lag. Opzoekingen in archieven en verschillende dregoperaties lokaliseerden het tenslotte in 1956 aan het eiland Beckholmen op een diepte van 32 meter. In 1961 was het bergen tenslotte voltooid. Sindsdien werd het bekeken door meer dan 20 miljoen bezoekers.
In de loop der jaren restaureerden tientallen archeologen de Vasa en zijn onderdelen. Dit leverde ontelbare pareltjes op van beeldhouwkunst. Men stelde toen ook vast dat de Vasa geen naam in letters draagt. Daar waar normaal de naam staat hebben in de 17de eeuw kunstenaars het wapen gebeeldhouwd van de Vasas, de toenmalige koninklijke familie van Zweden : een vaas ! Vandaar ook de naam van het schip : de Vaas (Vasa).
Door de meer dan driehonderd jaar dat het schip in het water lag zijn natuurlijk de levendige kleuren waarin bijvoorbeeld de achtersteven geschilderd waren verdwenen. Men heeft deze nagemaakt en ze hangen aan een wand in het museum tegenover de achtersteven.
De berging leverde veel gebruiksvoorwerpen op die een goed beeld geven van het leven aan boord van een oorlogsschip in de 17de eeuw.
Er valt nog heel veel te vertellen over de Vasa, dit zou echter te ver leiden. Een raad : plan eens een vakantie (bijv. weekend) naar Stockholm en bezoek het museum !
Na aan een stalletje een 'smeurgassar' (de o met bolletje is eu) of een broodje kaas,hesp gegeten te hebben - ik had moeite om het op te krijgen) op naar het Historisch Museum.
In dit museum aan de Narvawegen was het thema : Vikingasommar for hela familjen. Ik heb vertrouwen, beste lezer, in uw ondertussen verworven kennis van Zweeds zodat u dit zinnetje zonder moeite kan lezen en begrijpen.
Ik bezocht in dit grote museum alleen de Vikingzaal. De rest, prehistorische-, Maya- en textiel tentoonstelling, hou ik voor een volgende bezoek vermits ook hier, zoals in vele stadsmusea, de toegang gratis was.
Op het grote binnenplein van dit als een vierkant gebouwd museum animeerden verschillende vrijwilligers de bezoekers door situaties uit het leven van de Vikings na te bootsen : o.a. een steenkapper, een bakker, een leersnijder, enz...
In de Vikingzaal zelf krijg je een goed beeld van het alledaagse leven van de Vikings en stel je bijvoorbeeld vast dat ze helemaal niet met hoorns op hun helm rondliepen. In de 'Gouden zaal' is een bijzonder grote schat aan gouden en zilveren voorwerpen tentoongesteld. Aan de fijne decoraties die de verschillende voorwerpen dragen kan je merken dat dit eigenlijk een kunstzinnig volkje was.
Ik ga weer niet uitweiden want morgen staat Birka op het programma, weer een onderdompeling in het Vikingverleden en op de foto's op Skynet kan je veel meer zien dan ik in woorden kan schrijven.
Wat mij nog wel opviel tijdens mijn wandelingen door de Stockholmse straten is dat je inderdaad veel blond ziet (ons cliché voor Zweedse vrouwen) maar dat veel daarvan namaak is. Verder zag ik verschillende malen mensen lege blikjes en plastiek flesjes van tafeltjes en uit vuilbakken halen. Zou dit op verborgen armoede wijzen ?
Uit een gesprek met Petra, een baliebediende in het hotel, leerde ik dat Zweden veel meer is dan Stockholm, alhoewel dit een goed begin is. Ze zien mij hier zeker terug !

vrijdag, augustus 18, 2006

Dinsdag 08.08.06, dag 2


Het is al laat, maar omdat ik toch nog enkele foto's aan het opladen ben (Album 17 Stockholm) en het weer een week zal duren voor ik verder kan bloggen (Vakantie Ardennen met De Vier Notelaars) toch nog een dagverslagje.
Na een 'verkwikkende' nachtrust, what's in a name !, in een veel te warme hotelkamer, ben ik vroeg opgestaan om te ontbijten. Er was een behoorlijke keuze : enkele soorten kaas, vlees, groenten, fruit, vlokken, melkproducten en brood. Uiteraard ook koffie en thee. Keuze te over dus.
Een vlugge blik op het stadsplan leerde mij dat ik best langs de Drottninggatan naar wat ik het centrum van de stad zal noemen. Drottninggatan kan je best vertalen als Koninginstraat. Uit mijn 'Zweeds voor op reis' leerde ik dat 'kung' koning is en 'drottning' koningin.
De straat bleek langer dan ik dacht. Zo'n 3 km. tot aan de Riksbron, de brug naar de ingangs van de Rikstag op het eiland Gamla Stan (= Oude stad). Vlak daarnaast ligt het Koninklijk Paleis en ik had het genoegen de (dagelijkse) aflossing van de wacht bij te wonen. Toch iets speciaal voor toeristen.
Na de nodige foto's en rust verkende ik Riddarholmen, een 'wijkje' van Gamla Stan. Hier bezocht ik de Ridderholmenkerk waar je spijtig genoeg geen foto's mocht nemen binnen. Uit de brochure van de 'Ridderholmskyrken' zullen er toch enkele foto's, via de scanner, in mijn fotoalbum verschijnen.
Deze kerk is het enige middeleeuwse overblijfsel van een kloosterkerk in Stockholm. Zij was af in 1300 en werd beheerd door Fransiscanen. Er liggen enkele middeleeuwse koningen van het toenmalige Zweden begraven. Je vind er ook een Bernadotte kapel, een verwijzing naar de schoonbroer van Napoleon, generaal in het Franse leger, die koning van Zweden werd.
Zij brandde af in 1835 en werd in de oorspronkelijke stijl weer opgebouwd. Zij is vooral bekend als de kerk waar de begrafenisplechtigheid is van de Zweedse koningen.
Na mijn portie geloof te zijn ondergaan ging ik naar Stadhuset, het stadhuis, waar de boot voor de rondvaart 'Onder de bruggen van Stockholm' vertrok. Daarover meer in deel twee.
Ondertussen had ik mij het 'Hej' als begroeting al eigen gemaakt en zei niet meer 'Got morgen', (uitgesproken als goe morren) zoals de meeste onschuldige toeristen.

donderdag, augustus 17, 2006

IMKE

Even een tussendoortje :
Twee collega's van mij hebben een engeltje bij onze schepper. Dit klinkt misschien pathetisch maar het is wel zo. Hun dochtertje, Imke, overleed na een kortstondig verblijf op aarde en leeft nu verder in de hemel. Waar die dan ook mag zijn. Het is een zo ongelooflijk mooi verhaal dat ook zij een 'blog' openden. Ik ben heel trots dat ik de toelating kreeg om hem bij mijn favorieten te zetten. Het is iedereen die dit leest aangeraden om ook eens een kijkje te nemen op de blog en mee te delen in hun ervaringen.
Dus : klik rechts op mijn blog bij Imke !

Maandag 07.08.06 dag 1


Eindelijk toch eens een halfuurtje tijd om te beginnen met mijn reisverslag naar Stockholm.
Zoals geweten met vier uur vertraging opgestegen in Zaventem, om 17u15. Na een voorspoedige vlucht landde het toestel om 19u05 op de luchthaven Bromma vlak bij Stockholm.
Na zoveel rookvrije uren wou ik wel eens, samen met een boel andere passagiers blijkbaar, op de parking van Bromma een sigaretje opsteken. Een wenkende taxichauffeur, waar ik teken tegen deed - een minuutje he jong, eerst dit oproken - had dit begrepen en kwam afgereden en laadde mijn bagage al in. 'Please don't hurry' zei hij begripvol en legde ondertussen uit dat er een vaste prijs is voor een taxirit van Bromma naar eender waar in Stockholm. Uiteraard niet naar de eilanden in de archipel want daar konden ze toch niet rijden : Car not wasterfast !
Eens vertrokken zag ik dat het een Libanees was, op de radio was het juist nieuws en blijkbaar ging het over de oorlog met Israel (herkenbaar aan enkele woorden zoals hezbollah en Israel) en trok hij een nogal triestig gezicht. Na mijn opmerking dat ik het maar een rare oorlog vond en het eigenlijk helemaal niet begreep praatte hij honderd uit over zijn familie in Libanon en zijn vrees dat hen iets zou overkomen. Zij waren helemaal niet fanatiek, Israelis moesten ook een thuis hebben en hezbollah waren waanzinnigen die hun mooie land onder controle proberen te krijgen. Enz.. Wij waren heel snel aan het hotel in Stockholm. Hij had eerst wel eens goed moeten luisteren naar de naam en de straat die ik natuurlijk verkeerd uitsprak. Radmansgatan word door het bolletje op de eerste a uitgesproken als Redmansgatan (klemtoon op red en ga). Na enkele pogingen snapte hij het.
In het hotel werd ik vriendelijk ontvangen door een lieve dame die mij helemaal niet Zweeds overkwam. Ik kreeg kamer 106 een niet-roker kamer. Op het reisagentschap had ik nochthans een roker kamer gevraagd. Zij keek na of zij iets kon regelen maar dit lukte niet. Ik mocht wel gebruik maken van het dakterras op de zesde verdieping om te gaan roken of naar beneden komen en buiten roken. Dit laatste werd dus bijna een gewoonte later.
De hotelkamer was ruim voldoende met al het nodige om het verblijf aangenaam te maken, inclusief een snelkoker voor thee of koffie, gratis, als service van het hotel.
Na uitgepakt te hebben bestudeerde ik de stadsmap en ging naar Odengatan, een vrij brede boulevard met veel winkels en eettenten, ongeveer een twintig minuten stappen van het hotel.
Ik koos een soort Amerikaans uitziende restaurantje uit. Een vriendelijke dienster begroette mij met 'Hej' en uit de kaart koos ik een simpele hamburger en een glas bier. Elk vleesgerecht bestond uit verschillende afmetingen : een girli = 150 gram, een gentleman = 180 gram, een cowboy = 210 gram, en een iron man = 250 gram. Mannelijk geprogrammeerd zijnde koos ik niet voor de girli, waar ik zeker genoeg zou mee hebben, maar voor de gentleman. Van dat restaurant een knap psychologisch gastronomisch staaltje !
Het bord dat de dienster op mijn tafeltje neerzette mocht er wezen ! Een vrij grote, echte, hamburger, een lading frieten en een portie groenten waar je zo al genoeg zou mee hebben. Een mandje met brood en boter, een aantal sausjes en een pint van een halve liter maakten dat het direct een volle tafel was. Vermoedelijk denken zij daar nu dat Belgen heel kleine eters zijn want ik kreeg alles nog niet half op. Natuurlijk zag ik in mijn verbeelding al direct mijn voorraad Zweedse kronen danig slinken. Maar dit viel mee : ik betaalde voor dat feestmaal slechts 160 kronen. 1,1 euro is ongeveer negen kronen. Dus ongeveer 18 euro. Dat viel al mee.
Onderetussen was het donker geworden en zocht ik de weg terug naar het hotel om te slapen.
Morgen zou het al een drukke dag worden.

maandag, augustus 07, 2006

KLOKVASTHEID VLIEGTUIGEN

Verrast dat ik nu nog blog ? Ik ook. Eigenlijk had ik nu in een plastic stoel in Zaventem moeten zitten. Ik kreeg daarjuist echter een telefoontje van het reisagentschap dat mijn vlucht met vier uur uitgesteld is. Wat begint deze reis goed !
Vanochtend wekte mijn biologische klok mij op het gebruikelijke uur, 7u30, en begon ik aan de laatste voorbereidselen : heb ik alles ingepakt wat ik kan nodig hebben want mijn valies is maar half vol. De wasmachine die vannacht haar werk gedaan heeft leverde mij nog wat werk om de propere was te drogen te hangen. De berg afwas van 2 dagen, ontbijt voor 1 persoon, moest nog gedaan worden. Ik heb nog de foto's van gisteren, petanque Antwerpen Autovrij, doorgestuurd aan Johann en Flor. Met de fiets, jaja, naar de bank om nog een beetje euro te halen. En dan wachten op de chauffeur naar Zaventem. Tot het telefoontje kwam.
En ik die dacht dat vooral de Scandinaven klokvast waren. Zaterdag hoorde ik nog een Afrikaan zeggen : jullie hebben een horloge, wij hebben de tijd. Dit om de beroemde Afrikaanse onklokvastheid te verklaren. Maar ja, nu heb ik in Zaventem weer wat te doen omdat ik aan de balie van Malmo Aviation mijn ticket moet laten veranderen. Daar heb ik ondertussen ervaring mee want ook toen ik naar Firenze ging moest dit gebeuren bij Alitalia. En wie weet welke service de maatschappij geeft aan ons, gedupeerde reizigers.
Daar hoor je later wel meer van !
L.S. en tot later.

vrijdag, augustus 04, 2006

STOCKHOLM : IK KOM ER AAN !

Vooraleer te vertrekken naar Stockholm toch nog even bloggen. Want vertrekken komt nu (akelig ?) dicht bij. Toch vertrek ik met een zeker genoegen want mijn eerste week vakantie was drukker dan de normale werkweken. Blijkbaar wist iedereen mij goed wonen. Zo goed dat ik te weinig tijd had om ... ? (to who it may concern)
Eergister morgen bij het opstaan schrok ik mij een hoedje. Het platte dak van mijn keuken en bergplaats leek wel het waterreservoir van de AWW. Tot aan de rand gevuld met regenwater ! In warme dagen misschien een aangename warmtefilter, maar ik kreeg al visioenen van instortende plafonds. Dus ik terug mijn short aan en op blote voeten door dat bassin naar de afvoerpijp. Het stof en vuil van enkele maanden had zich daarin verzameld. Enfin ik deed er een fikse greep in en ogenblikkelijk gorgelde het water naar beneden, een lust om te horen !
Het heeft toch een tijdje geduurd vooraleer alle water weg was.
Gistermorgen was het eerste wat ik deed weer eens door het raam kijken want het had 's nachts weer eens flink geregend. Opluchting allom, er stond geen water.
Zo, beste lezers die toevallig op deze blog verzeilt geraakt zijn, binnenkort vergast ik jullie op allerlei spannende verhalen uit Stockholm en omgeving. Ik ga zeker de sfeer opsnuiven in het stadhuis, het decor van de jaarlijkse uitreikingen van de Nobelprijs. Wie weet sta ik daar ooit wel eens terug voor die van literatuur.

zondag, juli 23, 2006

MOOIE FILM !

Toch nog even tijd om wat te bloggen. Seffens komt mijn familie en dan zal het wel niet meer lukken met al die drukte. Ik verheug mij er op.
Enkele dagen geleden zag ik een mooie, maar rare film : De Zevende Dag. Van Carlos Saura. Een toch wel vrij bekende regisseur (bij insiders ?). Je kan hem zowat vergelijken met Brian Da Palma, maar dan zonder grote special effects. Saura gebruikt ook wel s.e. maar veel subtieler. Hij is vooral sterk in uitgediepte karakters en fotografische kunst. Hij geeft met enkele vergezichten bijv. een illusie van volstrekte eenzaamheid.
De film gaat over een vete tussen twee families, ontstaan generaties geleden over een grens tussen hun beide gebieden. Het zijn arme boeren die moeten vechten voor hun bestaan. Hij wordt verteld door een jonge vrouw. Zij verhaalt de geschiedenis van toen zij een puber was en in contact kwam met de vete. Enkele jaren van haar leven dus. Zij verhaalt eerst van woordenwisselingen en ruzies, daarna gaat het van kwaad naar erger. Door een ongeluk sterft iemand van familie A. Dit is voor familie B. een reden om bij A. kwaad opzet te vermoeden. Zij nemen wraak en vermoorden iemand van B. En zo gaat het verder tot op het einde een viertal volkomen losgeslagen, gek geworden familieleden van B. het dorp waar ze wonen en waarvan de dorpelingen zich afzijdig houden (dus voor hen aan de kant van A. staan) aan te vallen met vuurwapens en in het los schietende een tiental dorpelingen én familieleden van A. vermoorden.
Niet echt een happy gegeven. De film berust op waar gebeurde feiten en is gewoon geweldig omdat Saura zo scherp de hoofdpersonen weet te tekenen.
Je bent geboeid als je er naar kijkt, maar krijgt er geen echt goed gevoel bij. Toch kontent dat ik hem gezien heb.
Oh ja, de titel ! Volgens de jonge vrouw die de film vertelt schiep God de zes eerste dagen de wereld. De zevende dag rustte hij. Nu nog altijd. De zes eerste dagen van de week waakt hij over de wereld. De zevende dag rust hij en slaapt. Hij waakt dan niet over de wereld en daarom krijgen misdadigers vrij spel.

woensdag, juli 19, 2006

ZOMERBLOG

Vooraleer deze superhete dag aan te vatten toch nog even bloggen. Ik ga proberen het vandaag, zeker in huis, koel te houden en enkele karweitjes uit te voeren. Ik heb mijn laatste komkommer geplukt en ga die nu inmaken. Echt tevreden over de opbrengst ben ik niet, slechts drie volwassen exemplaren. De tomatenplanten dragen wel een tiental tomaten, ook echt niet veel, maar ja het waren dan ook plantjes uit de Lidl. Volgend jaar koop ik bij een echte kweker. Nu nog hopen dat zij schoon beginnen te blozen ! De paprika is een grote, mooie plant geworden met een aantal witte bloempjes, maar ik zie geen vruchtjes. Dit zal nog moeten komen.
Gisteren zag ik ons Juleke zijn eerste wankele pasjes maken. Plezant ! Hij valt nog wel eens en kruipt dan verder want dit gaat momenteel nog sneller. Toch loopt hij nu al de kamer rond. Hij is wat je noemt een echte jongen : klautert overal over, liever dan ergens rond te gaan. Hij gaf, gisteren toch, de voorkeur aan mijn plooimeter om mee te spelen. En last but not least, hij hangt liever aan de vrouwen.
Bezoek als je dit leest ook eens zijn weblog (rechts op ons Juleke doorklikken), echt de moeite waard om te lezen !

vrijdag, juli 14, 2006

GOD EFTERMIDDAG !

Neen, de titel is geen koeterwaals. Volgens de Capitool reisgids is dit authentiek Zweeds en wil het inderdaad 'goede namiddag' zeggen. Wat u al dacht. Ik begin stilletjes meer en meer in een Zweedse mood te raken. Vanmiddag ben ik mijn ticket gaan halen en besef nu helemaal dat de reis gezellig snel nadert ! Polyglot als ik ben heb ik direct een woordenboek Nederlands/Zweeds bovengehaalt en een taalbad genomen. Voorlopig is het nog een kattewas in een voetbadje maar de komende dagen ga ik de intensiviteit om een beetje Zweeds te leren opdrijven. Ik zal wel nooit een diepgaand gesprek in het Zweeds kunnen voeren met Herman Van Molle, maar men zal mij in Stockholm niet als een stomme toerist die geen ballen van de taal verstaat kunnen aanzien.
Zowel op het net als in reisgidsen ben ik dan ook nu mijn reisje aan het voorbereiden en dat voelt al als vakantie aan. Hou jullie dus maar al klaar : nadien zal ik iedereen vervelen met fantastische verhalen over trendy Stockholm en overdonderen met honderden mooie foto's op Skynet.
Vi ses snart ! (tot gauw)

dinsdag, juli 11, 2006

FANNY

Tussen mijn drukke bezigheden door toch nog tijd om even te bloggen. Dit maal zou ik het eens willen hebben over Fanny. Nee, Fanny is niet mijn nieuwe vriendinnetje. Aandachtige lezers weten nu al dat het gaat over petanquen. Ik heb verleden zaterdag 2 keer met Fanny geflirt, lees een Fanny (score) gekregen. Neem van mij aan het is niet leuk om met 13/0 te verliezen.
In ons lokaal hangen verschillende kunstwerkjes van diverse kunstenaars die met petanquen te maken hebben.
Ik loop al een tijdje met het idee rond om enkele Fanny's te maken. Eerst dacht ik dit te doen in een soort mozaiek, maar toen ik daar eenmaal aan begonnen was leek mij dat een te groot monnikenwerk. Ik begon ook te twijfelen aan de duurzaamheid ervan : Zouden die plastiek steentjes het wel blijven houden ? Enz.
Daarom heb ik nu besloten om er eens één proberen te schilderen. Ik heb al een modelletje gevonden (afbeelding) en moet nu nog besluiten welke techniek ik ga gebruiken. Daarna moet ik materiaal gaan bijeenzoeken en mijn vakantie afwachten om er aan te beginnen.
Hopelijk zie je na mijn vakantie in Stockholm, waar ik uiteraard uitvoerig verslag zal over doen, een afbeelding van de afgewerkte Fanny.

maandag, juli 10, 2006

TALK OF THE DAY

Het onderwerp van gesprek was (is) de kopstoot gisteravond van Zidane. Het lijkt wel of iedereen dit gezien heeft. Het was inderdaad niet mooi wat ZZ daar deed. Iemand met zijn ervaring en weten dat de hele wereld nauwlettend toekijkt zou beter moeten weten. Uiteraard zal hij wel zwaar geprovoceerd zijn door die Italiaanse speler. Maar toch.
Het lijkt wel of zijn gedrag nu al de oorzaak is van alle toekomstig geweld op de sportvelden. En dat vind ik erg. Niemand heeft ZZ eigenlijk al gehoord. Hoogstwaarschijnlijk voelde hij zich gisteren, na zijn verwijdering, een klein hoopje mens en voelde hij zich wegzinken in de Berlijnse catacomben.
Heel anders dan andere 'gruweldaden' die wij op het scherm zien en waar de daders er juist prat op gaan dat zij zo geweldig optraden. Voor wat mogen die dan al niet verantwoordelijk zijn ?
De soep word echter nooit zo warm gegeten, enzovoort, want ondertussen hoorde ik dat de media ZZ toch gekozen heeft als beste voetballer van het WK 2006. En dat is ook zo. Eén daad van frustratie mag al het andere moois dat wij van die mens zagen niet in één klap wegvagen. Doen wij dit wel dan zijn wij eigenlijk geen zier beter.
Ik weet dat dit allemaal heel moralizerend klinkt maar het moest toch even van mij af.

zondag, juli 09, 2006

Mea culpa (enz) maar de vorige blogtitel was niet juist. De zomer is nog niet voorbij ! Gisteren zijn wij gaan petanquen op de camping van De Vijvers in Averbode. 's Morgens was het nogal frisjes maar toch zochten wij ons een plaatsje onder de bomen. Danny rekende goed uit waar 's middags de zon zou staan. Wij zouden in de schaduw zitten, wat ook zo was want 's middags zomerde het weer volop. Tijdens het spelen voelden wij al dat we een kleurtje zouden krijgen : voor de éne mooi bruin, voor de andere (ikzelf bijv.) mooi rood. Dus zit ik hier nu met schijnbaar een wit onderhemdje te bloggen.
Het was een heel plezant tornooi. Er waren 70 ploegen, iets waarop je alleen maar jaloers kan zijn, maar toch een echte promotie voor onze sport. En zo zou het moeten zijn : Als Federatie richt je een wintercompetitie in met alle daarbijhorende regels. Tijdens de zomer zijn er overal ten lande tornooien waar het spelen en de pret primeert, in een losse ongedwongen sfeer. Vooraleer iedereen daarvan overtuigd kan worden zal er nog hééééél véééél water naar de zee moeten vloeien.
Het etentje nadien met de Lindepet ploegen die meespeelden mocht er ook wezen. Een restaurantje in Pulle met een formidabel lekkere keuken, én helemaal niet zo duur. Echt aan te raden ! Ik proefde er een verrukelijke carpaccio met olijfolie, balsamico en feta. Gewoon om zich in Griekenland te voelen.
Alles bijeen was het een leuke dag, ondanks de twee fannies die wij tegenkregen.

donderdag, juli 06, 2006

'T IS WEER VOORBIJ ...


Nooit gedacht dat ik vandaag zou bloggen. Vandaag op het werk een audit gehad over ons kwaliteitsgebeuren. Dus een beetje gespannen vertrokken, je weet immers maar nooit. Maar, dank u, alles is vlot verlopen. Uiteindelijk hebben we meer gezweet van de warmte die binnen zat. Eén klein afwijking ! Dat het zo vlot is gegaan komt zeker door de medewerking van twee collega's. Zij offerden hun vrije tijd op om mee te helpen. Dankuwel Krista en Rani !
Omdat het vandaag de zoveelste zwoele dag was besloot ik vanmiddag een ventilator te kopen om mijn living toch van een windje te voorzien. Zelf doe ik dat liever niet. Toen ik dat spel eindelijk in elkaar geknutseld had (lap, daar gaat mijn zo geprezen handigheid) werd het donker. En dat kwam niet omdat het al zo laat was ! In een ik en een gij leek het wel elf uur en teisterden zware regendruppels het dat van mijn huis en mijn veranda. Direct trok ik de rolluiken op en een frisse, natuurlijke wind trok door mijn huis. Toch heb ik de klaargestoomde ventilator laten proefdraaien. Ondertussen is de temperatuur een eind gedaald en strijkt er af en toe een koude vlaag over mijn bezweet vel. Dat doet deugd !
Nu maar hopen dat dit een tijdelijke situatie is en het morgen terug een klein beetje zweten wordt !
Hiernaast foto's van mijn hulpvaardige collega's. De bovenste is Krista. Zij blogt ook en je vind rechts van mijn blog een link naar de hare.
De onderste foto en da's hiernaast is een van Rani. Zij blogt nog niet, maar heeft nog niet zo gek lang maar pas gedaan met blokken.
Zij staan niet klaar om op een foto te staan, blijven liever in de anonimiteit, maar dit vond ik nu eens een goede gelegenheid om ook hen eens in de bloemetjes te zetten. Hopelijk nemen zij het mij niet al te kwalijk dat er nu ook een foto van hen op het internet is verschenen.

woensdag, juli 05, 2006

pufpufpufpuf !

Amaai, 't is me wat ! Je zit een hele winter jezelf te verkneukelen van de kou en deelt dat gevoel met al je kennissen. Daarna komt er een lente waarin je het lengen van de dagen nauwelijks kan volgen vanwege donkere regenwolken. En dan ineens is daar een koperen ploert aan de hemel die ons klein Vlaams landje opschrikt met de éne hittegolf na de andere.
Vergeten koude winter en natte lente. Er rest nog maar één ding : waar kan ik verdomme verkoeling vinden ?
Mijn wasmand die voorheen voornamelijk kleren bevatte, zit nu overvol met handdoeken en washandjes. Hier en daar verloren een singletje en een onderbroek.
Op 't werk is het al niet veel beter : mijn bureautje steekt onder de pannen en is amper een voorschoot groot. Gisteren durfde ik het aan even de temperatuur te meten. Wanneer dat kwikkeding 33° aangaf gaf ik het meten op.
Enfin het is voornamelijk wel goed om enkele kilo's uit te zweten in mijn werk-sauna. Thuis zit ik ook te zweten in de zetel voor TV maar dat heeft misschien meer te maken met de spanning die mijn living indrong van de match Duitsland - Italië. 's Nachts in bed is het soms ook moeilijk om in te slapen vanwege nogal warm. Ik lig daar nochtans in mijn bloot vel, zonder laken laat staan een deken, en niets anders om mij op te warmen.
En gezond eten en drinken dat ik doe ! De graden celsius nodigen mij echt niet uit om te koken en daarom verslind ik massa's fruit : enkele kilo's kersen en aardbeien, appelen en appelsienen. En water !!! Af en toe eens een ijsje, maar dat is echt maar af en toe want meestal vergeet ik het dat ik er in de diepvries heb steken.
Wat echter wel goed gaat bij dit tropisch weer is mijn geïmproviseerde serre. Liters water en warmte hebben ervoor gezorgd dat ik al een tweede 'volwassen' komkommer heb. De anderen hangen er ook aan te komen. Ik schrok me gisteren bijna een bult toen ik rare knobbeltjes aan mijn tomatenplanten ontwaardde : de eerste tomaatjes, een vijftiental, zijn plots verschenen. Alleen mijn paprikaplant doet het niet echt goed. Er moeten nog vruchtjes aan verschijnen.
Ik voel mij hier heel goed bij want dit bewijst dat ik toch nog een beetje groen gevoel in mijn vingers heb.
Zo dat was het, nu ga ik mij klaarzetten voor Frankrijk - Portugal. Ik hoop weer een samba spelende Zidane te zien. 'Les bleues' mogen voor mij winnen !

zaterdag, juni 17, 2006

ONS JULEKE IS JARIG !


Eigenlijk moet dit zijn : Ons Juleke was jarig ! Want het was gisteren. Omdat ik echter na zijn feestje nog drukke bezigheden had kan ik dit pas nu publiceren.
Een verjaardagsfeestje is altijd plezant, maar als het van je eerste kleinkind is, is het nog plezanter. Zeker als je hele familie er is.
Yves, zijn vader, had gekookt. Hij is een amateur/kok, maar dan met de nadruk op kok. Hetgeen hij klaarmaakt zal in menig restaurant zeker gesmaakt worden. Vandaag waren het twee soorten pasta : carbonera en bolognaise. Beiden smaakten heerlijk.
Als toetje aten wij samen een taart : een biscuit overvloedig belegd met gekleurde marsepein. Lekker !
Dat ons Juleke er ook van genoot merk je op de foto. (Wil je alle foto's zien, klik dan door op Skynet foto's, album 2)

dinsdag, mei 30, 2006

FAMILIEDAG DE VIER NOTELAARS 2006

Alleen maar om te melden aan de toevallige lezer dat de foto's van de familiedag op de link 'Skynet foto's' staan. Je klikt gewoon door rechts op bewuste link, eventueel mijn e-mail adres invullen + familiedag2006. Lukt het niet, mail mij dan even.

zondag, mei 28, 2006

GROENE VINGERS

Sinds ik verhuisd ben heb ik geen tuin meer. Niet dat ik vroeger zo veel in de tuin werkte, maar toch mis je dat beetje groen. Wat ik eigenlijk het meest miste, vroeger ook al, was mijn serre. Ik weet nog dat ik apetrots was op mijn zelfgekweekte tomaten, komkommers, paprika's, enz...
Nu heb ik, achter de keuken, een veranda. Tot hiertoe diende die alleen maar om mijn was te drogen én als rookkamer wanneer er veel bezoek was dat rookte wanneer ons Juleke op bezoek was.
Een goede fee fluisterde mij in dat ik die verande best kan gebruiken als serre. Waren immers vroeger de 'greenhouses' niet sowieso aangebouwd aan de woningen ? Dus waarom niet ! Ik had ook al ondervonden dat, wanneer de zon schijnt, het er aardig warm kan worden.
Zo gedacht, zo gedaan. Ik naar een tuincentrum en op zoek naar potten, potgrond en plantjes. Nu ben ik de trotse bezitter van een oleander, twee tomatenplantjes, een komkommerplant, een paprikaplant en enkele potjes met kruiden.
Mits een goede verzorging kan ik binnenkort (enkele maanden) weer pronken met enkele zelfgewonnen groenten !

maandag, mei 22, 2006

OOK VOOR JOU !!



Vandaag ontving ik van het 'Just for you' team een mail met enkele wijze woorden. Een uitspraak (of geschrift) van Galileo Galilei : JE KAN EEN MENS NIETS LEREN ; JE KAN HEM ALLEEN HELPEN HET ZELF TE ONTDEKKEN IN ZICHZELF.
Misschien lijkt het u maar niks maar het is eigenlijk wat ik al jaren tracht te zeggen. Zeker in verband met ons beroep als 'opvoeder'. Ruben Feuerstein, een joods/roemeense psycholoog, leerde mij dat wij eigenlijk een soort katalysator zijn in onze omgang met mensen. Wij zoeken wegen en trachten te vertalen wat er eigenlijk met mensen gebeurt, wat ze zeggen of niet zeggen, wat ze doen of niet doen.
In mijn opleiding tot 'opvoeder' beweerde ik ooit eens in een les dat wij 'opvoeders' eigenlijk ook maar mensen met beperkte mogelijkheden zijn (lees gehandicapten), omdat wij onvoldoende kennis hebben om dat wat in onze mensen zit er uit te halen. Dit is nu, volgens mij, toch juist wat Galileo ook, honderden jaren geleden, ook zegt.
Deze uitspraak van Galileo samen met een andere van Socrates - IK WEET ALLEEN DAT IK NIETS WEET - zouden ons moeten laten nadenken over onze omgang met anderen. Of zij nu mensen met een verstandelijke beperking zijn of niet.

zondag, mei 14, 2006

Voor ik seffens ga werken toch nog even bloggen. 't Is al weer enkele dagen geleden en er moet toch een beetje beweging inzitten hé ?
Het nieuws dat nu de media beheerst is vooral de 'racistische' moord in Antwerpen. Hoe is het in hemelsnaam mogelijk dat een tiener een jachtgeweer kan kopen en daarna in koelen bloede er twee mensen mee vermoorden en een derde levensgevaarlijk kan mee verwonden.
Ik hoor enkele hoogwaardigheidsbekleders enkele maanden geleden nog vertellen dat met de nieuwe wet op de verkoop van vuurwapens deze dingen niet meer mogelijk zouden zijn. Daar komt bij dat er in de media enkele maanden geleden de lof werd gezwaaid over het inleveren van gevaarlijke vuurwapens. Duizenden zouden hier aan mee gedaan hebben.
Uiteraard zal de verkoper van het geweer aan die tiener correct gehandeld hebben. Correct moet dan geïnterpreteerd worden als 'volgens de wet'. Moreel correct is een andere zaak. Vraagt die man zich niet af waarom zo iemand een geweer met grote vuurkracht koopt ? Als ik een wapenhandelaar zou zijn en er komt bij mij een achttienjarige, gecontroleerd aan de hand van zijn identiteitskaart, een Winchester kopen, zou ik vragen hebben. Ik zou een onderzoek doen naar thuissituatie en een registratie vragen bij de plaatselijke politie. In strijd met de huidige wetgeving, maar als het zuiver om 'sportieve' redenen aangekocht zou worden zou ik geen client verliezen.
Een tweede bedenking is de 'strafmaatregel' van het internaat waar hij verbleef. Hij rookte op zijn kamer en werd daarom van het internaat gestuurd ! Hallo ! Zijn er geen andere 'straffen' mogelijk ? Erger is dat de directeur van het internaat dit eerst zelfs niet vermelde in zijn gesprek met de radio. 'Het was een goede, rustige leerling waar niets mee aan de hand was'. Voelden zij misschien zelf aan dat wegsturen geen goede maatregel was ?
Bezwarend is ook dat het een jongeman betreft die blijkbaar door sommige extreme ideeën in zijn omgeving werd beïnvloed. Hetzelfde gif dat destijds de Rote Armee Fraction of Les Cellules Communist Combattants inspireerde om, uit hoofde van hun ideaal, moordende aanslagen te plegen. Ditmaal weliswaar langs een andere 'politieke' kant, maar even extreem. Het word hoog tijd dat de politieke gifmengers inzien welke invloed hun woorden (en daden) hebben op idealistische personen. Met enige mensenkennis is dit niet onmogelijk. Blijven ze nu nog zeggen dat zij geen enkele verantwoordelijk hebben dan mag je gerust van kwade wil spreken.
Voorgaande is geenszins bedoeld om die moorden en de moordenaar goed te spreken. Hij blijft zeker verantwoordelijk voor zijn daad. De sluimerende woede waarin hij handelde werd echter door al die omstandigheden gekanaliseeerd naar moorddadig racisme.
Hopelijk zijn er in Antwerpen (en Vlaanderen) genoeg nuchter denkende mensen die een dam opwerpen tegen dit extrimisme en verdraagzaamheid terug tot de waarde verheffen die het in onze contreien altijd gehad heeft !

maandag, mei 08, 2006

P.K.T.

Gisteren, zondag 7 mei, werd op PC Herentals het Provinciaal Kampioenschap Tripletten gespeeld. Pétanque-leken zal dit niet zo veel zeggen, maar het is de basis om kampioen van België te worden. Eerst worden er per provincie wedstrijden, met drie spelers, gespeeld. Dames en heren treden aan in een aparte competitie. De besten, volgens een vooraf bepaald quotum, gaan naar het Vlaams Kampioenschap Tripletten. Hieruit gaan dan weer de besten naar het Belgische Kampioenschap Tripletten en de beste daarvan is Belgisch Kampioen.
Dat is het systeem. Vermits pétanque stiefmoederlijk behandeld word in de Vlaamse pers zal je hierover niet zo veel lezen en lijkt dit nietszeggend.
Niets is nochtans minder waar ! Belgische pétanquespelers zijn mee toonaangevend in de wereld ! Bewijs hiervan is dat het beste Belgisch triplet al jaren mee aan de top van de wereld ranking staat. Momenteel is België vice-wereldkampioen.
Enkele cijfers die de toevallige lezer kunnen imponeren :
In de provincie Antwerpen zijn meerdere petanque competitie's actief. Een daarvan is de onze, nl. de Petanque Federatie Vlaanderen. Wekelijks spelen in de wintercompetie, alles inbegrepen, meer dan 100 ploegen van telkens 9 mensen + invallers. Zo kom je al snel al bijna 1000 mensen die héél actief hun sport beoefenen. Hiernaast zijn er nog minstens zoveel mensen die pétanquen op zuiver provinciaal vlak in de lokale Antwerpse competitie. Voeg daarbij nog eens minstens zoveel mensen die enkel recreatief, maar toch ook intensief pétanquen, en je hebt een kleine 4000 pétanquers. Alleen al in de provincie Antwerpen.
In sommige andere provincies zijn er minder spelers, in andere meer. Laat ons gerust het Antwerpse aantal vermenigvuldigen met 10 (10 provincies) en je komt aan ongeveer 40.000 pétanquespelers ! Belangrijk om weten is dat pétanquesport in de lift zit en de volgende jaren nog behoorlijk zal groeien. Moest hierbij nog een ruggesteuntje komen van de pers en andere media, dan word pétanque hier bijna even populair als in Frankrijk.
Persoonlijk ben ik bijzonder trots dat ons Kempische clubje 'De Lindepet' uit Zandhoven behoorlijke resultaten haalt. Verleden jaar namen wij voor de eerste maal deel aan de provinciale kampioenschappen en 1 triplet van drie dames, Christiane, Julia en Maria, plaatsten zich voor het Vlaams Kampioenschap in Brugge. Dit jaar, onze tweede deelname, plaatsten 2 tripletten zich voor het Vlaams Kampioenschap, dit jaar in Lokeren : Proficiat aan Christiane, Maria en Marleen, aan Ilona, Inge en Rita. Christiane en haar triplet speelden bovendien de halve finale op het P.K.T. Zij moesten nipt de duimen leggen voor een triplet met véél méér ervaring.
Om te eindigen met een Olympische noot : meedoen is belangrijk ! Winnen natuurlijk ook, maar door mee te doen, doe je ervaring op en zegt een oud Vlaams spreekwoord niet : Oefening baart kunst ?

donderdag, mei 04, 2006

'T WERD TIJD !

Ik ben ondertussen al enkele weken terug uit Firenze en buiten het reisverhaal heb ik nog niet geblogd. Dus het word tijd. Neen, je krijgt geen reisverhaal. Voor mijn Scandinavische escapade zul je nog enkele maanden moeten wachten. Ondertussen pleeg ik wel een en ander.
Over het weer bijvoorbeeld. Het doet ongelooflijk deugd dat het al enkele dagen zonnig en warm is. Dank u !
Of over mijn verzameling flesjes olijfolie. Ik heb er ondertussen een twintigtal. Je vind ze niet zo frequent. Dus reizigers die dit lezen : staalflesjes olijfolie uit alle landen zijn uiterst welkom bij mij. Ik zal je er uiteraard voor vergoeden.
Staalflesjes drank zijn natuurlijk ook nog steeds welkom. Ik beperk mij nu echter tot echt streekgebonden drankjes. Geen grote merken van whisky, cognac, vodka of andere lekker sterks.
En kom je ergens waar ze Marlboro (regular) verkopen dan mag je ook altijd een pakje (in cellofaan) voor mij meebrengen. Je ziet ik ben flink aan het verzamelen geslagen !

donderdag, april 27, 2006

FIRENZE dag 6

Woensdag, 19 april
Allez, vandaag is het mijn laatste dag in Firenze. Eigenlijk is het maar een halve voormiddag want ik moet om 12u10 op de luchthaven zijn. Veel kan ik dus niet doen.
In de buurt van het hotel was nog een museum dat mij te bekijken waard leek. Het 'Museo di Storia della Scienza'. Hoe raar het ook mag klinken, ligt dit museum niet aan een gelijknamig plein maar aan de Piazza de' Giudici. Het is een vrij klein museum dus ik er op af.
Bleek dat het eigenlijk een soort tempel is voor de in Pisa geboren Galileo Galilei (1564/1642). Hij was zowat de 'hofwiskundige' van de Medici's. Ter ere van hem stichtte Firenze in 1657 het eerste echt wetenschappelijke instituut ter wereld, de 'Academia del Cimente', de Academie voor experimenten.
Galileo ontdekte met een grote telescoop en lens de manen van Jupiter. Die instrument staan natuurlijk in het museum. Er zijn ook een heleboel reconstructies te zien van instrumenten waarmee hij experimenten deed in verband met beweging, snelheid, acceleratie en gewicht.
In een andere zaal staat een verzameling globes. De grootste heeft wel een diameter van 3m. In de 17de eeuw werd hiermee de beweging van de planeten en sterren duidelijk gemaakt.
Naast de eerste thermometers, barometers en hygrometers, staat er een hele verzameling nautische instrumenten. Met behulp van dezen waren de Florentijnse scheepvaarders in staat de hele bekende wereld te bevaren. Eén van hen is overbekend : Amerigo Vespucci.
Koning Ferdinand van Spanje nam Vespucci in dienst om de reis van Columbus over te doen en te controleren of hij inderdaad een nieuwe vaarroute naar Indië had ontdekt. Vespucci realiseerde zich echter dat het (gewoon) een nieuw continent was. De Florentijnse cartografen hertekenden snel de wereldkaart en uit respect voor hun stadsgenoot Amerigo Vespucci noemden zij de nieuwe wereld Amerigo, later verbasterd tot Amerika.
Eens in het hotel terug moest ik alleen nog maar mijn valies pakken, de rekening betalen van mijn verbruik uit de minibar en een taxi bellen naar de luchthaven met de toepasselijke naam 'Amerigo Vespucci'. Na een vriendelijk afscheid van het hotelpersoneel zat mijn Firenze verblijf er op.
De incheckbalie van Alitalia naar Brussel was nog niet open. Een doorwinterde bediende gaf nog instructies aan een blijkbaar nieuweling. Zij mocht mijn incheck bekijken als oefening. Alles liep als een fluitje van een cent. Mijn valies woog 21,5 kg. 4kg meer dan toen ik vertrok. Toch geen enkele probleem. Met mijn boardingcard trok ik door een wel erg uitgebreide bewakingunit van de luchthavenpolitie. Nu nog het restaurant opgezocht om een kleinigheid te eten. Sigaretten zou ik wel aan boord van het vliegtuig kopen, daar waren ze een pak (40%) goedkoper dan in Italië (=zelfde prijs als hier).
Zoals ik al van tevoren vertelde was mijn heenvlucht via Milaan en Pisa wegens werkzaamheden in Firenze. Dus ... de werkzaamheden waren nog niet gedaan : het restaurant was nog gesloten. Ik stilde mijn honger dan maar met enkele droge beschuiten en een stuk chocolade, gekocht in de geïmproviseerde taxfree shop.
Ik zat een hele tijd alleen aan de vertrek 'gate', daarom controleerde ik meermaals het uur en de monitor of ik wel juist was. Zo een halfuurtje voor het vertrek kwamen er enkele mensen bij, maar het bleef héél rustig. Toen de 'boarding' gestart was en ik stond te wachten in de bus dacht ik 'verdomme, zou er zoveel volk te laat zijn. 't Zal toch niet zijn zoals in He leven zoals het is - Airport'. Neen, er waren slechts 24 passagiers. Het was een hele luxe om op een vliegtuig te zitten met 24 passagiers terwijl er normaal zowat 150 mensen inkunnen.
Geen enkel probleem dus om de vraaggierige dame waar ik eerst naast zat te kunnen verlaten en op een totaal vrije bank mij gemakkelijk neer te vlijen. Die dame bleef mij vergezellen tot ik aan de uitgang van de luchthaven in Zaventem mijn valies afgaf aan de chauffeur van Molengalm die mij kwam afhalen. Leuk hé !
Zo, dit was mij reis naar Firenze. Het zal een tijdje duren vooraleer ik een nieuwe blogreeks over een reis zal publiceren. Tot eind augustus. Begin augustus ga ik voor acht dagen naar Stockholm. Ik zal dus maar al beginnen met een beetje Zweeds te leren.
Vergeet niet om de foto's te bekijken via de link rechts 'Skynet fotos'. Er staan niet alleen foto's van Firenze op, maar ook van ons Juleke, de reis naar Egypte en de homewarningparty. Wie weet wat er nog allemaal op komt.
Ik stop ook niet meet bloggen, maar ga trachten geregeld iets te publiceren. Hou het in de gaten en ... la vita e bella !!!!