VOLGENDE VIJF

't Is heel plezant om zo'n spreuken om te zetten in beeldmateriaal. Dus hier is de volgende reeks :

DeeP PurPLe-ChiLd in TiMe

zet je klaar voor een tiental minuutjes Ian Gillan en zijn diep purper bandje. Niet zoveel beelden maar de muziek is des te beter !
Go for it !!

DE VIJF SPREUKEN

Jawel, ik heb inderdaad veel vrije tijd en probeer die dan maar voor zover het gaat een beetje creatief door te brengen. Soms voor de tv, maar ook aan de pc.

Ik heb zo eens iets geprobeerd. Omdat velen onder de lezers toch ook nu veel vrije tijd hebben dacht ik om jullie eens bezig te houden met spreuken. Ik heb een deel foto's bijeengezocht en daar een aantal spreuken mee gecompileerd. Herken je ze ? Je mag altijd antwoorden bij 'comment' op deze blog, maar je mag ook een mailtje met de antwoorden sturen.

Hier zijn ze :

DE TIEN GEBODEN

Op Kerstdag zag ik op Discovery Channel een fantastische reportage over Mozes. Jaja, de Mozes van de stenen tafelen. Ik ben niet echt een roomse fan maar dit bleek zo boeiend dat ik bleef kijken. Zowat iedereen kent de bijbelse verhaaltjes, een beetje toch, dus ook het verhaal van Mozes in zijn rieten mandje, zijn verblijf in Egypte, zijn terugtocht door de woestijn en de zee die voor hem openging zodat hij terug naar Israel kon.

Een ongelooflijk verhaal waar ook al een aantal spectakel films zijn van gemaakt, bijv. The Ten Commandments met Charlton Heston en Yul Brunner.

Een aantal wetenschappers wilden bewijzen dat dit een verhaaltje was en een verhaaltje bleek. Wat bleek echter ? Uit hieroglyfen bleek dat er inderdaad een Hebreeër aan het hof van de Farao verbleef, een prinses vond hem in een rieten mandje. Dit kereltje kreeg een opvoeding aan het hof waarbij hij onder andere leerde schrijven. Op een bepaald moment zag hij hoe de Farao zijn Hebreeuwse slaven behandelde en besloot hij hen te verlossen en terug naar hun land te sturen. Tot hiertoe nog allemaal verstaanbaar.

Op zijn vlucht moest hij door een zee. Een vertaling naar het Grieks van het verhaal leidde tot een misvatting. Hij moest niet langs de Rode Zee, maar langs de Riet zee. En dat ding ging voor hem open. Een ingreep van zijn God ? Nee ! Een eindje verder in de Middellandse Zee ligt Santorini, een klein Grieks eiland. Het is het restant van een vulkaan die in ongeveer 1500 voor Christus uitbarstte met een kracht van meer dan één megaton. Dit veroorzaakte een vloedgolf die honderden kilometer ver met veel kracht tegen de kusten sloeg. Voelbaar tot in Egypte ! En toch juist die periode dat er sprake was van Mozes zekers. De Riet Zee werd er ook door getroffen. Men heeft er vulkanische asse en brokken lavasteen gevonden afkomstig uit Santorini. Maar hoe splitst die zee zich dan. Van de beruchte Tsunami enkele jaren geleden weten we dat de zee zich eerst terug trekt en dan volgt de vloedgolf. Dat gebeurde hoogstwaarschijnlijk ook met de Riet Zee. En Mozes kon er door trekken.Maar hadden de Egyptenaren paarden en strijdwagens ? Onlangs ontdekte men in de Sinai woestijn restanten van enorme paardenstallen en van strijdwagens. Het is dus best mogelijk dat die Mozes achtervolgden en door de vloedgolf van Santorini overspoeld werden.

En die stenen tafelen dan ? En het altaar dat Mozes opgericht heeft ? Pas enkele jaren geleden heeft men het zoeken naar bewijzen hiervan op de Mount Sinai gestaakt en is men gaan zoeken op een andere berg. Op een rotsblok vond men een inscriptie, een tekening die veel gelijkenis vertoond met de stenen tafelen zoals wij ze ons voorstellen, verdeeld in tien vakken. Zouden dat dan toch de tien geboden zijn ? Enfin, men is er nog niet uit en zoekt verder. Toch maakten geleerden de opmerking dat de Bijbel misschien meer is dan een verhalen bundel, maar een weergave van de geschiedenis, weliswaar met religieuze inslag. Ontdoe dat boek van zijn godsverklaringen en je hebt misschien een groof, niet echt accuraat beeld, van wat er vroeger in die streken gebeurde. Ik ben nu ineens geen roomse fan geworden, maar zo had ik het nog niet bekeken. En misschien is dit nu juist niet rooms.

Nog iets : door ons westerlingen wordt Mozes afgebeeld als een grote blanke mijnheer met een witte baard. Volgens mij verkeerd. Mozes was een noord afrikaan, misschien zelfs een tikkeltje gekleurder.

D DAY + 15

Rare titel hé ? Ik zal hem hieronder verklaren.

De meeste lezers weten ondertussen dat ergens tussen 8 en 9 december mijn hart opspeelde. Volgens de artsen 'een licht hartinfarct' met minimale blijvende schade. Een verwittiging zeg maar.

Ondertussen ben ik al zover hersteld dat ik enkele minuten aan mijn pc kan zitten. Ik ga het hele verhaal niet vertellen alleen dat ik serieus ben geschrokken. Ik zit nog minstens enkele weken zwaar aan de medicijnen en einde januari weet ik of er een operatie (bypass) moet volgen of niet. Hoe dan ook : ik zal er beter uitkomen !

Ik heb van heel veel mensen telefoontjes, mailtjes en bezoekjes gehad en dank iedereen die zo bezorgd om mij was. Heel speciaal mijn familie : er was geen vraag teveel of zij voldeden er aan.

Dus al bij al toch positief nieuws ! Dat mag toch ook hé ?

DE WINTER KOMT ER AAN !

Toen ik vanmorgen de krant las voelde ik dat het weer eens tijd werd om te bloggen. Ergens weggestopt tussen de andere berichten stond een artikeltje over het Vlaams Blok. Over hun lied : Oh nee, weer een moskee.

Eerstens : sorry dat ik Vlaams Blok blijf schrijven. Volgens mij steunt dat clubje helemaal niet het belang van Vlaanderen. Wat hun huidige naam wel wil suggereren. Voor mij is het gewoon nieuwe wijn (azijn ?) in oude zakken. Ik ben geneigd om die oude zakken écht zo te bedoelen.

Doorgaans kan je mij niet betrappen op politiek bedrijven in deze blog. Nu moet het mij toch van het hart. De timing van de VB heren is wel goed gekozen. Meer dan de helft van de Vlamingen voelt zich nog maar eens aangetast door de 'onwil' van de Walen en voelt de Vlaamse reflex meer dan ooit (een soort verongelijkt gevoel). Hoe wakker je dit aan ? Simpel, schiet nog maar eens op de noord-afrikanen in ons land ! Omdat iedereen al wel eens iets heeft 'meegemaakt' van dichtbij of van ver-af, is succes verzekerd. Persoonlijk heb ik ook moeite met mensen die zich halstarrig weigeren te integreren. Maar dat heeft bij mij niets met uiterlijk, geloof of afkomst te maken. Ik ken mensen van Marokkaanse afkomst, ook van Algerijnse en Russische en Poolse afkomst die zich perfect gedragen als doorsnee Vlamingen. Net zoals ik mensen van de andere kant van de taalgrens ken die helemaal niet wakker liggen van een 'diepgaande' staatshervorming. Kan ik morgen nog op reis gaan ? Zou ik nog iets van pensioen krijgen ? Wat zou morgen het brood kosten ? Kan ik blijven werken of moet ik morgen gaan stempelen ? Daar zijn ze mee bezig !

Enfin, het moskeelied zal door de die-hards dikwijls vrolijk meegebruld worden op hun hersenspoelingsbijeenkomsten (leuk woord hé). Misschien komt er wel een vervolg en maken ze er een full cd van : Hoera ! Weer een Poolse troela ! of 'Kom erin ! Weer een leuke Russin ! of

'Ik baal van die Waal' of 'Hou zee ! weer een oude pee ! of 'Oh nee, ' komt weer van 't VeeBee !.

DE PETANQUE SINT !

Zondag 02 december was het zover. Sinterklaas die al enkele weken in ons land rondzwerft, van de ene supermarkt naar het andere stadhuis, deed De Lindepet de eer aan met een bezoek. Wij waren heel blij dat hij nog voor zijn verjaardag naar ons kwam.

De weken daarvoor waren er een groot aantal ijverige hulppieten bezig geweest met van alles te verzamelen om de 36 (zeg nou nog dat pétanquen voor oude mensen is) kinderen van onze leden te verrassen : via de mutualiteit De Voorzorg zorgde onze schatbewaarderpiet ervoor dat ieder kind een Mut de muis knuffel had. De Coca Colapiet bezorgde iedereen een bal. De Postpiet deed een strandbal in het zakje. Piet Erik zorgde voor clementinnekes. Pieten Maria en Serge kwamen tussenbei om een chocolade vent en prinskoeken te verzamelen. Piet Luc (de fotograaf) gaf gul de papieren zakjes (en nog andere dingen voor later). Piet Eddy deed zijn best om voor iedereen een pot Apenpasta te hebben. Piet Leo (van De Vier Notelaars) heeft voor confituurpotjes gezorgd. Piet Benny dan weer voor andere confituurtjes. Een aantal andere pieten deed er nog een pakje speculaas bij. Enfin alles bijeen een mooi gevuld zakje !

De dag zelf : Ukkel had erg zijn best gedaan om ons een pee te stoven want ze voorspelden véél regen en storm ! Toch liep onze cafetaria vanaf 14u30 stilletjes aan vol. Hadden die kinderen toch heel hun familie opgetrommeld om mee te komen zekers ! Gelukkig waren wij hierop voorzien.

Op het kleine podium stond de lege troon van de Sint te blinken. Alhoewel, helemaal leeg was hij niet : een Mut lag er in te slapen. De andere Mutten stonden daarnaast de aanwezigen uit te lachen.

En gelachen werd er ! Daar zorgde ballonnenclown Valentino voor ! Niet alleen de kinderen moesten op hun hoede zijn voor zijn gevatte uitspraken. Voor je het wist had hij je aan het dansen. Mij had hij ook liggen. Ieder kind kreeg van hem een ballon in de vorm van een bloem, een diertje, een zwaard, een geweer, noem maar op, hij plooide dat het een lust was. Tussendoor leerde hij een dansje aan om later de Sint te verwelkomen : de Pietensamba !
De kindjes, ook enkele grote volwassenkindjes, werden ondertussen door Christina vakkundig bewerkt : er liepen tijgertjes rond, Zorro's, bloemen, enz...
Valentino werkte naar een climax en toen de kinderen duidelijk op het einde van hun zenuwen waren ging de deur open : Twee zwarte pieten stormden (?) binnen, zonder de Sint. Bleek dat het paard, Slecht-weer-vandaag, ziek was ! Maar wat wil je met zo'n slecht weer vandaag. De auto was bovendien in panne gevallen. Valentino kreeg echter een telefoontje dat de Sint er direct zou zijn. Wat zo was.
Door al die reismiserie was de Sint een beetje van zijn melk en niet veel van zeggen. Geen probleem, de kinderen zorgden wel verder voor de show ! De Sint was duidelijk in zijn nopjes met de liedjes. En de pieten ... die vonden de pietensamba zo knap dat zij mee dansten.
Alle kindjes waren braaf geweest, de aanwezige ouders bevestigden dit volmondig. Met de hulp van de pieten kreeg ieder kind een Mut muis en een zakje.

Daarna had de Sint nog een hoop werk om al die kinderen op zijn schoot te krijgen voor de foto.

Nadat al dat jong geweld gepasseerd was beloofde Sinterklaas om volgend jaar terug te komen ... als iederen braaf was !

Een onvergetelijke namiddag !

DE VREDE

't Is al laat maar ik krijg ineens inspiratie om te bloggen. In een roman die ik aan het lezen ben komt nog eens Guernica aan bod. Je weet wel, het beroemde schilderij van Picasso over het bombardement door de Duitsers van de stad Guernica, tijdens de Spaanse burgeroorlog.

Ik ben zowat een fan van Picasso en heb een reproductie van een werk van hem in mijn living hangen. Blijkbaar een minder bekend werk, toch héél mooi.

Zonder iets af te doen van de waarde van Guernica durf ik toch beweren dat Picasso's LA PAIX zeker zo mooi is. Hangt dat toch tegen mijn muur zeker ! Allé, een reproductie.

Wie kent er nu in hemelsnaam La Paix ? Een beetje uitleg :

In 1947 verhuisde Picasso en zijn madame naar Vallauris, een stadje aan de Golfe Juan in de buurt van Cannes. Hij ging hier in de fabriek Madoura werken waar ze keramiek maken. Hij vestigde er ook een atelier. In dit stadje is het Musée National 'La Guerre et la Paix. Eigenlijk een oude Provençaalse kapel waar Picasso in 1952 de titel Vredestempel aan wou geven. Hij wou nog eens het thema Oorlog en Vrede aanpakken. Als decor koos hij het portiek van de kapel waarvan hij drie wanden vol schilderde.

Het deel 'La Paix' is ongeveer tien meter breed en bijna vijf meter hoog. Het is misschien daarom dat er minder bekendheid is voor een reproductie hiervan. Er bestaat geen 'tableau' van dit werk (denk ik toch).

In ieder geval het is mooi.

SINT !

Ik zal nog maar eens bloggen anders krijg ik weer van verschillende lezers naar mijn voeten, met de vraag of ik mijn adres nog ken, en dat filmkes wel gemakkelijk zijn.

Gisteren hebben wij met onze jeugd(petanque)ploeg een daverende overwinning op verplaatsing behaald : 1 - 8 ! Het koste de ploegkapitein dan ook een drink, die er goed inging, merci Rik ! Ik leef dus nu nog een beetje in een overwinningsroes.

Om 13u30 moet ik gaan werken. Niet echt speciaals maar er staat wel een leuk item op het programma. Jullie hebben ongetwijfeld al eens een blik op de kalender geslagen, op de tv kon je er ook niet naast kijken : Sinterklaas is weer in 't land. Verleden week aangekomen in Antwerpen heeft de goedheilig man nu de afstand met Schoten overbrugt en komt hij vanmiddag daar paraderen. Alhoewel de meeste van onze bewoners niet kunnen lezen of schrijven zijn zij toch haarfijn op de hoogte van dit heuglijke gebeuren.

Ik vind het ieder jaar weer heel bizar hoe volwassenen zo opgewonden raken door Sinterklaas. Natuurlijk is dit gekoppeld aan cadeautjes krijgen en enkelen spelen het spelletje mee. Een groot aantal anderen echter gaat er echt in op. Als je een volwassen vent van bijna veertig jaar, weliswaar met een verstandelijke leeftijd van een zesjarige, op zijn knieën ziet vallen voor de Sint, met zijn handen in het bidgebaar, dan word je vertederd. Ik dan ook steeds verwonderd en vol vragen. Bizar !

Enfin zij hebben er deugd van, dus ik ook. Uiteindelijk is heel het Sinterklaas gebeuren een feest, en feesten zijn mijlpalen in het jaar en in hun leven. Net zoals verjaardagen, Pasen, Halloween, Pasen, Nieuwjaar, de mosselsouper en andere... Dus : feesten kunnen ze !

Ook in onze club komt de Sint. Voor de kinderen en kleinkinderen. Ik ben héél benieuwd. Er zijn bijna veertig kinderen ingeschreven. Er zal een verrassing zijn, een grimmeur en uiteraard de Sint. Ik weet niet wat hij er gaat aan hebben maar onze Jules is er ook. Benieuwd. Het vooruitzicht is voor mij ook al een klein beetje feest. Als dat bij mij zo is zal dat ook wel voor de andere volwassenen zijn. Sinterklaas is dus eigenlijk ook wel een feest voor volwassenen, niet soms ?

The Beatles - I Am The Walrus

Voila ! Gevonden. Propeer maar eens de tekst te volgen en ook nog te verstaan !

I AM THE WALRUS

Zojuist vroeg men op radio 2 welke plaat van The Beatles je graag nog eens zou terughoren en waarom. Omdat ik aan mijn pc zat heb ik natuurlijk niet gehoord hoe je dit moet doen, maar misschien herhalen ze het nog eens. Dan kies ik voor 'I am the walrus'. Dit vanwege de ongelooflijke tekst, vol metaforen ! Ik zal nog eens zoeken op Youtube of ik er geen filmke van vind.

Dat was wat vroeger met die Beatles ! Het leek wel of het gros van de jongeren in twee kampen verdeeld was : de Beatles fans en de Stones fans. Heb dit zelf nooit begrepen want vond van beide groepen dat ze goed waren. The Stones iets ruiger, maar dat kon ik best pruimen.

Heb je interesse voor de tekst van I am the walrus (en andere) dan kan je die vinden op :

http://www.songteksten.net/

Floyd Red Crow Westerman

Weer iets teruggevonden ! Deze prachtige man ontmoette ik zo'n 30 jaar geleden in Antwerpen, in de toenmalige Aalmoezenier. Ik had lang een bandje van hem. Hij vertelde toen zijn visie over de Indianen en de 'beschaving'. Wat hij hier in deze clip ook doet. Is hij onbekend voor je ? Heb je Dances with Wolves gezien ? Hij is daarin de Chief waar Kevin Kostner op bezoek mag gaan. Het oudste opperhoofd. Nog iets bizar. Hij is van de Lakota Nation (niet de Dakota). De figuranten in Dances moesten Lakota spreken maar konden het niet. Het is Floyd Red Crow die het hen leerde. Ik ben blij en fier dat ik deze man eventjes mocht leren kennen. Ik weet niet of hij nog leeft, wel dat hij een tijd geleden erg ziek was.

Compay Segundo - Chan Chan

Nu we toch bezig zijn met latijns-amerikaanse muziek. Nog zo'n groep die ik formidabel vind. Deze verzameling ouwe venten is een restant van de Buena vista social club. Cubaanse muziek op zijn best dus. Ondertussen heeft er echter weer eentje het loodje gelegd. Het originele van hun sound zal dus wel wat veranderen. Liefhebbers ... genieten !!!

manu chao (clandestino)

Speciaal voor ons Goedele, een bisnummer van Manu Chao, het titelnummer uit zijn vorig album 'Clandestino'

Manu Chao - Me Llaman Calle

Deze clip van de onvoltroffen Manu Chao kan je nu geregeld bekijken op verschillende muziekzenders. Natuurlijk kan je ook naar mijn blog surfen.
Een prachtig nummertje van een echt volkse muzikant. Apropos, hij trad al eens op op Rock Werchter. Dus niet de eerste de beste. Geniet er van !

Bo Diddley at Hof ter LO Part 2

Een tijdje geleden kon je op deze blog lezen hoe ik genoten had van het optreden van Bo Diddley.
Vond ik toch een opname hiervan zeker, de geluidkwaliteit is slecht, maar toch !

GADGETS

Tussen de Halloweenvoorbereidingen en de wandeling zelf even door nog effen bloggen over foto's bewerken.

Met allerlei gadgets die je kan downloaden van het net kan je foto's op een leuke manier bewerken. Zo kan je met Pop Art Studio (volledige versie is wel te betalen) je foto's bewerken à là Liechtenstein, Warhol, enz...

Ik heb zo eens een (onschuldig) beeldje van Penelope Cruz bewerkt in de stijl van Roy Liechtenstein. Toch een leuk effect !

Je ziet het is niet altijd zware lectuur op mijn blog !

MUZIEKCLIP HIERONDER (Mikis Theodorakis)

In de geschiedenis sidebar kan je ergens vinden dat ik een grote bewonderaar ben van Mikis Theodorakis. Zo kan ik uren luisteren naar zijn Canto General die dan ook altijd in mijn cd speler van mijn auto zit.

Hieronder zie je de clip van nog zo een lied van hem waar ik het koud van krijg : O Andonis uit de Mauthausenliederen. Vroeger had ik hier een lp van gezongen in het Nederlands door Liesbeth List. (de nederlandse vertaling is van Lennaert Nijgh).

Het is een lied over een jood in een concentratiekamp. Vooraleer je verder leest zet je best de clip op en probeer te genieten (en het ook koud te krijgen). Om het jullie gemakkelijk te maken, hier de nederlandse tekst : (ben je geïnteresseerd dan wil ik ook wel de originele griekse tekst publiceren). Je ziet in de clip een jonge Mikis het groot orkest dirigeren. Hier dus :

Er voert een stenen trap omlaag,

omlaag tussen stenen en doden.

De Wiener Graben wordt het graf

van partizanen en joden.

Ze dragen de stenen op hun rug,

de stenen waaraan ze bezwijken.

Uit deze hel keert niemand terug,

de levenden zijn hier al lijken.

Hier hoorde Andonis toen een stem,

waarop niemand antwoord kon geven :

O kameraad, o kameraad,

help mij hieruit, ik wil leven !

Maar hier in de diepte van de mijn,

mag niemand om menselijkheid vragen.

Want medelijden wordt hier pijn,

zwaarder dan steen om te dragen.

De Jood is gevallen in de mijn,

en lag waar zovelen reeds lagen,

Andonis heeft zijn stem gehoord

en het dubbel gewicht toen gedragen.

Andonis is mijn naam, ik draag

de last van diegenen die vallen.

Als je een man bent, kom omlaag

en draag deze last met ons allen.

Misschien een wat zware, maar toch sterk emotioneel geladen tekst. Doorheen het criminele klinkt echter HOOP, en een oproep om te ageren tegen onrecht. Hééééééééél actueel !

Mikis Theodorakis Concert Athens 1974 Farantouri Mauthausenf

In de post hierboven ga ik een beetje meer uitleg geven. Laat de muziek aanstaan aub !

Nathalie Cardone-Hasta Siempre

Ik had het beloofd ! Met de hulp van ons Goedele lukte het. Het is wel niet Che's nichtje maar wel een goede versie van Hasta Siempre
Hopelijk geniet je er van !

SYMBOLEN

De laatste dagen word ik nog maar eens geconfronteerd met de macht van symbolen. Hoe symbolen ons helpen ons leven draaglijker te maken. Enkele, vrij nabije, sterfgevallen hebben daar zeker ook mee te maken.

Is het sinds mijn reis naar Ierland ? Daar werd ik met mijn neus op de Keltische symbolen gedrukt. Is het door de voorbereiding van Samhain (Halloween) ? Het zoeken naar verschillende betekenissen. Feit is dat ik méér en méér een Keltisch symbool zie opduiken : de triskele (of triskel, of triskelion, of drierad, enz...). Modernere verklaringen spreken ook van het 'Trinity-symbool'. De Tibetanen noemen het de 'Gakyil' of het 'rad van vreugde'.

Met Trinity zitten we zowat op een Roomse golflengte. In mijn binnenste voel ik mij dan een beetje ongemakkelijk. Zou dit weer zo iets zijn dat door de Kerstenaars van de heidense Kelten is overgenomen ?

In de Keltische cultuur is de triskel het symbool voor de drie-eenheid in de mens :

1. Het Annwn of het onderwereldgebied. Het gebied dat het verste weg is van de God of de Godin. Het is de duisternis. Het kosmisch symbool, de maan.

2. Het Abred of het gebied van de beproeving en het stoffelijke bestaan. Het kosmisch symbool is de aarde.

3. Het Gwynvyd of de geheel ontplooide geest. Een toestand van liefde, in volkomen harmonie met God of de Godin. Het kosmisch symbool is de zon.

Je zou dus kunnen zeggen dat de triskel ook staat voor de maan, de aarde en de zon. In de Roomse variant staat de drie-eenheid voor de Vader, de Zoon, de Heilige Geest. (Waarom worden er zoveel accenten gelegd op God en niet op de mensen ?)

In een, heroplevende, Wiccabeweging (hedendaagse heksen) staat de drie-eenheid voor : Maagd, Moeder, Oude Wijze vrouw. De drie fasen in het leven van een vrouw.

De drie ineengewerkte spiralen cirkels staan in elke betekenis voor de drie cirkels van het leven. Elk deel gaat van buiten naar binnen en bij de oorsprong komen ze weer samen.

Een triskel werd ook gebruikt om de drie zuster-godinnen van de druïden te symbolizeren : Fodla, Eiru en Banba. (Ierland is genoemd naar Eiru).

Een triskel benadrukt ook het belang van het getal drie.

In de loop der geschiedenis werd de triskel ook meer dan eens misbruikt. Zo maakten de Nazi's het tot symbool van hun duizendjarig rijk. Recenter gebruikte de Afrikaner Weerstandsbeweging het als hun symbool voor blanke overheersing in Zuid Afrika.

Je ziet het tegenwoordig ook meer en meer op bijvoorbeeld kerkhoven, rouwprentjes, enz...

Of hoe een eenvoudig, eeuwenoud symbool, de tijd overleeft !

HALLOWEEN

Eén van de grootse gebeurtenissen in onze club is de jaarlijkse Halloween wandeling. Ik weet het, velen vinden Halloween (net zoals Valentijn) een commerciële gebeurtenis. Komt daarbij dat Halloween overgewaaid lijkt uit de States. Daar zitten we wel eventjes fout ! Halloween stamt uit de Keltische beschaving en volgens mij waren die er niet, op Brendan de Zeevaarder na, in 'the America's'.

Traditioneel is Halloween eigenlijk het Keltische Nieuwjaar. Het werd gevierd op de nacht van wat nu 31 oktober naar 1 november is. Zij noemden die gebeurtenis Samhain, de nacht dat de doden weer op aarde zouden kunnen rondwaren. Vandaar dan ook de afschrikkend gemaakte landbouwproducten : hierdoor vielen de doden de levenden niet lastig. Knap gevonden hé ! Jaja, je moet ze niet onderschatten die oude Kelten. Er zouden er zich velen in hun graf omdraaien als ze zouden merken welke invloed dat goeie ouwe Samhain nu op onze maatschappij heeft.

Onze wandeling situeert zich in de Zandhovense bossen, alhoewel wij nu een groot stuk in de Halse bossen ronddwalen, kwestie van eens andere bomen te zien. De wandeling zelf word opgesmukt met allerlei kwelgeesten, duivels, benenpakkers, druïden, heksen, enz... Goed voor enkele uren lol en gillen (van de pret of van angst, je kiest maar).

Het is een hele bedoening en uiteindelijk zijn er toch enkele tientallen mensen mee bezig om alles klaar te krijgen : de voorbereiding, de buren verwittigen, de verlichte wegwijzers plaatsen, hulp van de gemeentediensten (gevaarssignalisatie wandelaars), acts maken, heksendrank distilleren, pompoensoep maken, enz.. Maar laat ze maar komen ! De Zandhovense Kelten zijn klaar om de cohorten wandelaars het leven zuur te maken ! Bij Wodan, ge zijt verwittigd !

SPIELBERG ?

Uiteraard is iedereen nu nieuwsgierig naar de resultaten van mijn filmen. Laat ons het zo stellen : momenteel heb ik het gevoel dat ik géén Spielberg zal worden. Ik neem aan dat die zijn eerste super 8 cameraatje beter wist te hanteren dan ik mijn, nochtans meer geavanceerd, speelgoed. Maar, het oude Vlaamse (of Chinese ?) spreekwoord indachtig 'oefening baart kunst' zal ik toch maar de moed niet opgeven en nog eens proberen.

Ik had anders goed de handleiding gelezen en al eens een poging gedaan terwijl ons Juleke aan het eten was. Vrij goed gelukt. Op de kermis echter verwisselde ik enkele symbooltjes, dat maakt dat ik dikwijls mijn benen, voeten en straatstenen op film heb staan. Wanneer ik dan dacht te filmen zette ik dat dekselse ding op standby ! Toch heb ik alles bijeen zes minuten film. Enfin, ik zal het maar 'Kermisimpressie van een peuter' noemen. De korte stukjes die ik aaneen gezet heb kan ik verklaren door de moderne manier van filmen, namelijk allemaal korte shots. Zo hoort dat tegenwoordig ! Watte ... gelooft ge mij niet ? Wacht dan maar eens tot ik het peil van bijv. Eric Van Looy, Stijn Coninx, Robbe De Hert of andere wereldbekende regisseurs bereikt heb !

Dit brengt mij met een sprongetje bijna naadloos naar een item dat de voorbije dagen niet uit de media weg te denken was. Veertig jaar geleden werd Ernesto 'Che' Guevara vermoord. In alle kranten, tijdschriften, tv zenders werd er aandacht aan besteed. Dat deed mij deugd. Che was voor mij, net zoals voor duizenden leeftijdsgenoten, vroeger een ikoon. Een voorbeeld, een held, een ik-weet-niet-wat-allemaal-nog-meer. Wie liep er niet met een badge van hem op zijn klak ? Wie had er geen poster, DE POSTER, aan een muur van zijn slaapkamer hangen ? Zelf heb ik sinds vorig jaar terug een t-shirt met de wereldbekende kop van Che er op. Voor mij blijft hij, net zoals zijn spitsbroeder Fidel, nog altijd het boegbeeld van het verzet tegen het imperialistische kapitalisme, zowel vanuit het oosten als uit het westen. OK, nu zou hij gewoon een terrorist zijn, zo een van het kaliber van Carlos of zelfs Bin Laden. Maar als ik zijn nichtje hoor zingen over 'El Commandante' dan krijg ik nog mierentieten. Spijtig dat ik nog niet weet hoe ik muziek op deze blog kan zetten, anders kon je mee genieten. Zoek dit nog wel eens uit.

Net zoals ik trouwens plannen heb om ook af en toe eens een (kort) filmpje te posten. Wilde plannen hé ?

DE POT EN DE KETEL !

Amaai zeg, weeral een maand geleden dat ik nog eens blogde. Sorry, maar het was dan ook razend druk. De vrije week die ik vorige week had was eigenlijk helemaal niet vrij : ik liep van klus naar klus maar vond toch de tijd om mijn 'kot' nog eens grondig op te kuisen.

Vandaag moest ik naar een vergadering in Wintam (Hingene). Om 16u ben ik daar terug vertrokken en pas om 18u was ik terug thuis. TWEE UUR om die enkele km te overbruggen ! Op die tijd ben je met een vliegtuig in Firenze ! Het was dus een hoogst prettige wederkennismaking met de drukke Antwerpse spits. Dank zij tv en radio weten jullie daar ongetwijfeld ook alles van.

Ook daarom trakteer ik mijzelf vanavond om 21u op 'de rest van de avond vrij' en wil ik nu toch nog eens bloggen. Ik krijg stilaan het gevoel dat de geschiedenis van de pot en de ketel echt is. Ik durf nu mijn collega Krista niets meer te zeggen over haar blog !

Zaterdag is het mosselsouper op ons werk en dan zal het weer pokkedruk zijn. Gelukkig is het zondag dan rustiger (hoop ik). Het is kermis in Massenhoven en ik verheug mij er op om daar met ons Juleke naar toe te gaan. Zal zeker weer een aantal prachtige foto's opleveren. Komt bij dat ik mij een folieke veroorloofd heb, namelijk een video cameraatje gekocht. Eigenlijk een stomme naam want er komt helemaal geen video(band) meer aan te pas. Enfin ik ga de rest van de avond er nog mee leren omgaan. Kwestie van zondag toch iets deftig te kunnen filmen.

HIER ZIJN WE WEER !

Tsja, het was wel weer een lange afwezigheid op de blogpagina ! Excuus ? Om te beginnen even bekomen na de reis naar Ierland, dan een zomergriep. Daarna ging in nog eens naar de Lierse kijken, vanwege toch vrij die avond. Sla ik daar toch de trap af zeker, gevolg enkele beentjes verschoven in mijn voet onderaan mijn rechter grote teen. Weer thuis en immobiel ! Ik heb nog eens een hoop boeken kunnen lezen en de dvd's van Wallander van onder het stof gehaald.

Dan was het al einde augustus en vertrok ik met een aantal bewoners van onze instelling naar Buret, een deelgemeente van Houffalize. Verleden zaterdag en zondag was het jumping in Zandhoven en eens te meer lange werkdagen. Enfin pas gisteren kon ik een boel werk inlopen.

Verder hoor je mij niet klagen hoor !

In Buret hadden wij een reuze week. Goed weer en iedereen in vakantiestemming. Het begeleidingsteam was professioneel en op elkaar ingesteld. Natuurlijk waren er de nodige kleinere akkefietjes met sommige bewoners maar dat is al (bijna) vergeten. Anders dan vorig jaar hebben wij dit jaar wel veel gezien : een bezoek aan La Roche, Clervaux, Bastogne, Esch sur Sure, het Wildpark in Houffalize en aan Animalaine in Bizory. De bewoners hebben zich zeker niet verveeld. 's Avonds keken wij dan naar een film.

Ik weet niet of zij in gewicht zijn toegenomen maar zij hebben veel en lekker gegeten. Ah ja, want wij maakten het klaar. :)

1U = GOED, MAAR 5 VOOR IS BETER ! NAWOORD

De reis naar Ierland was een echt bijzondere ervaring. Ik wist wel dat dit land een ongelooflijke cultuur, natuur en geschiedenis kent.

Toch overtrof het mijn verwachtingen. Het is een aanrader voor iedereen.Dat het zo prachtig was is niet alleen te danken aan Ierland zelf. Ook het gezelschap waar je mee reist is belangrijk. Ik wist niet van tevoren wat ik mocht verwachten.Ook dit overtrof mijn verwachtingen.Het past dan ook om alle medereizigers te bedanken voor het aangename gezelschap. Jullie waren schatten !

En last but not least past het ook om het 'werkvolk', zoals Hugo het zei, te bedanken. Bedankt Carlo om ons probleemloos door de steden en smalle wegeltjes te leiden. Het was niet altijd gemakkelijk hé ? Bedankt ook Hugo voor de schat aan informatie die je ons gaf, voor het geduld dat je met ons had, voor het werk dat je voor ons deed. Momenteel is voor mij het woordje 'gids' een synoniem van 'Hugo' !

Ik hoop om jullie allemaal nog eens terug te zien.

Willy.

1U = GOED, MAAR 5 VOOR IS BETER ! -deel 10-

Deze laatste dag zou een lange rit door Engeland worden. Ik vond het moeilijk om geloven dat wij tijdig aan de ferry in Dover zouden zijn : Van juist beneden Liverpool tot in het zuiden.

Dag 10, woensdag 18 juli

Na een laatste stevig Engels ontbijt verdwenen onze koffers voor de laatste maal in de buik van de bus. Van Chester ging het recht naar de autosnelweg. Via Stoke-on-Trent waren wij in een no-time in Birmingham. Wij bleven op de M6 tot voorbij Coventry waar wij de M1 vervoegden, linea directa naar het zuiden. Een blik op de kaart leerde dat wij op een korte tijd al een heel eind gevorderd waren. Tussen Milton Keynes en Luton hielden wij een middagstop. London lag dan al dicht bij.

Het verkeer was niet al te druk, er waren geen ongevallen of andere oponthouden en op de noordelijke ring lieten wij London links (eigenlijk rechts) liggen. Alles liep op wieltjes, wat heel aangenaam is als je met een bus aan het reizen bent.

Van London naar Dover was uiteindelijk nog maar een peulschil en wij waren meer dan tijdig in Dover. Weer een vlotte inscheping.

Na een laatste blik op de White Cliffs kruisten wij het Kanaal (De Straat van Dover) om voor we het wisten in Calais te ontschepen.

Terug voet op het continent ! We waren thuis ! Of bijna toch.

De verschillende opstapplaatsen in België waren omgetoverd in afstapplaatsen : In Brugge, Gent, Sint Niklaas, Beveren en Melsele stapten een aantal vrienden uit. Aan het Cresthotel in Antwerpen nog een aantal én Hugo. Uiteindelijk reden wij met een zestal mensen naar Massenhoven. Hier stond mijn chauffeur al te wachten (een onduidelijke afspraak gemaakt, sorry).

Het einde van een prachtige reis.

1U = GOED, MAAR 5 VOOR IS BETER ! -deel 9-

Vandaag was het onze laatste ochtend op Ierse bodem. Het einde van onze prachtige reis was dus nu echt in zicht. Het was tevens ons laatste ontbijt met het volledige reisgezelschap : de vliegeniers zouden ons verlaten. Er wachtte hen nog een (hopelijk) leuke dag in Dublin.

Dag 9, dinsdag 17 juli

Als je zo een dikke week met elkaar optrekt valt het afscheid toch wel een beetje zwaar. Wij kregen wel voldoende tijd om alles te verwerken tijdens onze rit naar Dun Laoghaire, een voorstad in het zuiden van Dublin. Eigenlijk een dubbelstad met Rathdown, dus 'Dun Laoghaire-Rathdown' (Iers voor 'fort van Laoghaire). De stad, van waaruit de ferry's vertrekken, heeft toch enige betekenis in de Ierse geschiedenis. Koning Laoghaire was in de 5de eeuw koning van Ierland en koos deze plaats uit om van hieruit raids uit te voeren naar Brittanië en Frankrijk. Een lief ventje ! Later werd hij nog liever want hij bekeerde zich tot het kristendom. Eigenlijk hebben de Ieren hun patroonheilige aan hem te danken. Hij was het die Sint Patrick toestond door zijn land te reizen en het kristendom te prediken.

In 1821 bezocht King George IV Dun Laoghaire. Tot zijn eer en glorie werd stad omgedoopt tot Kingstown. Pas in 1921, een jaar voor de Ierse onafhankelijkheid, vonden de stadsvaderen dat het spelletje nu lang genoeg geduurd had en herdoopten de stad met zijn oude naam : Dun Laoghaire. Het is zowat de grootste haven Ierland. Langs hier komen en verlaten duizenden toeristen het groene eiland.

In 1966 was Dun Laoghaire het decor voor enkele filmscenes. Liam Neeson, die de rol speelde van Michael Collins (je weet nog wel), wandelde met enkele co-stars langs de promenade. Misschien bespraken zij wel één of ander snood plan om de Britten de duivel aan te doen !

Elk jaar is er voor de kust van Dun Laoghaire ook een regatta : De Volvo Dun Laoghaire Regatta. Dit jaar was dit van 12 tot 15 juli. Die hebben we dus juist gemist !

Het inschepen verliep weer heel vlot. Hugo had vertelt dat het een snelle ferry was. En inderdaad je voelde het scheepje optrekken ! Hierdoor mochten wij pas na een tijdje op het achterdek en was Dun Laoghaire al bezig met verdwijnen aan de horizon.

Na ongeveer 1u30 meerden wij aan in Hollyhead, Groot Brittanië. Al zullen de plaatselijke inwoners liever horen : Wales ! Hollyhead ligt op het schiereiland Anglesey in het graafschap Gwymmed, en dat is Wales. Oh ja ! Iedereen kent de draak in de vlag van Wales maar zij hebben nog een nationaal symbool : de prei !

Wij reden een beetje naar het zuiden naar een stadje met een onuitsprekelijke naam, het stadje met de langste naam in Wales (Europa ?), niet ter wereld. Er zijn er nog twee die langer zijn. De echte naam van Bangkok bijvoorbeeld telt meer dan 160 letters.

Op de kaart staat het als Llanfihangel-ym-Mechaint. Welshmen zeggen er Llanfairpwll tegen. De naam bestaat pas sinds 1860 toen leden van de plaatselijke raad de langste naam van een treinstation wilden hebben :

LLANFAIRPWLLGWYNGYLLGOGERYCHWYRNDROBWLLLLANTYSILIOGOGOGOCH

In het Nederlands :

Sint-Maria's Kerk in de holte van de witte hazelaar bij de snelle maalstroom en de kerk van Sint Tysilio bij de rode grot.

Er werden aarder wat fotootjes geklikt van deze bezienswaardigheid.

Wij doorkruisten verder Wales richting Chester, eventjes onder Liverpool. We staken de Menai zeestraat over en volgenden de noordkust van Wales tot Colwyn Bay langs dorpjes met onuitspreekbare namen. Chester ligt in Cheshire aan de Dee. Dicht bij de grens met Wales. Eigenlijk was het voortdurend een beetje flirten met die grens want het hotel, nochtans op het grondgebied van Chester, ligt dan weer in Wales.

Eerst even een misverstand uit de wereld helpen. De Chesterkaas die wij kennen bestaat eigenlijk niet. Het is een verbastering van Cheddarkaas, een kaassoort bereid op een eigen manier, met tientallen varianten. Gouda is ook zo een kaassoort waarvan er tientallen varianten zijn.

In AD 79 bouwden de Romeinen een vesting die zij noemden naar de godin van de Dee, namelijk Deva. De jaren daaropvolgend waren er voortdurend gevechten en veldslagen tussen Romeinen, Welshmen, Saksers en Denen. Later uiteraard ook ... de Noormannen ! Later, in de Georgiaanse periode was het een belangrijke havenstad tot het industriële en beter bereikbare Liverpool het overvleugelde.

Chester word ook wel eens de 'omwalde stad' genoemd. Natuurlijk gingen wij wandelen op die wallen. Zij zagen er wel enigzins anders uit dan de walletjes in Amsterdam.

In de winkelstraatjes is een bijzonderheid te zien. Je hebt winkeltjes aan de straatzijde op de begane grond. Geregeld is er een trapje dat naar een gallerij gaat, langs de beide zijden van de straat. Weer staat het daar vol winkeltjes. Wandelen op zo'n gallerij is erg handig als de regengoden plots besluiten dat het genoeg geweest is, wat ons uiteraard overkwam. De gallerijen worden 'The Rows' genoemd.

Een boel huizen zijn in Vakwerk. In tegenstelling met de centraal Europese vakwerkhuizen is dit hier in zwart/wit.

Chester heeft ook een prachtig gemeentehuis. Spijtig genoeg mochten wij de Renaissance raadzaal niet bezoeken. Het publiek gedeelte was echter voldoende om enkele mooie kiekjes te maken en toch een beetje de geschiedenis van de stad op te snuiven.

Bij het verlaten van de Townhall, die tegenover de kathedraal ligt, werd mijn aandacht getrokken door iets speciaals :

Uit een anonieme witte bestelwagen haalden een aantal militairen, in uniform, een doodskist met een Britse vlag. Door een erehaag van gewapende militairen droegen zij de kist de kathedraal binnen. De soldaten van de erehaag verlieten toen in pas hun formatie. Aan de bestelwagen werd de formatie verbroken. Tiens, dacht ik, een militaire begrafenis, nu om 17u. Raar ! Later bleek dat het een oefening was voor de dag daarna. Dan zou er een militair begraven worden die sneuvelde in Afghanistan.

Begeleid door lichte, malse regenval besloot ik het droge op te zoeken in de oudste pub van Chester, The Falcon Inn. Ik bestelde een cider van het vat en kreeg van de brave landlord een 'pint' cider die ik aan een vrij tafeltje gezellig opdronk. Ongewild raakte in gesprek met enkele whisky (zonder 'e' want wij waren in Engeland) drinkende heren. Zij waren er heilig van overtuigd dat Groot Brittanië de boot gemist had door geen volledig lidmaatschap van de E.U. te aanvaarden. De toekomst was een verenigd Europa, alleen zo zouden wij terug iets kunnen betekenen. Natuurlijk moesten zij weten wat mijn 'accent' was. En of zij België kenden ! Familie was gesneuveld in Flanders. Toen het tijd was om te vertrekken wensten zij mij uitgebreid een behouden thuiskomst.

Een bekende zoon van Chester : Michael Owen, de voetballer.

Het hotel waar wij overnachtten was een pareltje : The Grovenor Pulford Hotel, in Pulford. Het was een oude mansion met een heel eigen karakter. Niet nieuw, wel heel gezellig. Er was ook een mooie tuin. Een plaatselijke kunstenaar had uit een dode boom een arend gekerft.

Na een laatste 'pint' in de hotelpub sliep ik als een engelse roos.

1U = GOED, MAAR 5 VOOR IS BETER ! -deel 8-

Gisteren en ook de vorige dagen werden onze oren volgestrooid met zoete harpklanken. Ondertussen weten wij dat er ook een harp in de vlag van Ierland staat. Het exemplaar dat daar voor model stond staat in de 'Long Room' van de oude boekerij van Trinity te pronken.

Een harp brengt ons naadloos naar Guinness (potverdorie wat was die goed zeg !) want het is ook zo'n beetje hun handelsmerk. Ik weet niet of er een 'verborgen boodschap' met die harp word meegegeven. In ieder geval van teveel Guinness ga je zingen.

De Guinness brouwerij in Dublin bestaat al van 1759. Mijnheer Arthur Guinness brouwde er een stout die hij Guinness noemde. Net zoals John Jameson was hij ook revolutionair wat zijn personeelsbeleid betrof. Hij betaalde 20% meer dan normaal, gaf een weduwepension en betaalde vrije dagen (die toen nog niet bestonden). Hij gaf gratis gezondheidszorg en onderwijs. Wij weten ondertussen ook dat Ieren een praatgraag volkje zijn en niet om een discussie verlegen zitten. In 1950 werden de werknemers van de brouwerij verdeeld over de vraag welke vogel het snelste was. Het antwoord was helaas niet te vinden in de toenmalig literatuur.

Dit leidde tot het verspreiden van een pamflet, in de eigen fabriek, met een 'officiële' vermelding van de snelste vogel. Dit pamflet ging een eigen leven leiden en in 1955 verscheen het eerste 'Guinness Book of Records'. Een jaarlijks uitgegeven boek met een collectie van internationaal erkende records, zowel menselijke als extremen van de natuur.

Omdat het gisteravond onze laatste avond in Lisdoonvarna togen wij naar een pub waar muziek gespeeld werd. Een kwartet juffrouwen, ik denk dat de jongste zo'n 12, 13 jaar was, vergastte ons op prachtige Ierse deuntjes. Uiteraard dronken wij daar enkele Guinness bij !

Dag 8, maandag 16 juli

Nadat ik mijn koffer van het tweede verdiep naar beneden sleurde en na een stevig Irish Breakfast, wuifden wij Lisdoonvarna vaarwel. Op weg naar Dublin, dwars door Ierland.

Via Kilfenora reden wij naar Corrofin om richting Gort te volgen. Dit ritje langs een smalle secundaire weg had natuurlijk een reden. Hugo vertelde dat wij een scheve toren gingen bezoeken, want niet alleen Pisa heeft die. Ik natuurlijk heel benieuwd en direct legde ik mijn fototoestel in aanslag.

In de buurt van Gort stopten wij bij 'Kilmacduagh Monastery'. Kilmacduagh betekent 'kerk van Daugh's zoon'. In de 7de eeuw stichtte Sint Colman, de zoon can Daugh, hier een klooster op land dat hij kreeg van zijn neef Koning Guaire. Natuurlijk heeft dit complex, eigenlijk de ruïnes , ook een ronde toren. Die is 30m hoog en de deur staat op 7m boven de grond. En inderdaad ... hij staat scheef. Een beetje scheef want hij staat zo ongeveer een halve meter uit het lood.

Eigenlijk is het een straf verhaal waarom dat klooster nu juist daar staat. De legende wil dat Sint Colman MacDuagh door de bossen van Burren aan het wandelen was toen zijn gordel op de grond viel. Hij beschouwde dat als een teken van God om daar een klooster te bouwen. Gelukkig voor hem hielp zijn rijke neef hem door die grond aan Colman te schenken. De gordel is ergens in de geschiedenis zoek geraakt maar zijn 'crozier' of staf kan je bekijken in het National Museum of Ireland in Dublin.

Via de N6 bereikten wij de N4 om dan via de M4 (Motorway 4 of de autosnelweg) eventjes na de middag Dublin te bereiken.

Dublin is niet alleen een grote stad, ook de verklaring van haar naam is groot(s) : In het Iers = Baile Atha Cliath. Baile wil stad zeggen, Atha is het genitief van Ath wat doorwaadbare plaats wil zeggen, Claith is het vlechtwerk van riet waarmee men de rivierbodem op een doorwaadbare plaats verstevigde. Het eerste gedeelte word vaak weggelaten dus op sommige landkaarten zal je 'Ath Cliath' zien staan.

Je ziet eigenlijk weinig verwijzingen in die naam naar de huidige benaming 'Dublin'. Denk nu maar niet dat het een uitvinding is van Britten of Engelsen of Ieren of ik weet niet welk 'modern' volk. Neeeen ! In het begin van onze jaartelling, zo rond het jaar 100 of 200 was er een nederzetting van Oude-Ieren ergens op het grondgebied van het huidige Dublin. De bewoners noemden die plaats 'Zwart water' of 'Zwarte poel'. In het eenvoudige taaltje dat zij toen spraken klonk dit als 'Dubh Linn'. Wie of wat en wanneer Ath Cliath 'Dublin' begon te noemen is niet duidelijk.

Hoogstwaarschijnlijk zitten die dekselse Vikings er toch weer tussen. Aan de monding van de Liffey stichtten zij ongeveer 988 een versterking, om als basis te dienen voor hun verdere expansiedrang en om goederen op te slagen. Die versterking werd een stadje en dat stadje is nu een metropool geworden met meer dan 1 miljoen inwoners.

Onze bus stopte aan 'de boom' aan het Trinity College. Tevens onze afspraakplaats om later te vertrekken. We staken nog vlug een sandwich achter de kiezen in een veel te kleine studentenkantine en spoedden ons naar het daar tegenoverliggende museum. Hier stond wat lekkers klaar ! Een bezoek aan het Book of Kells. Een tentoonstelling 'Licht in de Duisternis' over het Book of Kells en andere manuscripten.

Meer dan duizend jaar geleden werd het geschreven. Ierland had toen nog geen half miljoen inwoners die voornamelijk leefden in versterkte boerderijen langs en kust en langs de rivieren.

De Ierse kerk was in kloosters georganiseerd. Monniken schreven het Woord van God en het leven van Christus in Evangelieboeken. De schrijvers en kunstenaars die deze manuscripten maakten stonden toen hoog in aanzien.

Het Book of Kells bevat een rijkelijk geïllustreerde kopie van de vier evangelieën in het Latijn. Het werd vermoedelijk in de vroege 9de eeuw gemaakt door monniken van Iona, een eiland voor de Schotse kust. Toen Vikingen Iona aanvielen vluchtten de monniken naar Kells. Rond 1653, tijdens de Cromwell periode, werd het om veiligheidsredenen naar Dublin gestuurd. Uiteindelijk kwam het door bemiddeling van bisschop Henry Jones in het Trinity College terecht.

Het is in één woord prachtig. Er zijn geen woorden genoeg om het te beschrijven, daarom ... bekijk de foto's !

Even iets meer over Trinity College of de Universiteit van Dublin (Iers = Ollscoil Atha Cliath, je ziet het verband). Trinity werd in 1592 opgericht door Queen Elizabeth. In totaal beslaat Trinity meer dan 200.000m2 aan gebouwen ! Uiteraard kan je er alle wetenschappen bestuderen.

Trinity heeft ook bekende zonen, afgestudeerden : Jonathan Swift, Bram Stoker, Oscar Wilde, Samuel Beckett en drie presidenten van Ierland. Zoals elke zichzelf respecterende universiteit heeft ook Trinity een bib. Eén van de grootste ter wereld. Zij hebben meer dan drie miljoen banden, opgeborgen in acht gebouwen. De 'Old Library' bestaat al sinds de schting van Trinity in 1592 en is het oudste, nog bestaande gebouw. Het werd herbouwd tussen 1712 en 1732 naar een ontwerp van Thomas Burgh.

Het is op het gelijkvloers van The Old Library dat de tentoonstelling 'Licht in de Duisternis' te bekijken is. Natuurlijk profiteer je er dan van om ook naar de eerste verdieping te gaan, het enige voor het publiek open gedeelte van de bib.

Mijn mond viel open toen ik bovenkwam : voor mij spreidde zich een 65m lange en zeker 20 brede ruimte uit, met langs beide kanten erkers vol boeken. Tot aan het zo'n 8m hoge plafond gestapelt. In elk erkertje stond een lange ladder(stelling). Zoiets zie je alleen maar in films. De reuk van de meer dan 200.000 oude boeken kan je in filmen echter niet waarnemen. Formidabel. Ik bleef minutenlang vol bewondering staan vooraleer ik 'The Long Room' ging verkennen. Uiteindelijk ben ik er meer dan een uur gebleven. Ik wou nog langer maar dan zou mijn wandeling door Dublin in gedrang komen.

Vanuit Trinity Street ging ik richting Liffey naar O'Connell Street waar het standbeel van, jawel, O'Connell staat. Een eindje achter zijn rug, maar heel duidelijk zichtbaar, staat in schril kontrast de 'Millennium Spire', een hoge, smalle gedenknaald opgericht ter ere van het nieuwe millennium. Sommigen zullen dit mooi vinden, ik heb er mijn bedenkingen bij. Toch is het indrukwekkend. Oh ja, toen ik Trinity College buitenkwam heb ik eerst nog een foto genomen van de beroemdste inwoonster van Dublin. Zij staat in Trinity Street, voor het college : Molly Malone !

De houten wandelbrug langs de Liffey nodigt je uit om langs daar te wandelen, tot aan Half a penny Brigde. En smalle, oude brug voor voetgangers waar je vroeger een halve penny tol moest betalen. Vermits ze vandaag tolvrij is stak ik ze over om onder een boog te stappen die op Temple Bar uitkwam. De uitgangsbuurt van Dublin. Zelfs nu, midden op de dag, was het een drukte van belang. Natuurlijk, maar ook omdat ik wel even wou rusten, was er dan het 'verplichte' bezoek aan een pub waar een bandje al volop van jetje gaf. Ik doolde daarna verder door de stad, eventjes vergezeld van een fikse regenbui, richting Old Canal. De andere rivier in Dublin, bezongen door The Pogues. Zij hebben gelijk, het is een stom, vuil kanaaltje waar eigenlijk niets te zien is.

De namiddag was al stilletjes aan vooravond aan het worden en daarom 'in a hurry' naar Trinity. Er kon nog wel een koffietje af.

Ik heb eigenlijk maar weinig van Dublin gezien maar weet voldoende om er nog eens terug te keren. Om meer te zien, maar ook om mijn mening bij te stellen. De eerste indruk die ik kreeg was niet zo positief : Allemaal haastige, bijna lopende mensen ! Die bovendien nog met oordopjes en een microfoontje hun GSM 'handsfree' hielden ! Om de haverklap een dubbeldekker die je het zicht op mooie gevels of gebouwen afneemt ! Lawaaierige taxi's ! Druk (en snel) verkeer ! En het stonk er naar uitlaatgassen en andere kwalijke geurtjes. Ik weet wel dat dit een subjectieve ervaring is. Door meer dan een week rustig 'buitenleven' én vooral de Connemara ervaring de dag voordien, was ik helemaal niet voorbereid op een grootstad. Daarom : Sorry Dublin ! Ik kom terug op een objectiever moment.

Met een laatste blik op de Liffey en 'The Clarence Hotel' van Bono (U2) namen wij (voorlopig) afscheid van Dublin. Enkele bekende Dubliners : William Butler Yeats, James Joyce, Samuel Beckett, Oscar Wilde, Jonathan Swift, Brendan Behan, George Bernard Shaw, Francis Bacon, Bob Geldof, Stephen Roche, Paul David Hewson (= Bono), Larry Mullen Jr (ook van U2), Ronan Keating, Damien Rice, Robbie Keane, Brian McFadden. Er zullen er wel meer zijn die ik niet ken.

Onze laatste avond in Ierland logeerden wij in 'Citywest Golf & Leisure Resort' in Saggart,Dublin. Het was er rustig !

1U = GOED, MAAR 5 VOOR IS BETER ! -deel 7-

Misschien lijkt het wat overdadig dat ik geregeld de teksten van sommige liedjes mee publiceer. Hopelijk vervelen ze jullie niet. Ik vind het pareltjes. Bovendien is muziek, dans en zang onlosmakelijk met Ierland verbonden. Straks nog een tekst.

Gisteravond maakten de Ieren in het hotel wel een beetje lawaai. Bleek dat zij hevige fans waren van hurling. Die avond speelde County Cork tegen een ander county voor de All Ireland Cup. Wat is nu eigenlijk hurling ? In het Iers 'iomaint' of 'iomanaiocht'. Een ploegsport, gespeeld door alleen mannelijke amateurs (geen profs) van Keltische origine. Het zou de snelste ploegsport ter wereld zijn. Het word gespeeld met een stick en een bal (sliotar) van 65 mm diameter. Het doel is een stel palen in de vorm van een H en het is de bedoeling meer punten te maken dan de tegenstrever. Men scoort een doelpunt (cul of drie punten) als de bal in het net (onderste van de H) terecht komt. Tussen de palen scoren levert maar 1 punt op. Elke ploeg telt vijftien spelers : een doelman, zes verdedigers, twee middenvelder en zes aanvallers. Een wedstrijd duurt 60 of 70 minuten en heeft twee helften. De uitslag van een match word met 2 getallen per ploeg weergegeven : bijvoorbeeld 'Cork 4-3 / Kilkenny 2-5'. Even uitrekenen leert dat Cork 4x3=12 + 3 = 15 punten heeft tegen Kilkenny 2x3=6 + 5 = 11 punten heeft. In dit voorbeeld zou Cork gewonnen hebben.

Wil je de uitgebreide spelregels en geschiedenis van hurling kennen dan raadpleeg je een Ierse site op het internet.

Een andere populaire sport in Ierland is Gaelic football. Zowat een mengeling tussen voetbal, handbal en rugby, gespeeld met een ronde, leren bal die lijkt op een voetbal.

Het spreekt voor zich dat beide sporten vrij ruw zijn. Voetbal lijkt hiermee vergeleken een sport voor watjes. (alhoewel je soms anders zou denken)

Dag 7, zondag 15 juli

Blijkbaar heeft de drukduivel mij vorige dagen parten gespeeld want de reisdagen kloppen wel, maar de dagen en datums niet. Dat komt ervan als je alles snel wil doen (hoe is dat weer van die haastige spoed ?) en er geen agenda op naslaat. Daarom : mea culpa, mea culpa, mea maxima culpa !

Ik keek hoopvol uit naar het programma van vandaag. Al enkele malen hoorde ik op de bus de prachtige harpgeluiden van Janu (een harpspeelster uit Gent) die het prachtige liedje 'Les lacs du Connemara' van Michel Sardou aan de snaren ontlokte. Hoor je me afkomen ? Hier is de tekst :

Terre brûlée au vent

Des landes de pierres

Autour des lacs

C'est pour les vivants

Un peu d'enfer

Le Connemara

Des nuages noirs

Qui viennent du nord

Colorent la terre

Les lacs les rivières

C'est le décor

Du Connemara.

Au printemps suivant

Le ciel irlandais

Etait en paix

Maureen a plongé

Nue dans un lac

Du Connemara

Sean Kelly s'est dit

Je suis catholique

Maureen aussi

L'église en granit

De Limerick

Maureen a dit oui

De Tiperrary

Barry-Connely

Et de Galway

Ils sont arrivés

Dans la comté

Du Connemara

Y'avait les Connor's

Les O'Connely

Les Flaherty

Du Ring of Kerry

Et de quoi boire

Trois jours et deux nuits

Là-bas au Connemara

On sait tout le prix du silence

Là-bas au Connemara

On dit que la vie

C'est une folie

Et que la folie

Ca se dance

Terre brûlée au vent

Des landes de pierre

Autour des lacs

C'est pour les vivants

Un peu d'enfer

Le Connemara

On y vit encore

Au temps des Gaëls

Et de Cromwell

Au ritme des pluies

Et du soleil

Au pas des chevaux

On y croit encore

Aux monstres des lacs

Qu'on voit nager

Certains soirs d'été

Et replonger

Pour l'éternité

On y voit encore

Des hommes d'ailleurs

Venus chercher

Le repos de l'âme

Et pour le coeur

Un goût de meilleur

L'on y croit encore

Que le jour viendra

Il est tout près

Ou les Irlandais

Feront la paix

Autour de la Croix.

Là-bas au Connemara

On sait tout le prix de la guerre

Là-bas au Connemara

On n'accepte pas

La paix des Gallois

Ni celle des rois d'Angleterre.

Voila ! Zeg nu zelf, dit geeft toch heel goed de Ierse volksaard weer. Er moeten een boel elementen in deze tekst zitten die je herkent. Mensen, dan moet je de muziek er nog eens bij horen ! Om koud van te worden. Ik koesterde daarom ook heel hoge verwachtingen in Connemara.

In een klein dorpje waarvan ik de naam kwijt ben (misschien kan iemand mij helpen ?) hadden wij onze voormiddag stop. Eén straat, een kerk, enkele winkels, maar goed om eens de benen te strekken.

Connemara (Iers = Conamara, afkomstig van het Keltische Conmhaicne Mara, wat wil zeggen 'het volk van Con Mhai, van de zee) is een groot schiereiland in het westen van Galway Countyen is één van de zes Nationale Parken in Ierland. Het is heel dun bevolkt. Alleen langs de kust, aan de baai van Galway, liggen een aantal kleine dorpjes (zoals Spiddal en Letterfrack). Het grotere Clifden ligt in het uiterste westen aan de oceaan.

Bijna overal in Connemara zie je de Twelve Bens, een ruwe heuvelrij die het landschap altijd beïnvloed. Dit landschap bestaat voornamelijk uit uitgestrekte hoogveen gebieden, waar de weinige mensen turf steken. De bodem is dikwijls bedekt door een laag struikje, lijkend op het maquis van Corsica. Hier en daar staan bomen en bosjes.

Mede door de isolatie van Connemara heeft de oorspronkelijke Ierse taal zich hier goed kunnen handhaven. Het grootste gedeelte van de streek behoort bij de 'Gaeltacht', de streken waar nog dagelijks 'Iers' word gesproken.

Tot de 13de eeuw was de O' Cadhla (of in hedendaags Iers 'Kealy') clan de heerser over de Connemara. Tijdens de Engelse invasie in de vroege 13de eeuw werden zij verslagen en opgevolgd door de 0'Flaherty clan.

Turfgebieden worden afgewisseld met steenmassa's, hier en daar een klaterend stroompje of een meertje en weer turf en veen gebied. Hier en daar, met kilometers ruimte een huisje. Erg desolaat. Soms lijken de rotsen met een gigantisch mes afgesneden te zijn, zo sterk is de erosie.

De weinige vee, koeien en schapen, lijkt blijkbaar maar met moeite genoeg groen te vinden.

Op enkele steengroeven na, en de turfsteek plaatsen, is er geen industrie. Een door God en klein Peerke verlaten streek. Héél melancholisch. Ik ben geneigd om als men mij vraagt wat er te zien is in de Connemara te antwoorden met : NIETS ! Maar dat juist maakt het nu heel speciaal. Ik weet niet waarom maar ik voelde mij hier een klein beetje 'thuiskomen'.

Zowat in het hartje van Connemara, in de Kylemore vallei (Iers = Coillk Mor of groot bos) ligt een meer met nogal vruchtbare grond en een bospartij. Het was hier dat mr. Michell Henry, een textielbaron uit Manchester, in 1862 een huisje liet bouwen. Enfin, een kasteel in de stijl van Windsor met alles erop en eraan : tuinen, houtwinning, wandelpaden, betonnen tennisbanen en noem maar op. Er wordt gefluisterd dat mijnheer Henry een kleine £250.000 besteedde aan de totale bouw. Hun geluk was echter van korte duur. Mevrouw Henry stierf toen zij 45 jaar was in Egypte aan Nijlkoorts.

In 1894 werd het landgoed op een veiling te koop gesteld. Omdat het hoogste bod slechts £150.000 was ging de verkoop niet door. In 1903 kocht ene mijnheer Zimmerman uit Cincinatti (zou dat familie zijn van Bob Dylan ?) het landgoed voor zijn dochter, de hertogin van Manchester. In 1920 kochten de Ierse Benedictinessen het voor £ 45.000 om onder andere hun Ieperse orde-genoten te huisvesten. Die waren al in tijdje in Ierland, gevlucht voor de onophoudelijke beschietingen van Ieper tijdens W.O. I. De dametjes leenden geld en er werd een internationaal meisjesinternaat opgericht met als doel : aanbieden van onderwijs op hoog niveau, bijdragen tot een verrijkende persoonlijke ervaring en het ontwikkelen van de persoonlijkheid in een prachtige omgeving. Niet echt iets voor de werkende klasse dus.

Vandaag is Kylemore Abbey het monastieke huis van de Ierse Benedictinessen. Het is zeker de moeite om het te bezoeken. De abdij zelf, maar ook de onlangs gerestaureerde neagotische kerk en niet te vergeten de fantastische tuin.

De terugrit door het verlaten Connemara was een schrijnend contrast met dit bad in weelde en luxe.

Na nog een korte stop in Kilkieran (Iers = Cill Chiarain of de kerk van Chiearain -Kieran-) en een weldoende Guinness daar, draaiden wij onze neuzen richting Lisdoonvarna.

1U = GOED, MAAR 5 VOOR IS BETER ! -deel 6-

Aandachtige lezers als jullie zijn hebben jullie zeker opgemerkt dat ik mij danig van hotel vergist heb. Niet het hotel in Lisdoonvarna was spiksplinternieuw. Ik bedoelde uiteraard het chique hotel in Tralee, dat met die sprekende lift !

Van mijn jongste dochter Freya, die al verschillende malen Ierland bezocht heeft hoorde ik dat Ieren elkaar op een speciale manier begroeten. 's Morgens en/of wanneer zij elkaar 's avonds terug zien. 'How's the craick ?' -uitgesproken als How's te crack- . Steevast krijg je dan : The craick is good, of een verhaaltje te horen. Ik testte dit uit en inderdaad, een kelner in het hotel antwoordde : The craick is there are a lot of loudy German tourists.

Dag 6, zaterdag 14 juli

Lisdoonvarna (Iers = Lios Duin Bherna of 'binnenplaats van het fort in het dal') ligt op de rand van het Burren nationaal park. Het is een 'spa' stad, er zijn dus weldoende bronnen. De stad is echter voornamelijk gekend om het jaarlijks in september georganizeerde Matchmaking Festival. Er zijn nog altijd koppelaars te vinden die proberen, tegen betaling, een geschikte partner te vinden voor zoekende vrijgezellen. De bekendste huidige koppelaar is Willie Daly, die de vierde generatie koppelaar in zijn familie is. Gelukkig waren wij hier in juli !

Wij hadden vandaag een vrije voormiddag. Hugo deed wel voor de liefhebbers een natuurwandeling van 1 of 2 uur. Ik profiteerde er van mijn benen even te laten rusten omdat ik sinds enkele dagen een pijnlijke knie had. Toch kon ik niet aan de verleiding weerstaan om het stadje eens te bezoeken. Dat was wel rap gedaan : één hoofdstraat, enkele zijstraatjes en dat was het. Dus véél rusten.

s Namiddags kwam er een Ierse coach die ons naar de Cliffs of Mohair ging voeren.

Natuurlijk ging dit niet rechtstreeks maar weer langs verschillende dorpjes en stadjes en langs een schilderachtige kustweg. De zee, eigenlijk de Atlantische Oceaan (Iers = An 'tAigéan Atlantach) is hier nooit ver weg. Ruik je de zeelucht ? Hoor je de krijsende meeuwen ?

Wij doorkruisten een groot deel van het Burren (Iers = Boireann of grote rots) Nationaal Park. Een uniek karst-landschap, met vooral kalksteen met in het noorden de baai van Galway en in het zuiden de Cliffs of Moher.

Eén van Cromwell's generaals, ene Edmund Ludlow, zei in 1651 over de Burren : Na een mars van twee dagen met niets dan slechte ervaringen kwamen wij aan in de baronie van Burren. Dit is een streek waar geen water genoeg is om de dorst van een mens te lessen, geen boom of hout genoeg is om hem op te hangen, geen aarde genoeg is om hem te begraven.

Uiteraard zou Hugo, Hugo niet zijn als hij niet nog enkele verrassingen voor ons in petto had. De eerste daarvan was de stop in Kilfenora (Iers = Cill Fionnabhrach of 'De kerk van de witte weide). De officiële naam die je op de wegwijzers ziet is Cill Fhionnurach. Dit omdat de heilige Fuinnuir ooit eens met Kilfenore in verband met gebracht. De geschiedenis van de stad gaat enkele duizenden jaren terug. Vroeger was er een belangrijke kloostergemeenschap. Getuigen daarvan zijn de vele grote Keltische kruisen. Kilfenora word daarom ook wel eens de 'City of the Crosses' genoemd. Wij bezochten de St.Fachtna abdij, gesticht in de zesde eeuw. Hier staat één van de grootste Keltische kruisen, voor weer en wind beschut door een grote glazen stolp. Het kruis, met een bisschopsfiguur is 4,5 m groot en DE bezienswaardigheid.

Op onze eerste dag in Ierland vertelde Hugo al over de grote hongersnood einde de 19de eeuw, de 'Great Irish Famine'. In 1800 leefden er ongeveer 8 miljoen Ieren in Ierland. In 1845 bij het uitbreken van de hongersnood waren er meer dan 8 miljoen. Tussen 1845 en 1849 stierven meer dan 1 miljoen mensen. Daarenboven ontvluchtten meer dan 1 miljoen mensen Ierland om uit te zwerven naar Groot Brittanië, de U.S.A., Canada en Australië. Je kan gerust spreken over een Ierse diaspora !

De oorzaak van die hongersnood was een mislukte aardappeloogst. Een schimmel deed de vruchten rotten in de grond. Om toch te overleven aten de mensen hun poot-aardappelen op, dus hadden er geen meer over om het volgende jaar te planten. Verschillende wetenschappers bestudeerden de ramp maar slaagden er niet in een hulpmiddel te vinden. De Ierse regering vroeg de Britse om hulp, maar die stuurden hun kat !

Overal in Ierland kom je monumenten tegen om de grote hongersnood 'The Famine' te herdenken.

In Ennistymon (Iers = Inis Diamain of de weide aan de rivier Diamain), een stadje even bezuiden Kilfenora was onze volgende stop. Hier staat één van de aangrijpendste monument : een jongetje dat op een gesloten deur klopt. De tekst op de gedenkplaat :

'Gentlemen, there is a little boy, named Michael Rice of Lahinch, aged about four years. He is an orphan, his father having died last year, and his mother has expired last Wednesday night, and who is about being buried without a coffin ! Unless ye make some provision for such. The child in question is now at the workhouse gate expecting to be admitted. If not, he will starve.

Aangrijpend !

Via Lahinch (Iers : An Leacht, een verkorting van 'Leacht Ui Chonchubhair' of 'half eiland van de O'Connor chiefs) reden we naar Liscannor (Iers : Lios Ceanmuir of 'het fort van O'Connor', O'Connor is in het Keltisch 'Cennur'). Van hieruit kan je naar de Aran eilanden varen of per heli naar toe vliegen. Het stadje heeft een klein zandstrandje, maar vooral een rotsstrand. Het is tegenwoordig erg geliefd bij surfers.

Het stadje geniet vooral bekendheid als de geboorteplaats van John Holland. Wie ? John Holland is de uitvinder van de onderzeeër. Hij werd geboren in Castle Street, nu uiteraard Hollandstreet, in 1841. Hij was gefascineerd door de zee en vooral door schepen die onder water vaarden. In 1873 week hij uit naar Amerika waar hij bleef zoeken naar onderwater schepen, vooral met de bedoeling Britse oorlogsschepen te kelderen. In 1881 bouwde hij een onderzeeër 'The Fenian Ram' met een driekoppige bemanning. Erg goed deed dat ding het niet als oorlogswapen. Het eindigde zijn carriere als museumstuk in Patterson, New Jersey. In 1898 liet hij de 'Holland' te water. Deze deed het wel. Spijtig genoeg was er toen geen oorlog. John Holland stierf in augustus 1914, enkele dagen voor W.O. I. uitbrak. Aan de haven van Liscannor staat een gedenksteen voor hem, geschonken door de U.S. Navy.

Wij lieten Liscannor enkele kilometer achter ons om aan het begin van de Cliffs of Moher aan te komen, aan Hag's Head.

The Cliffs of Moher ! (Iers = Aillte an Mhothair of 'klippen van de ruïne). Aan Hag's Head rijzen ze 120 meter boven de oceaan spiegel uit om hun maximumhoogte van 214 meter te bereiken juist ten noorden van de O'Brien toren. Op een heldere dag kan je van hieruit de Aran eilanden in de Galway baai zien en de heuvels van Connemara. De kliffen waren het decor voor enkele filmen : als de Cliffs of Insanity in The Princess Bride, als de openingsbeelden van David Lean's film Ryan's Daughter.

Zij zijn een schoolvoorbeeld van kust-erosie. Je kan, met een goede verrekijker, de gesteente lagen tellen. Miljoenen jaren geologische geschiedenis zijn er als het ware een open boek.

Onderweg bij het klimmen hoorde ik zingen en harp spelen. Mensen applaudiseerden. Wanneer ik vlakbij was merkte ik dat het een zangeres was, Tina Mulrooney. Uiteraard bleef ik haar even bewonderen. Net toen ik wou doorgaan begon zij opnieuw te zingen en spelen : Danny Boy !

Oh Danny boy, the pipes, the pipes are calling

From glen to glen, and down the mountain side

The summer's gone, and all the flowers are dying

'Tis you, 'tis you must go and I must bide.

But come ye back when summer's in the meadow

Or when the valley hushed and white with snow

'Tis I'll be here in sunshine or in shadow

Oh Danny boy, oh Danny boy, I love you so.

And if you come, when all the flowers are dying

And I am dead, as dead I well may be

You'll come and find the place where I am lying

And kneel and say an 'Ave' there for me.

And I shall hear, tho' soft you tread above me

And all my dreams wil warm and sweeter me

If you'll not fail to tell me that you love me

I'll simply sleep in peace until you come to me.

I'll simply sleep in peace until you come to me.

Weer een aangrijpende tekst, spijtig dat je de melancholische muziek er niet kan bij horen. Héél speciaal aan dit liedje is dat het steeds gezongen word in New York, misschien zelfs in de hele Verenigde Staten, als er een politie-agent word begraven. Misschien heb je het zelf al eens gehoord in een tv feuilleton of een film.

Nu iets meer over de toren van O'Brien. Hij is gebouwd in 1835 door Cornelius O'Brien, nazaat van Brian Boru, een van de koningen van Thomond. Cornelius voorzag dat hij, door een uitkijktoren te bouwen, het toerisme op gang zou brengen. Dit zou een weldaad zijn voor de lokale economie en de mensen uit hun armoede halen. Hij stierf in 1857 en ligt begraven in St.Brigid's Well. Een vooruitziende geest !

Op onze terugweg bezochten wij nog de ruïne van een kerk en de Poulnabrone Dolmen. Poulnabrone wil zeggen 'de kuil van de zorgen'. Hij zou dateren van 3800 tot 3200 voor Christus, de vroege Bronstijd. Hij is zo'n twee meter hoog. In dit hunnebed zijn meerdere stoffelijke resten van volwassenen en kinderen gevonden. Het zou het meest gefotografeerde voorwerp in Ierland zijn. Inderdaad hij is mooi. Toch blijven er bij mij twijfels aanwezig.

Langs het kasteel van een Ierse 'bloody Mary', een madam die meer dan 20 echtgenoten versleet reden wij naar ons hotel.