FIRENZE dag 6

Woensdag, 19 april

Allez, vandaag is het mijn laatste dag in Firenze. Eigenlijk is het maar een halve voormiddag want ik moet om 12u10 op de luchthaven zijn. Veel kan ik dus niet doen.

In de buurt van het hotel was nog een museum dat mij te bekijken waard leek. Het 'Museo di Storia della Scienza'. Hoe raar het ook mag klinken, ligt dit museum niet aan een gelijknamig plein maar aan de Piazza de' Giudici. Het is een vrij klein museum dus ik er op af.

Bleek dat het eigenlijk een soort tempel is voor de in Pisa geboren Galileo Galilei (1564/1642). Hij was zowat de 'hofwiskundige' van de Medici's. Ter ere van hem stichtte Firenze in 1657 het eerste echt wetenschappelijke instituut ter wereld, de 'Academia del Cimente', de Academie voor experimenten.

Galileo ontdekte met een grote telescoop en lens de manen van Jupiter. Die instrument staan natuurlijk in het museum. Er zijn ook een heleboel reconstructies te zien van instrumenten waarmee hij experimenten deed in verband met beweging, snelheid, acceleratie en gewicht.

In een andere zaal staat een verzameling globes. De grootste heeft wel een diameter van 3m. In de 17de eeuw werd hiermee de beweging van de planeten en sterren duidelijk gemaakt.

Naast de eerste thermometers, barometers en hygrometers, staat er een hele verzameling nautische instrumenten. Met behulp van dezen waren de Florentijnse scheepvaarders in staat de hele bekende wereld te bevaren. Eén van hen is overbekend : Amerigo Vespucci.

Koning Ferdinand van Spanje nam Vespucci in dienst om de reis van Columbus over te doen en te controleren of hij inderdaad een nieuwe vaarroute naar Indië had ontdekt. Vespucci realiseerde zich echter dat het (gewoon) een nieuw continent was. De Florentijnse cartografen hertekenden snel de wereldkaart en uit respect voor hun stadsgenoot Amerigo Vespucci noemden zij de nieuwe wereld Amerigo, later verbasterd tot Amerika.

Eens in het hotel terug moest ik alleen nog maar mijn valies pakken, de rekening betalen van mijn verbruik uit de minibar en een taxi bellen naar de luchthaven met de toepasselijke naam 'Amerigo Vespucci'. Na een vriendelijk afscheid van het hotelpersoneel zat mijn Firenze verblijf er op.

De incheckbalie van Alitalia naar Brussel was nog niet open. Een doorwinterde bediende gaf nog instructies aan een blijkbaar nieuweling. Zij mocht mijn incheck bekijken als oefening. Alles liep als een fluitje van een cent. Mijn valies woog 21,5 kg. 4kg meer dan toen ik vertrok. Toch geen enkele probleem. Met mijn boardingcard trok ik door een wel erg uitgebreide bewakingunit van de luchthavenpolitie. Nu nog het restaurant opgezocht om een kleinigheid te eten. Sigaretten zou ik wel aan boord van het vliegtuig kopen, daar waren ze een pak (40%) goedkoper dan in Italië (=zelfde prijs als hier).

Zoals ik al van tevoren vertelde was mijn heenvlucht via Milaan en Pisa wegens werkzaamheden in Firenze. Dus ... de werkzaamheden waren nog niet gedaan : het restaurant was nog gesloten. Ik stilde mijn honger dan maar met enkele droge beschuiten en een stuk chocolade, gekocht in de geïmproviseerde taxfree shop.

Ik zat een hele tijd alleen aan de vertrek 'gate', daarom controleerde ik meermaals het uur en de monitor of ik wel juist was. Zo een halfuurtje voor het vertrek kwamen er enkele mensen bij, maar het bleef héél rustig. Toen de 'boarding' gestart was en ik stond te wachten in de bus dacht ik 'verdomme, zou er zoveel volk te laat zijn. 't Zal toch niet zijn zoals in He leven zoals het is - Airport'. Neen, er waren slechts 24 passagiers. Het was een hele luxe om op een vliegtuig te zitten met 24 passagiers terwijl er normaal zowat 150 mensen inkunnen.

Geen enkel probleem dus om de vraaggierige dame waar ik eerst naast zat te kunnen verlaten en op een totaal vrije bank mij gemakkelijk neer te vlijen. Die dame bleef mij vergezellen tot ik aan de uitgang van de luchthaven in Zaventem mijn valies afgaf aan de chauffeur van Molengalm die mij kwam afhalen. Leuk hé !

Zo, dit was mij reis naar Firenze. Het zal een tijdje duren vooraleer ik een nieuwe blogreeks over een reis zal publiceren. Tot eind augustus. Begin augustus ga ik voor acht dagen naar Stockholm. Ik zal dus maar al beginnen met een beetje Zweeds te leren.

Vergeet niet om de foto's te bekijken via de link rechts 'Skynet fotos'. Er staan niet alleen foto's van Firenze op, maar ook van ons Juleke, de reis naar Egypte en de homewarningparty. Wie weet wat er nog allemaal op komt.

Ik stop ook niet meet bloggen, maar ga trachten geregeld iets te publiceren. Hou het in de gaten en ... la vita e bella !!!!

FIRENZE, dag 5 deel 3

Dinsdag 18 april, namiddag.

Van aan de Duomo is het een (stevige) boogscheut naar de Piazza Santa Maria Novelta waar zoals ik reeds vermeldde, de gelijknamige kerk staat.

Santa Maria Novelta is een Dominikaner kerk, met aangebouwd klooster. Ik heb zelf kunnen vaststellen dat de paters er nog in een witte pij rondliepen. Pas in 1221 namen de Dominikanen bezit van de kerk die toen een pak kleiner was dan ze nu is. Oorspronkelijk, gebouwd in de 10e eeuw was het de kerk Santa Maria delle Vigne. De Dominikanen, die uit Bologna kwamen, hebben in hun geloofsijver en volgens de leer van hun stichter de H. Domenicus alles danig uitgebreid. Het is nu een machtig complex : een kerk met verschillende zijkapellen, tuinen, een klooster annex 'gastenhuis', eigen bakkerij, een groot plein voor de voordeur en verschillende huizen langs dit plein. Blijkbaar een rijke orde, wat je ook kon merken in de kerk. De gebouwen en de leerbeleving werden uitgetekend door Dominikaanse architecten. Gelijkaardige doeningskes vind je in heel Europa.

Als de Duomo het stadsbeeld van Firenze domineert met zijn koepel en zijn Campanile, dan domineert de Santa Maria Novelta zeker wat betreft interne mooiheid en historische rijkdom. Ik kwam zelden in een mooiere kerk ! Je kan er schilderijen bewonderen van de bekendste kunstenaars uit de Florentijnse en Italiaanse geschiedenis, al dan niet geschonken door bekende koopmanfamilie's. Er stond op één van de facade's het symbool van de Rucellai familie. Voor ons nobele onbekenden. Eén van hun telgen die blijkbaar niet in de wieg gelegd was om met centen om te gaan, is dan maar pater geworden. Het was flink meegenomen dat hij een stukje kon tekenen en ontwerpen. Giovanni di Paolo Rucellai werd één van de bekendste architecten van zijn tijd, weliswaar in het keurslijf van de Dominikaner traditie.

Zoals alle oude kerken heeft ook deze kerk het grondplan van een Latijns kruis met hoge zijbeuken. Ik leerde daar van een pater dat die zijbeuken er zomaar niet zijn omdat dat mooi is. Naarmate men hogere kerken begon te bouwen vreesde men voor de stabiliteit van de constructie. Door zijbeuken te bouwen werd die vergroot. Bij héél grote kathedralen bestaat de dakconstructie van die zijbeuken uit luchtbeuken, een soort open gewelven die je zeker al zag. Die werden dan opgesmukt met allerlei motieven, bijvoorbeeld waterspuwers. Zij waren in eerste instantie praktisch bedoeld. Door een open gewelf te maken leg je een pak minder gewicht op de dragende constructie. Slim hé van die oude mannen ! Santa Maria Novelta heeft geen luchtbeuken maar een gewoon pannendak.

Je mocht in de kerk natuurlijk ook geen foto's nemen. Ik had anders mijn toestel in aanslag, maar borg het weg. Hiervoor ging ik even op een kerkstoel zitten (da's gemakkelijker om toestel in tas en tas in rugzak te steken). Ineens ontwaar ik naast mij een beweging. Ik zag eerst naar links beneden en zal iemand in een wit lang kleed. Dan keek ik omhoog en zag pal in het gelaat van een vrij jonge pater Dominikaan die het blijkbaar op prijs stelde dat ik geen stiekeme foto's maakte. Zonder woorden, met mijn mimiek, maakte ik hem duidelijk dat ik het spijtig vond gezien de prachtige dingen die er te zien waren. Hij lachte en zei : Multi turisti ... parlato Italiano ? Op mijn 'piccolo' begon hij in het Engels te zeggen dat er teveel toeristen flashen met hun fototoestel en dat dit invloed heeft op de kwaliteit van de kunstwerken. Hij vond het respectvol van mij dat ik mij aan de voorschriften wou houden. Hij vroeg van waar ik was. 'Sono fiammingho' was blijkbaar voor hem het sein om mij mee te tronen naar een zijkapel waar een schilderij(tje) hing van een onbekende Vlaamse meester. Ik kon de goede man niet helpen en het is nog steeds een onbekende Vlaamse meester. Hij wenste mij nog veel plezier in de kerk (?), een goede vakantie en een vruchtbaar leven. (wat zou hij daarmee bedoeld hebben ?)

Een overzicht geven van de kunstwerken is eigenlijk onbegonnen werk. Je vind er werk van Giotto naast dat van Botticelli, van Di Toti tot Michelangelo (hij weer !), van Lorenzi naast Bonisegna, van Vasari naast Lippi. Kortom een groot deel van de Toscaanse school is hier vertegenwoordigd.

Ik heb dan ook enkele uren rondgedwaald vooraleer ik mij een beeld kon vormen van de kerk en al zijn zijkapellen. Voor een bezoek aan het klooster was het te laat geworden. Ik wou wel maar de goede paters hadden er genoeg van want zij hadden een sluitingsuur ingesteld waaraan ik tegen op liep.

Terug in het zonlicht, het was ook nog behoorlijk warm, richtte ik mijn schreden naar de Piazza della Republica. Ik had enkele dagen de toegangspoort van dit plein gezien en dacht dat daar ook nog wat te rapen was. Buiten een caffelatte viel er echter niet veel te beleven. Tijdens die stop zag ik in mijn gids dat ik, mits een straatje om, de Orsanmichelekerk kon aandoen, in oorsprong een korenbeurs die al bij de opening een gotische kerk werd.

Dus ik langs daar. Er was een mooi altaar te zien en de buitenmuren waren versierd met de patroonheiligen van de vier grote gilden van Firenze. Voor de rest was het niet zoveel soeps. Weer geen foto's mogen trekken en de catalogus trok ook al op niet veel. De foto van het altaar trok ik door de open kerkdeur. Een korte stop.

Op de Piazza del Signoria genoot ik van een typisch avondmaal op een met lichtjes verlicht terras : antipasta (alleen met tomatensaus), dan lasagna met een of andere vis, dit alles overgoten met enkele glazen rosso en als toetje een gelatti van pistache, citroen en straz.

Ik was juist op tijd in het hotel om in de bar (daar stond een grote tv) te kijken naar AC Milan / Barcelona. Het gezelschap van het hotelpersoneel was aangenaam. Zij vonden heel sportief dat Ronaldinho een kei is en dat de Milanese aanvallers iets te kort kwamen. Ik ben benieuwd of ze ook zo zouden reageren als het Fiorentina was dat speelde.

Ik wou de dag nog rekken maar dat lukte niet echt dus ging ik voor de laatste maal onder zeil in Firenze. Morgen ....

FIRENZE, dag 5 deel 2

Dinsdag 18 april, late voormiddag

Na de Santa Maria del Fiore (Heilige Maria van de bloemen) wou ik aansluitend het Baptisterium bezoeken aan de overkant van het plein.

Spijtig genoeg was het nog niet open, pas om 12u. Daarom maakte ik een wandelingetje enkele straten verder naar de kerk van San Lorenzo. Het was daar echter vollen bak aanschuiven en ik dacht 'foert'. Het was mijn laatste volledige dag in Firenze en er stond nog wel wat op het programma. Ik wandelde dan maar door naar de Mercato Centrale, een soort overdekte criée. Dinsdag bleek het in die buurt marktdag te zijn. En wat voor één. De ideale kans om de rest van de cadeautjes te kopen. Allez ik was een dik uur zoet.

Bepakt en beladen trok ik terug naar de Piazza del Duomo waar ik aan de zijkant van de kerk een restaurantje had ontdekt waar de prijzen schappelijk waren. Een cafelatte koste daar maar €3.50. Ik bestelde een 'Poletto' omdat dat zo'n mooie foto was. Toevallig is dat dan natuurlijk het gerecht dat de Fiorentezen zelf zouden bestellen. Bij de garçon van dienst maakte ik de indruk een kenner te zijn. Het was ook lekker. Je kan het vergelijken met de piatta Toscana.

Met een volle pens stak ik het plein over naar het Baptisterium dat ondertussen open was. Ik had de ongelooflijke chance om vooraan in de rij te staan, net voor een kwetterende invasie van Japanners (die kom je toch echt overal tegen !).

Het Baptisterium is eigenlijk de doopkapel van de Duomo. Naar het schijnt zou ook Dante hier gedoopt zijn. Het heeft een grote doopvont waarboven (in de koepel) kleurige mozaieken zijn aangebracht uit de 13de eeuw die het laatste oordeel voorstellen.

De deuren van het Baptisterium zijn ook knap. Het zijn grote dubbele deuren ingelegd met koperen panelen die bijbelse taferelen voorstellen. Sommigen blinken echt en ik dacht : Waarom poetsen die Italianen (excuseer die Fiorentezen) dat niet helemaal op ? Ik hoorde de gids van een troep Duitsers echter zeggen dat sommige panelen blinken omdat ze aangeraakt worden door toeristen die denken dat dit geluk brengt. Ik heb dus alle deuren een flinke wasbeurt gegeven !

Het Baptisterium was eigenlijk best een leukte plaats en ... je mocht er fotograferen.

In de Capitoolgids stond dat de kerk van Santa Maria Novelta ook de moeite om te bezoeken was. Op het plannetje blijkt dat die kerk aan de Piazza di Santa Maria Novelta ligt. Echt origineel. Met schrik stelde ik echter vast dat dit vlak over het centraal station van Firenze is. Toch een eindje wandelen. Hiermee is vastgesteld dat dit niet alleen een culturele, maar ook een sportieve citytrip is.

Als je op de link 'foto's Skynet' rechts van de tekst klikt kan je nog meer foto's, van heel mijn reis naar Firenze bekijken.

FIRENZE, dag 5 deel 1

Dinsdag, 18 april.

Ongelooflijk maar waar. Vandaag heb ik uitgeslapen. Tot 8u. De ontbijtzaal zal behoorlijk vol met andere uitslapers (of voor hun doen vroege vogels).

Van de vorige keren dat ik de Duomo voorbijkwam wist ik dat die pas om 10u openging. Na het ontbijt ben ik op mijn kuierlatten naar de Piazza del Duomo gegaan. Toch stonden er al nieuwsgierigen te wachten. Na een klein uurtje was ik binnen. Soms word je al dat wachten wel moe, maar Firenze bezoeken en de Duomo links laten liggen kan niet.

Je bezoekt de Duomo (Dom) eigenlijk in drie delen : de kerk zelf, de koepel en het Baptisterium. Ik stond aan te schuiven aan de kerk zelf.

De Santa Maria del Fiore heeft een neogotische marmeren voorgevel. Die is opgesmukt met allerlei bijbelse taferelen en marmeren beelden. Het geheel is ietofwat protserig. De enorme koepel domineert de stad samen met de Campanile (klokketoren). Een illustratie van hoe Firenze steeds in alles vooraan wou staan. De Campanile is 85m hoog en bekleed met wit, groen en roze Toscaans marmer.

De kerk zelf is mooi. Zeker omdat je er gratis in mocht en zelfs mocht fotograferen. Het foldertje dat je ook gratis kreeg leerde mij weer wat bij. Ik ben nooit stilgestaan bij de betekenis van het woord Dom of Duomo. Toen ik het las vond ik het vrij logisch. Het komt van het latijnse 'domus' wat 'huis' betekent. De Dom is dus het huis van God en zijn volk. Volgens een of andere profeet, ik geloof Isaiah, is er een uitgebreider betekenis : het huis van alle volkeren die bidden .

Dat schoot er, tot mijn scha en schande, voor mij over. Ik had meer belangstelling voor de wereldse dingen die er te zien waren. Toch heette de folder ook de niet gelovigen welkom. Ik voelde mij al veel beter.

Ondanks het protserige uiterlijk is de Duomo binnenin vrij sober. Uiteraard staan er allerlei bustes van vooraanstaande Florentijnen gemaakt door andere vooraanstaande Florentijnen.

De muren zijn ook versierd met grote fresco's en panelen die allemaal dateren uit de 15de eeuw.

De vloer is gemaakt uit gekleurde Toscaanse marmer wat wel een heel speciaal effect heeft. Soms durf je er niet op lopen.

Echt een bezoek waard.

FIRENZE, dag 4 deel 2

Maandag 17 april, namiddag

De wandeling van het Uffizi naar de Piazza di Santa Croce is niet zo lang. Op de piazza aangekomen lokte een terrasje mij toch om iets te eten. Ik koos een piatta Toscane afgaande op mijn instinct voor lekker eten. Bleek juist te zijn : ik kreeg een 30 cm doormeter bord met wel 6 soorten vlees (verschillende stukken van elk), 4 soorten kaas (waarvan 2 serieuse spiekes), brood gedrengt in olijolie en dan geroosterd, een schaaltje met groenten waaronder gemarineerde gedroogde tomaatjes. Prijs € 7 + € 1 voor het couvert (toch raar hé). Met enige moeite verpakte ik deze kleinigheid in mijn maag. Ik was weer klaar voor de volgende dosis cultuur.

Na de gebruikelijke inkom betaald te hebben voor deze prachtige gotische kerk, gebouwd in 1294, werd ik weer geconfronteerd met het picto 'niet fotograferen'. Iets duidelijker toezien leerde mij dat je niet mocht fotograferen met flash. Dus wat niet verboden is, is toegelaten en heb ik wel gefotografeerd, zonder flash.

In deze kerk staan de graftomben van onder andere Michelangelo en Galileo.

Ook Machiavelli werd hier in 1527 begraven. Misschien ken je Machiavelli niet. Hij leefde in Firenze in een tijd dat er geregeld oorlogen uitbraken tussen de verschillende Italiaanse steden en stadstaten. Er was geen 'Italiaanse' eenheid. Hij vond dat het land alleen maar kon gered worden door een absolute monarchie. De vorst moest met alle middelen streven naar macht en stond boven alle moraal. Om macht te verkrijgen waren alle middelen veroorloofd, inclusief moord en verraad. Hij vond godsdienst een verzinsel en bedrog. Zijn omstreden ideeën zijn altijd met cynisme, sluwheid en machtswellust geassocieerd. Omwille hiervan zien velen hem als grondlegger van de moderne politieke wetenschap. Hij publiceerde zijn denken in een boek : Il Principe (De Prins), wat door velen momenteel nog altijd gelezen én geprezen (?????) word.

Er zijn verschillende fresco's van Giotto en Gaddi uit de 14de eeuw.

In een zijkapel staat een afbeelding van Donatello waarop Christus afgebeeld is als een boer. Dit is niet pejoratief bedoeld.

Door de overstroming van de Arno in 1966, waarbij het water in het historische stadscentrum 3 meter hoog stond, werden verschillende kunstwerken zwaar beschadigd. Nog altijd worden hiervoor herstellingen uitgevoerd.

Nog altijd in de ban van Michelangelo (zou dit geen mooie titel voor een roman zijn : In de ban van Michelangelo') bezocht ik in een zijstraatje het huis waar deze artiest woonde : het museum Casa Buonarroti.

Hier bekijk je niet alleen werken van Michelangelo maar ook van andere kunstenaars. In verschillende kamers staat nog de originele inrichting van de tijd waarin hij leefde. Zo kom je bijvoorbeeld in de kamer waarin hij zijn eerste werken maakte. Een kamertje van zo ongeveer 2 op 2m. Er staan ook verschillende voorwerpen tentoongesteld die ter plaatse en in de directe omgeving gevonden zijn uit de Etruskische periode.

Het geheel is niet zo groot maar zeker de moeite waard.

De namiddag was nog niet zo gek ver gevorderd, het weer was mooi en ik was in de mood, dus nog maar eens een wandeling naar de andere kant van de Arno, naar het Palazzo Pitti en de tuinen van Boboli.

Natuurlijk had ik er geen rekening mee gehouden dat het Paasmaandag was. Een bende luidruchtige Italianen overbevolkte dit grote paleis. Ik zeg niet dat het niet mooi was, integendeel. Het was ingericht met meubelen en voorwerpen zoals gebruikelijk was in de tijd dat de rijke koopmansfamilie Pitti leefde. Kwam het door een lichte overdosis cultuur deze dag of door het kwetterende volkje, maar ik vond het allemaal nogal bombastisch en kitcherig. Dus ik snel naar de tuinen. Normaal zien tuinen groen, maar deze tuin zag zwart van het volk. Een halfuur aanschuiven om de dwerg Morgant te zien en nog een half uur om spelende cherubijntjes in het water en mijn goesting was over. Ik denk dat ik dit binnen enkele jaren op een rustige dag eens moet overdoen.

Om alles goed te maken ben ik in een nabijgelegen gellateria een reuze ijsje gaan eten. En dat smaakte.

In het hotel heb ik mij even opgefrist, een beetje gelezen en dan terug Firenze in voor een avondmaaltje.

FIRENZE, dag 4, deel 1

Maandag, 17 april, vroeg in de voormiddag,

Ik was weer eens als eerste in de ontbijtruimte. De koffie was zelfs nog niet klaar. Het was nochtans 7u. Toch nog vlug een ontbijt achter mijn kiezen kunnen duwen en hop ik op weg naar het Uffizi. Ik was daar uiteraard te vroeg, maar stond toch bijna vooraan in een rij die achter mij zienderogen aangroeidde. Na een half uurtje wachten mocht ik binnen langs de gebruikelijke metaaldetector.

Het Uffizi dateert van ergens tussen 1560 en 1580. Oorspronkelijk was het een kantoor voor de nieuwe Toscaanse regering van Cosimo I. (wat die mens allemaal niet betekent voor Firenze)

Een zekere Vasari, een architect, maakte met behulp van ijzeren spijlen op de eerste verdieping een bijna volledig glazen wand.

Vanaf zo ongeveer 1581 gebruikten de nazaten van Cosimo I deze eerste verdieping, met veel licht, om de kunstschatten van de Medici familie uit te stallen. Meteen de eerste kunstgalerij ter wereld.

Je kan in het Uffizi enkele van de grootste kunstwerken bekijken uit de Renaissance, verzameld door de schatrijke Medici familie. Daardoor zijn er uiteraard ook heel veel Florentijnse kunstenaars te bewonderen. Natuurlijk is er ook veel aandacht voor andere periodes, bijv. in zaal 1 staat een schitterende gotische collectie. De (tronende) Madonna van Giotto is daar een voorbeeld van. Bij mij is die kunstenaar vrijwel onbekend maar hij mag er wel wezen.

Vooral van de meeste Florentijnse kunstenaars is het voor mij de eerste keer dat er van hoor. Stuk voor stuk maakten zij echter pareltjes.

Van Fra Lippo, Botticelli, Leonardo Da Vinci, Michelangelo (ja, die schilderde ook, denk maar aan de koepel van de Sixtijnse kapel), Rafael, Tintoretto, Velasquez en anderen heb ik al wel gehoord. Van die mannen hangen er allemaal schilderijen in het Uffizi. Eigenlijk te veel om ze allemaal grondig te bekijken. Je moet echt een keuze maken in dit overaanbod van kunstwerken.

Er is ook veel aandacht voor andere kunstschilders. Je vind er ook Dürer, Rembrand, Holbein, Titiaan en zelfs een Rubens. In een zaaltje zag ik ook een schilderij van Sint Katherina gemaakt door een zekere Van Hoogstraeten. Nooit van gehoord, maar ik weet wel dat de kerk van de gemeente Hoogstraten, de Sint Katherinakerk is.

In de benedenzalen waren er verschillende zalen vrijgemaakt om een beeld te geven van Leonardo Da Vinci zijn belang voor de wetenschap. Men had modellen gemaakt van diverse ontwerpen van hem die inderdaad werkten. Een film verhaalde het maken van zijn kolos paard. Hiervoor moest hij allerlei instrumenten, gietmallen en zelfs een atelier maken. Uiteindelijk had hij een immens groot bronzen paard gegoten. Tot aan de Franse overheersing stond dit te pronken ergens in Italië. De Fransen konden echter het brons goed gebruiken om er kogels en kannonkogels van te maken. De onverlaten hebben het dan ook gesmolten om hun troepen van de nodige munitie te kunnen voorzien. De geschiedenis leert ons echter dat zelfs dit niet hielp. Remember Waterloo !

Zoals blijkbaar de gewoonte in grote Italiaanse musea mocht je hier ook geen foto's nemen. De catalogus met daarin alle werken, zij het niet allemaal met foto, was te koop voor een prikje. Daaruit heb ik dan een aantal foto's ingescand zodat die door iedereen kunnen bekeken worden.

Wat op mij in het Uffizi de grootste indruk maakte ? De geboorte van Venus van Botticelli en de Medussa van Caravaggio.

Als je Firenze bezoekt is het bijna een must om in het Uffizi binnen te stappen. Je krijgt er een heel goed beeld van de rijkdom van de Medici, maar ook van het ongekende talent van bekende en minder bekende kunstschilders. Aan de schilderijen merk je ook welke macht de kerk toen moet gehad hebben. De meeste onderwerpen zijn religieus van aard, dus gemaakt in opdracht van kerkelijke vorsten, die ook politieke macht hadden. Er was van secularisatie (scheiding kerk en staat) nog geen sprake.

Zeker doen !

Ik had nog helemaal geen honger, toch was het al 12u, en ging daarom naar de Piazza di Santa Croce waar zich in de gelijknamige kerk de graftombe van onder andere Michelangelo bevind.

Daarover meer in deel 2.

FIRENZE, dag 3

Zondag, 16.04, paaszondag.

Ik heb eigenlijk een foutje gemaakt. Omdat ik zo gretig was om David van Michelangelo te willen zien, ben ik dat eerst gaan doen. Fout. Ik zeg niet dat alles daarna in het niets verzonk, maar niets kon meer typpen aan dat formidabele beeld.

Heel verrassend maar toen ik gisternamiddag terug op mijn hotelkamer kwam bleken de klokken van Rome geweest te zien. Op het bed lagen een aantal chocolade eitjes uitgespreid. Héél leuk van de klokken, maar ja Rome is niet zo gek ver van hier.

Dus vandaag was het Pasen. Bij het betreden van de ontbijtruimte wensten de mensen van dienst mij direct een goede Pasen 'Bueno Pascua'. Als bijna volleerde Florentijn wenste ik hun ook een bueno Pascua. Zonder blikken of blozen.

Het was bewolkt, regende echter niet. Het was ook niet zo gek warm dus dit leek mij een goede dag om naar Oltrarno (Over de Arno) te gaan. De 'nieuwe wijk' aan de andere kant van de Arno. Volgens de Capitool reisgids was daar ook wel wat te zien, vooral op de berg.

Bekeken vanaf het hotel leek die berg wel mee te vallen en de kerk op de top ervan was duidelijk te zien. De reisgids gaf een wandeling aan van 2u. Rugzak opgezwierd en met een vrij stevig ontbijt achter de kiezen ik op weg. Op de brug over de Arno nog een fotootje meegepikt van de Ponte Vecchio, een eindje wandelen langs de Arno tot aan de Piazza Guiseppe Poggi en ik was al aan de wachttoren. Het enige nog vrij goed bewaard gebleven bouwwerk van de stadsmuren van Firenze.

Op het stadsplan staan vanaf daar een rode weg (= niet berijdbaar) met zeven kronkels van haarspeldbochten. Zoals je die aleens ziet tijdens een bergrit in de Tour. Ik wist direct hoe laat het was. Ik keek omhoog en zag alleen maar groen en bomen. De asfaltweg naast de wachttoren nodigde nochtans vriendelijk uit om naar boven te gaan.

Na zo ongeveer 500m kruiste de inmiddels veel smaller geworden asfaltweg een straat. Die stak ik over en, weg asfalt, ik stond voor een klimmende zandweg waarop hier en daar met betonplaten een terras gemaakt was. Achter mij hetzelfde scenario. Dus koos ik maar voor het pad dat het dichtste bij mijn voeten lag. Na weer ongeveer 500m, weer een straat. Inmiddels wist ik dat ik gewoon moest oversteken en verder omhoog gaan. De zandweg was echter vervangen door trappen, zowel links als rechts van de bergwand. Die trappen waren echter geen gewone trappen, de optreden waren hoger dan wij gewoon zijn en de platte zijde kon je niet met één stap overbruggen. De rits van mijn trui stond al helemaal open (je ziet dat renners op een bergflank in de Tour ook doen). Gelukkig was het nog vroeg in de voormiddag, bewolkt en niet zo warm. Flink ademhalen en hop omhoog !

Er leek geen einde aan te komen. Toen dit toch in zicht was dacht ik weer een straat te moeten oversteken. Dag Jan ! Er stond mij weer een gelijkaardige trap te wachten. Ondertussen was ik al een eind boven de daken van de Florentijnse huizen. Rap een fotootje daarvan maken.

Er volgden nog twee reeksen trappen en de twee uur van de reisgids kwamen heel snel in zicht. Ik was nog geeneens boven ! Aan alle goede dingen komt een einde en ik mocht weer een straat oversteken. Een eindje boven mij zag ik een borstwering met enkele mensen daarachter. Bijna was ik er. Het klimmende zandweggetje leek mij een aangename afwisseling van de reuzentrappen die ik achter mij had. Weer een straat en dan ... opnieuw trappen. Tot aan de borstwering die ik van beneden gezien had. De laatste loodjes zouden altijd het zwaarste wegen maar ik was ondertussen geëvolueerd tot een soort berggeit (of -bok ?) en naam gezwind de laatste hindernis om op het grote Piazzale Michelangelo aan te komen. Direct een rustbank opgezocht en de omgeving eens bekeken. De 2u zaten er op en ik was nog niet eens op de top van de berg waar de kerk stond.

De Piazzale Michelangelo is zo ongeveer een tiental voetbalvelden groot. Er stonden flink wat marktkramers met allerlei waren. Aan de overzijde waren ook enkele tientallen campers geparkeerd. Neen, geen Hollanders. Allemaal Italianen en aan de nummerplaten te zien uit alle delen van Italië. Ondanks het nog vrij vroege uur was het er behoorlijk bevolkt.

Je had er ook een prachtig uitzicht over Firenze, goed voor enkele foto's. Natuurlijk kan op dit plein een copie van de beroemde David niet ontbreken.

Na langs de kraampjes gewandeld te hebben, ik kocht ook een schort voor ons Goedele, klauterde ik verder de berg op. Enkele honderden meter verder kwam ik aan de kerk van San Salvatore al Monte. Dit was echter niet de kerk die je van beneden zag. Dit was een vrij sober uitziende Franciskaner kerk. Ik ging binnen want de mis was juist uit. De pastoor moest blijkbaar dringend ergens zijn want ik had nog niet goed en wel rondgekeken of het licht ging uit.

Dus terug naar buiten. Aan de deur stond een bedelaar en omdat het Pasen was gaf ik hem een halve euro wat mij alle heilwensen van het heelal opleverde.

Hij vroeg of ik naar de kerk wou ? 'Chiesa al monte ?' Ik -si- , Hij 'Vene, vene' en hij troonde mij mee door een tuin en een rotspaadje. Omhoog natuurlijk. Uit hetgeen hij nog vertelde maakte ik uit dat dit een binnenweg was naar de kerk waar direct de mis zou gaan beginnen. Ik achter die kerel aan.

Eens op het platform van de kerk aagekomen lag links het kerkhof. Er stond een prachtige romaanse toren waarvan de klokken uitnodigden de mis bij te wonen. Ik zette mij in positie om een foto te maken. Na enkele klikken hoorde ik : Signore ! Signore ! Ik draaide mij om en een suppoost wees naar een bordje (verborgen achter een daaropgekleefde aankondiging). Geen foto's maken ! Ik scuzie-rde mij met Italiaanse zwier. Toch bezocht ik het kerkhof omdat ik van bij de inkompoort een imposante villa had zien staan. Dit bleek een oude graftombe te zijn. Heel dat kerkhof stond daar vol van, de ene al mooier dan de andere. Ook de nieuwere graven waren imposant. Pittig detail : op verschillende recente grafstenen lagen paaseieren ! Een rare maar eigenlijk symbolisch zinvolle gewoonte.

Bij het buitengaan scuzierde ik mij nog eens bij de suppoost en wenste hem bueno Pascua. Hij antwoordde lachend hetzelfde. Blijkbaar word beleefdheid door sommige mensen toch nog op prijs gesteld.

Dan stond ik op het kerkplein. Er waren nog volop mensen de kerk aan het binnengaan dus ik er achterna. De mis was al bezig. Een groot koor, met veel jonge mensen, was één of andere psalm aan het zingen. Voor welke van de gebeden weet ik niet maar het klonk heel mooi. Ik bleef luisteren en omdat er vlak voor mij een stoel vrij was ging ik maar zitten. Ik keek de kerk rond en vond dat die wel mooi was. Vermits de mis bezig was vond ik het niet meer dan respectvol om te wachten tot ze uit was om foto's te nemen. Een goede beslissing. Toen de pastoor aan het woord kwam en de gelovigen welkom heette in de kerk van San Miniato al Monte begon ik te luisteren naar zijn betoog. Hier en daar verstond ik er wel iets van, kon daarom vrij goed volgen. Die mens was ronduit schitterend. Niet zo plechtig als bij ons. Neen, hij stond daar te lachen en te gesticuleren en bracht zijn boodschap als een echte showman. Aangenaam. Ik begon de mis te volgen. Meer en meer begon ik dingen te herkennen en te begrijpen. Eerlijk gezegd deed het deugd om daar de (Paas)mis bij te wonen. Ook de vredeswens was plezant. Iedereen gaf de mensen rond hem/haar een hand en wenste Bueno Pascua. Ik ook heb toch een tiental mensen een vrolijke Pasen gewenst.

Na de mis werden voor diegenen die het wilden de paaseieren gezegend en mochten de toeristen hun gang gaan. Goed voor een aantal foto's.

San Miniato al Monte is één van de best bewaarde romaanse kerken van Toscane. Zij werd gebouwd in 1018 boven het graf van de christelijke martelaar San Miniato, een rijke Armeense koopman onthoofd in de 3de eeuw door keizer Decius.

Op het fronton van de kerk staat een beeld van een adelaar die een baal textiel vasthoud. Het symbool van de machtige Arte di Calimala, de gilde van de wolimporteurs, die de kerk in de middeleeuwen financierden.

In de zware klokkentoren stonden vroeger kanonnen die gericht waren op de troepen van de Medici's in Firenze.

Op de afdaling naar de Piazzale Michelangelo dronk ik in een bar een lekkere, uiterst verdiende, caffelatte.

De afdaling ging veel vlotter dan de klim en inderdaad een uurtje later stond ik beneden aan de Ponte Vecchio. Ondertussen was het beginnen regenen. Om te eten geen terrasje maar een ristorante in een galeria. Ik was van plan om in de namiddag de tuinen van Boboli te bezoeken maar dit viel dus letterlijk in het water. Terug naar het hotel. Daar heb ik een stukje gelezen in een uiterst interessant boek. Ja Krista, ik waande mij terug in Egypte want het was een avonturenroman over een politie inspecteur in Luxor. Ik geef het je zeker om ook te lezen. Je herkent er veel in.

Na een uurtje was het gedaan met regenen en werd Firenze weer in een zonnebad gedompeld. Voor mij het sein om terug de stad in te gaan en mijn onblusbare honger naar cultuur een beetje te voldoen. In de reisgids had ik een museum gezien dat m.i. ook de moeite waard zou zijn.

Het Museo Del Bargello was dit. Dit museum kende diverse bestemmingen : gebouwd in 1255 als stadhuis, in de 16de eeuw de zetel van de politie en gevangenis. Tot 1786 vonden er hier nog executies plaats ! In 1865 werd het, na een grondige restauratie, geopend als een van de eerste nationale musea in Italië.

Je vind hier een prachtige verzameling beelden van o.a. Michelangelo, Donatello, Giambologna en Cellini. Hier staat bijvoorbeeld de Bacchus van Michelangelo en de Mercurius van Giambologna. Verrassend genoeg staat hier ook een David, niet die van Michelangelo maar van Donatello. Een beeldje dat je hoogstwaarschijnlijk ook wel iets zal zeggen.

Er is ook een schets van Leonardo da Vinci over een beruchte persoon die hier geëxecuteer is. Een zekere Bernardo Baroncelli werd door een raam van het Bargello gehangen als waarschuwing voor andere samenzweerders. Dit zegt je niets ? Haha, dit is nu net wat Hannibal Lector vertelde aan die politie inspecteur. Toevallig heette die ook Baroncelli en Hannibal wou hem hetzelfde lot laten ondergaan als zijn beruchte voorvader. Het raam werd in de film echter het raam van het Palazzo Vecchio. De scenes hier voorafgaande in de film werden in de bibliotheek van het Bargello opgenomen, die echter nu spijtig genoeg gesloten is voor het publiek.

De diverse zalen van het Bargello mogen gerust gezien worden, vooral de wapenverzameling is imposant.

Ondanks de inkomprijs van € 7 mocht je natuurlijk weer geen foto's nemen. Dus behelpen wij ons met ingescande postkaarten.

Na een smakelijke 'bistecca al Fiorentina' en een goede bicchieri rosso was het bed in mijn hotelkamer meer dan welkom.

FIRENZE dag 2

Zaterdag, 15.04

Gisterenmiddag tijdens mijn wandeling door Firenze had ik gezien dat er om 16u nog een lange rij stond aan te schuiven aan het Uffizi.

Allessandro had mij gezegd dat het ontbijt in het hotel vanaf 7u kon, dus ik als een vroege vogel uit de veren en als eerste in de ontbijtruimte. Enkele broodjes, een paar tassen gewone koffie en ik was klaar om de wandeling naar mijn eerste doel aan te vatten : de Galleria dell' Academia. Hiervoor doorkruis je het centrum van Firenze langs het Uffizi waar toen (7u30) al volk stond aan te schuiven, de Piazza della Signoria, de Duomo Santa Maria del Fiore en de Via Ricasoli naar de Academia. Een eindje wandelen want dit museum ligt in de noordwijk van het oude Firenze.

Bij de Duomo heb ik even halt gehaden en een paar foto's genomen. Er stond eigenaardig genoeg geen volk aan te schuiven. Bleek dat de kerk gesloten was wegens Pasen en pas terug open op maandag. Ik passeerde ook het schilderachtige Piazza della SS. Annunziata waar een bogengalerij het front is van een vroeger 'hospitaal', het Spedale degli Innocenti. Je kon dit nog merken aan de afbeeldingen op de bogen geschilderd door Andrea Della Robbia. Dit instituut is genoemd naar de bijbelse moord op de 'Onnozelen' door Herodes en gesticht in 1444. Het was het eerste weeshuis in Europa en wordt nog altijd als dusdanig gebruikt.

Ik dacht vroeg te zijn aan de Galleria maar kwam bedrogen uit. 2u aanschuiven vooraleer ik door de alomtegenwoordige metaaldetector was. Om binnen te mogen betaalde ik € 6.50 voor een biglieta complete. Een groot bord vermeldde dat er geen foto's mochten genomen worden. Spijtig. Want in dit museum staat één van de redenen dat ik absoluut naar Firenze wou gaan. De David van Michelangelo. De echte David.

De Galleria dell' Academia is een vrij groot museum. Het is eigenlijk de Florentijnse kunstacademie opgericht in 1563, de eerste school in Europa waar tekenen, schilderen en beeldhouwen werd onderwezen. Een eerste verrassing was het schilderij van de Madonna del Mare van Botticelli die de meesten wel zullen kennen als één van de groten uit de kunstgeschiedenis. Er hangen veel prachtige schilderijen en ik werd een beetje gegrepen door al die meesterwerken.

Aan het einde van de Toscaanse zaal draaide ik het hoekje om en kwam in een grote zaal terecht met aan het einde slechts 1 beeld .... David van Michelangelo ! ONGELOOFLIJK !! Ik werd een beetje emotioneel toen ik oog in oog stond met dit wereldwonder. Want dat is het. Vooraleer er naar toe te gaan ben ik even gaan zitten om alles op afstand te bekijken. Dan naar voor tussen de honderden toeschouwers. Het klinkt misschien lyrisch maar dit was het mooiste wat ik ooit al gezien heb. Je staat voor een marmeren beeld, gemaakt uit één stuk van dan nog niet de beste kwaliteit marmer, gebeeldhouwd met een passie die volgens mij zijn gelijke niet heeft.

Eerst zie je een kolossaal klassiek naakt. Sta je er vlak voor dan zie je een jongeman die kijkt met een blik van 'Awel, doe mij eens iets'. Ga je iets naar rechts dan lijkt het iemand die zich afvraagt of het allemaal wel zin heeft. Ga je iets naar links dan lijkt David te triomferen. Meesterlijk. Telkens je een pas verzet krijg je een andere indruk, zo lijken de proporties van handen en voeten telkens te veranderen.

Echt dichtbij zie je met welk een aandacht voor details Michelangelo dit meesterwerk gemaakt heeft. Je ziet de spieren liggen op David zijn benen. Op zijn arm die de slinger vasthoud zie je de aderen opgezwollen liggen.

Michelangelo maakte dit beeld in opdracht van de stad Firenze, waarvan de Medici toen de heersers waren. De bijbelse Davide versloeg de reus Goliath. Dit symboliseert de overwinning van Firenze tegen zijn Italiaanse vijanden. Firenze was toen de hoofdstad, tot spijt van wie het benijdde, van wat men Italie kan noemen. Verschillende vorstenhuizen konden dit niet verkroppen, vooral Romeinse, en begonnen een oorlog tegen Firenze.

Toen het voltooid was kreeg het een plaats voor het Palazzo Vecchio, de toenmalige woonplaats van de Medici. Meteen werd Michelangelo de voornaamste beeldhouwer van zijn tijd. In 1873 werd het beeld in de Galleria dell' Academia gezet om het te beschermen tegen het weer en vervuiling. Op de plaats voor het Palazzo Vecchio staat nu een copie.

Nadat ik nog enkele kunstwerken bewonderde van o.a. Fra Bartolomeo, Lippi en Ridolfo del Ghirlandaio, was het middag en tijd om een hapje te eten.

Op zijn Italiaans : een broodje kaas/ham met een pint. Daarna een espresso en klaar voor het volgende bezoek.

Het Palazzo Vecchio of het Oude Paleis is nog altijd het stadhuis van Firenze, dit sinds zijn voltooid werd in 1322. Van buiten is het onveranderd. Binnenin werd het grondig gewijzigd door hertog Cosimo I in 1540. Het groothertogdom Firenze was toen zowat het centrum van de beschaafde wereld en de Florentijnen waren (en zijn nog) daar trots op.

Door een imposante voorhof kom je in diverse vertrekken, opgesmukt met fresco's en marmeren beelden, eens gebruikt door de heersers van Firenze. Je vind er ook een beeld van Michelangelo : de overwinnaar. Dit beeld was bedoeld voor de graftombe van paus Julius II, uit Firenze afkomstig, maar werd door Michelangelo's neef aan Cosimo I geschonken na diens militaire overwinning op Siena.

Aan de voorgevel staan diverse heraldische friezen die de wapenschilden van de verschillende heersers voorstellen. De gekruiste sleutels staan voor de Medici's, die naast politieke en militaire heersers, ook diverse pausen leverden.

Het kleine balkonnetje van waarop de edelen hun onderdanen groeten, ongeveer een tien meter boven hun hoofden, is nog bekend van iets anders. Diegenen die Anthony Hopkins een politie inspecteur zagen vermoorden in Hannibal weten dat zijn lichaam uit een venster gegooid werd. Dat was vanuit het venster achter dit balkonnetje. Bezoek je Firenze dan weet je dat wat je in films ziet niet altijd de werkelijkheid is. De scene in de film die het vermoorden voorafgaat werd namelijk in een ander paleis gedraaid, het Bargello. Hetgeen Hannibal vertelt over de geschiedenis van een naamgenoot van de inspecteur klopt wel. Daarover later meer.

Ondertussen was de middag al ver gevorderd en was het tijd om naar mijn hotel te gaan, een beetje te rusten en te verfrissen om daarna terug in de stad iets te gaan eten.

Mijn eerste volledige dag in Firenze leerde mij van welk ongelooflijk belang Michelangelos is voor deze stad. Vermits er in de Galleria dell' Academia niet mocht gefotografeerd worden heb ik nog geen goede foto van David, die moet ik nog inscannen uit een boek. Die komt zeker op mijn foto site.

FIRENZE, dag 1

Vrijdag 14 april, heel vroeg in de morgen.

Op een onmogelijk vroeg uur, 5 u, zag ik de chauffeur van De Molengalm met zijn busje voor mijn deur stoppen. Vlug mijn jas aan en de voordeur opengedaan vooraleer hij de eventuele muizen die nu al in mijn provisiekast zouden zitten kon wekken. De reeds wakkere kerel begroette mij met een vrolijke goedemorgen. Wat ik wel wou én ook beaamde maar niet echt heel oprecht. Bleek dat ik de enige passagier was. Dus wijlle naar Zaventem. Ik bespaarde hem de moeite naar de busjesparking te rijden. Mijn valies is uitgerust met vier wieltjes en is nog gemakkelijker te besturen dan een trottinet.

In de vertekhal van de luchthaven ging ik direct op zoek naar de balie van Alitalia. Het was in de hal behoorlijk druk. Blijkbaar gingen veel mensen de paasdagen elders vieren. Vooral de incheckbalie's van Barcelona stonden overvol. Terwijl ik mijn weg baande tussen de massa was ik al volop bij mijzelf aan het oefenen : bongirno, sono -mijn naam- e voi otro biljiete per Pisa. Dan zou ik wel mijn brieven laten zien. Natuurlijk ging ik langs de verkeerde kant op zoek en heb zodoende bijna de hele hal afgewandeld vooraleer ik bij de bescheiden balie van Alitalia kwam. Er werd juist een druk gesticulerende heer bediend. In het Italiaans. Ik wachtte braaf mijn beurt af en wanneer de drukke heer luidruchtig verdween knikte de baliedame dat ik mocht komen. Dan verbaasde zij mij met : Goedemorgen mijnheer, kan ik oe helpen ?

'Ha juist, Firenze is nog toe. Maar geen probleem ik schrijf nieuw ticket.' Na enkele opzoekingen in de boekingslijsten en nog wat controles op andere schermen kreeg ik inderdaad nieuwe ticketten. Eén voor Zaventem/Milano en één voor Milano/Pisa. Zij wist mij ook te vertellen dat op mijn koffer een transfertklever zou hangen en ik pas in Pisa naar de bagageband moest. 'In Milano niet naar uitgang mijnheer, maar transit binnenland. Volg gewoon pijlen'. Ik bedankte de dame en vroeg hoe het zat met de verplaatsing Pisa - Firenze. Daar kon zij niets over vertellen, ik kreeg een ticket tot Pisa en dan verder met boes of tren (zelf te betalen).

Ik was al blij dat ik nieuwe ticketten had en ging dan maar inchecken. Weer een vriendelijke dame vroeg of een stoel aan de gang goed was, of ik mijn valies op de band wou zetten en maar één stuk handbagage mee had dat niet meer dan 12 kg mocht wegen, en... Enfin alles was in orde, mijn valies woog 16,5 kg, wat mij een beetje verbaasde.

Alle plichtsplegingen waren in orde en ik naar de controleposten waar ze mij weer betrapten op een verboden object. Ik had nochtans alles op de band gelegd waarvan ik dacht dat het een gepiep kon uitlokken. Het bleek, nadat ik met een handscanner was bewerkt, mijn bic te zijn. Ik had zomaar een gekregen bic genomen uit het bakje. De ringetjes waarmee die vast is en het konische stukje waaruit de schrijfpen komt waren echter van ijzer. Belachelijk, maar waar. Dus geen probleem en ik werd goedgekeurd.

In de vertrekzone wandelde ik nog eens langs de taxfree shops op zoek naar goedkope sigaretten maar tarara, evenveel als hier in de winkel. Dus placeerde ik mij maar in een stoel aan de gate naar het vliegtuig. Er zaten niet zo gek veel mensen, ik was nochtans niet zo vroeg. Dus kreeg ik al beelden voor mij van passagiers die te laat waren enzo, weggeplukt uit 'Het leven zoals het is - Airport'.

Toen het boardingtime was, was het aantal passagiers nog niet echt aangegroeid en bleek dat de Airbus ??? (zoiets voor een goede 250 man) half leeg was. Ik zat inderdaad langs de gang helemaal op de laatste rij. Net voor we vertrokken stelde een vriendelijke stewart mij eerst in het Italiaans en daarna in het Engels voor om van plaats te veranderen. Nu zou ik altijd gestoort worden door de passagiers die naar de WC moesten. Wat ik ook deed. Later bleek dat hij dan op de laatste rij ging zitten met een vriendelijke jonge stewardess die blijkbaar in opleiding was en waaraan hij veel te vertellen had. Het was allemaal heel humoristisch want die jonge griet lachte veel.

Enfin, de gymnastiek begon, gordels vast en opstijgen. Eens op hoogte kregen wij een tas koffie en een stukje cake. Dat was goed en wel rondgedeeld toen de kapitein zei dat wij binnen een half uurtje in Milano zouden zijn, de temperatuur was .., zonnig, bedankt voor met ons te reizen.

Na een vlucht van iets meer dan 1u30 waren wij geland in Milano.

Het was inderdaad een fluitje van een cent in Milaan. Alles was goed aangeduid en voor ik er erg in had stond ik al aan de gate voor Pisa, in een overvolle vertrekhal. Italianen zijn toch een luidruchtig volk. Het vliegtuig naar Pisa zat vol. Een tas koffie en een gebakje kon er tijdens de vlucht van ongeveer drie kwartier juist af. De kleine 'internazionale' luchthaven van Pisa heet als naam Aeroporto Internazionale Galileo Galilei en is zeer goed uitgerust. Geen enkel probleem met de bagage en het treinstation is verbonden met de luchthaven. De 'biglietera' was in de aankomsthal. Een ticket naar Firenze kostte slechts € 3.50 en 'no signore ... geen probleem voor de bagage, zet maar in coupe ! (dacht ik toch dat die mijnheer zei). Ik moest vlug naar de andere kant van de hal waar de trein wachtte.

Op het spoor was een conducteur al aan het rondkijken naar late passagiers. Ik vlug de eerste de beste open deur in ... en ik dacht in eerste klasse aangekomen te zijn. Een knappe, mooie coupe voor zo ongeveer 12 mensen met opzij een groot platform voor bagage die niet in de rekken kon. Er zaten 3 mensen in. Een zee van plaats. Alles was heel proper. Geregeld piepte een luidspreker met informatie van de stations waar we voorbijreden. Wij stopten éénmaal in een ongooglijk dorpje. Dan verder naar Firenze Centralo. Na ongeveer een uurtje genieten van het Toscaanse landschap arriveerden wij in Firenze. Het was ondertussen over twaalf uur.

Met een taxi, bestuurd door een rodeodriver, was ik op een kwartiertje in het hotel.

Rond 13u was ik op mijn kamer op het vierde verdiep. Mijn bagage werd gedragen door Allessandro, een vriendelijke bediende met een rood pakje, precies Robbedoes.

Uitpakken en alles wegleggen. Dan kriebelde het bij mij al om naar buiten te gaan.

Omdat ik al eens in Firenze geweest ben wist ik dat verloren lopen bijna niet kon. Hoe je ook gaat altijd zie je de Duomo (of zijn toren), het Palazzo Vecchio en alle wegen leiden naar de Arno.

Ik op mijn kuierlatten de stad in. Het was daar 20 ° warm. Terug kennismaken met Firenze was heel aangenaam. De kopie van David stond nog steeds aan het Palazzo Vecchio op de Piazza dell Signoria, de Duoma stond nog altijd in de steigers, de Ponte Vecchio hield nog steeds stand onder de honderden toeristen en ik vond een fijne cafeteria. De margerita koste slechts € 9.50, de chianti (maar) € 4.50 en de caffelatte achteraf ook € 4.50, wat ik toch veel vond voor een koffie met melk. Maar hij was wel heerlijk ! Ongelooflijk dat ik nu om 18u op een terrasje in Italië zat, een heerlijke temperatuur, een lekkere koffie en ongegeneerd 'mensjeskijken'.

Rond 20u begon het te duisteren en ging ik op mijn gemakje terug naar het hotel plannen maken voor morgen, nog wat lezen en slapen.

BACK IN TOWN !

Zo, terug thuis. Nu zo ongeveer al 3 uur. Alles is terug uitgepakt en weggelegd, de wasmachine heeft haar taak al gedaan en hetgeen vuil was hangt nu te drogen. Flink hé ?

De terugvlucht uit Firenze was schitterend. Een vrij kleine airbus (150 pers. ?) en er waren ... 24 passagiers. Formidabel, een hele rij banken voor mij alleen. Ik heb heerlijk geslapen. Allez, toch meestal. De franstalige dame voor mij beleefde blijkbaar haar eerste vlucht en wou vanalles weten. Geregeld vroeg zij 'messieur ...'. Enfin ik antwoordde telkens beleefd en deed dan met een glimlach weer eventjes mijn ogen toe. Ik vermoed dat zij niet kon lezen wat zij vergezelde mij tot aan de uitgang. Gelukkig stond daar de chauffeur van De Molengalm op mij te wachten en was ik veilig op weg naar Oelegem.

Natuurlijk heb ik een hele boel te vertellen en aardig wat foto's te bespreken. Maar dat is voor morgen (en later). Spijtig dat ik pas morgenavond kan beginnen vanwege geen electriciteit morgen.

Toch al een sfeerbeeld.

Ciao

FIRENZE : ik kom eraan !

't Is alweer een tijdje geleden dat ik nog eens blogde maar op de vooravond van mijn vertrek naar Firenze kan er weer een woordje af.

Ik heb er naar uitgekeken. Nu het echter zo dichtbij is voelt het wel een beetje raar om alleen op reis te gaan. Zeker met een aantal 'probleempjes' in het verschiet. Als je het dan moet stellen zonder klankbord ... Nu, het zal zeker wel loslopen. Aan de balie van Alitalia in Zaventem kan ik mij hoogstwaarschijnlijk niet alleen in het Italiaans, dat ik spreek als een mijnwerker uit Ukraine, maar ook in het Nederlands, Frans of Engels. Ik heb ook begeleidende brieven van hen dat mijn ticket moet veranderd worden. Hopelijk moet ik mij in Milaan geen zorgen maken of mijn bagage wel op de vlucht naar Pisa raakt. In Pisa is het treinstation in de luchthaven maar vraag ik mij af of de trein een bagage-afdeling heeft. Ik kan toch moeilijk met mijn valies een overvolle coupé nog voller maken !

Op het nieuws zag ik dat het in Rome nog niet echte lente is. De mensen liepen er nog met hun jas aan in de straten. Een trui zal welkom zijn. Eigenlijk hoop ik dat het er een beetje warmer is dan hier. Je word de aprilse grillen die onze streek teisteren toch een beetje beu.

Het gebakelei over de voorbije verkiezingen is daar ook bijna voorbij. Berlusconi en Prodi mogen allebei hun kiezers bedanken en hopelijk is de 'vijandschap' tussen de clans niet meer te merken in de straten.

Mijn valies is ingepakt, de wekker staat op 4u, alles staat aan kant, de instructies voor de achterblijvers (?) zijn gegeven. Ik kan vertrekken.

Tot blogs !

EGYPTE DAG 8

Donderdag, 30 maart 2006.

Nadat wijzelf en onze mannen gewekt waren, pakten wij de valiezen verder. Gisterenavond hadden wij het gros van het werk al gedaan. Nadat de restjes ingepakt waren zetten wij alles netjes in de gang. De matrozen van het schip zouden alles versassen naar de bus.

Wij naar het ontbijt. Een stevig ontbijt want het zou een lange dag worden en wanneer zouden wij nog eens eten krijgen ?

Een laatste maal reden wij met de air-co bus. Tarek was al op weg naar zijn gezin, maar wij hadden al uitgebreid afscheid genomen.

Van de bus naar de vertekhal van de luchthaven leverde geen problemen op. Natuurlijk stonden de onvermijdelijke vriendelijke Egyptenaren ons op te wachten om de valiezen te dragen. Dit deden wij echter liever zelf, vanwege goedkoper.

Het inschepen was een andere zaak. Met veel woorden probeerden wij de bediende uit te leggen dat wij één groep waren en graag zo dicht mogelijk bij elkaar in het vliegtuig wilden zitten. 'No problem !' Toch duurde het een eeuwigheid vooraleer alles in orde was. Ons laatste groepje was maar net op tijd in de wachtruimte.

Even deed zich daar een incidentje voor. Enkelen onder ons wilden nog een laatste sigaretje roken. No problem ! zei een vriendelijke agent, ginder is de cafetaria daar mag dat. Wij terug door de metaaldetector. Dit was duidelijk buiten een andere agent gerekend. Die maakte ineens een ongelooflijk misbaar tegen Sylvie. Wat hij zei verstonden wij niet. Het was wel uiterst onbeleefd en grof. Op een manier die niet mis te verstaan was. De man leek wel razend. Waarom ? Blijkbaar vonden de andere agenten ook dat dit niet kon, zij wenkten ons en bleven aldoor zeggen 'No problem, com, com'. Toen wij terugkwamen zat de nukkige agent met een donderwolk gezicht te mokken in zijn stoel. Hij bekeek ons niet eens en loste zeker geen woord. Wat hij ondertussen over ons dacht ? Allah mag het weten !

Eindelijk mochten wij naar het vliegtuig. En wat bleek ? Wij zaten helemaal niet bij elkaar, maar verspreid over bijna het hele vliegtuig. Hadden wij ons verkeerd uitgedrukt of had de bediende ons verkeerd verstaan ? Ditmaal mag Joost het weten.

Toch was dit geen hindernis om een behouden 'vlucht uit Egypte' te hebben. Ik zat weliswaar met toegeknepen billen en knikkende knieën op het vliegtuig omdat 's nachts de Vloek van de Farao had toegeslagen. Enkele immodiums hielden de zaak onder controle.

Ontschepen in Zaventem, valiezen pakken en op naar de aankomsthal. Wij werden zelfs niet gecontroleerd op smokkelen. De 4 farden Marlboro die ik gekocht had op de luchthaven van Luxor ($ 52 en gemaakt in Zwitserland) kwamen ongehinderd België binnen.

De vriendelijke collega's die ons met de busjes opwachten brachten ons in een no-time naar Schoten.

Eens thuis in Oelegem gekomen brachten de sigaretten mij op het idee een nieuwe verzameling te beginnen. In cellofaan verpakte pakjes Marlboro uit verschillende landen. Ik heb er nu al een Arabisch, een Spaans en een Belgisch.

Zo, dit was het dan. Hiermede neem ik (voorlopig) afscheid van Egypte en nu

... CIAO FIRENZE !!!

EGYPTE DAG 7 deel 4

Woensdag 29 maart 2006, avond

Dit zou onze laatste avond aan boord van het cruiseschip m/s Magic Life Regent worden. Traditioneel staat er dan een soort afscheidsavond op het programma : een Egyptische avond. Dus na het avondmaal trokken wij richting lounge waar dit gebeuren zou plaatsvinden.

Iets na negen stelde een combo zich op. Zij speelden Arabische muziek, blijkbaar een populair deuntje want de hele crew wist dit mee te zingen. Het refrein werkte aanstekelijk en wij 'laladen' mee. De animatiemanager kwam nog eens in drie talen (met telkens een zwaar turks accent) iedereen bedanken en hoopte ons terug te zien.

Na deze opmerking deed de eerste act zijn intred : een buikdanseres. Het is voor mij nog steeds onduidelijk of het een schaars geklede dame of heer was. Enfin wij hielden de sjwoeng er in en deden vrolijk mee. De 'dame' ging al dansend, onder begeleiding van de opwindende Arabische muziek de zaal door. Ik had mijzelf nogal strategisch geplaatst en mocht dan ook het 'genoegen' ondervinden haar/zijn borsten in mijn nek te krijgen. Zelfs dan kon ik niet zeggen welk soort menselijk specimen er achter mij stond. Toen ik haar van vlakbij in de ogen keek wist ik het helemaal niet meer ! (of het een dame of een heer was natuurlijk). Zij vervolgde haar weg en zocht iemand uit het publiek om met haar te dansen. En wie nam zij mee ? Onze Rob ! Die liet het zich geen tweemaal zeggen en spoedde zich duidelijk in zijn nopjes naar de dansvloer.

Het was lang geleden, maar heeft hij daar weer een show weggeven mensen !!! Wij allemaal plat van het lachen. Uiteraard werd er weer langs alle kanten gefilmd en geflashd.

Op een bepaald moment wou de danseres de zaal ingaan om nog anderen te halen. Hola ! Buiten Rob gerekend die haar uitdrukkelijk met veel gebaren opeiste. Hilariteit alom !

Zijn avond, maar ook de onze kon niet meer stuk !

Na enkele tussendeuntjes werd de tweede act aangekondigd : een dansende derwisj. Ik ken de dansende derwisjen uit Turkije, dit was iets helemaal anders. De man draaide constant in het rond, wel een kwartier lang (of langer). Naarmate de dans vorderde kleedde hij zich stilaan uit, steeds bleef hij draaien. Op zeker moment lag hij onder een draaiende rok op de dansvloer. Je zag hem niet meer, alleen de draaiende rok was zichtbaar.

Al bij al een heel mooi schouwspel. Alleen is het moeilijk om te beschrijven wat je eigenlijk zag.

Toen alles was afgelopen gingen onze mannen slapen. Wij bleven nog wat nakaarten maar op een vrij menselijk uur gingen wij ook onder zeil. Morgen was nog een lange dag naar huis.

EGYPTE DAG 7 deel 3

Woensdag, 29 maart 2006, namiddag.

Na het middagmaal en een korte rust, vertrokken een aantal van onze mannen en aan aantal begeleiders op kamelentocht. Diegenen die moeilijker te been waren bleven thuis, uiteraard ook met enkele begeleiders. Ik bleef thuis omdat ik het die dieren niet wou aandoen mijn gewicht te torsen. Als dierenliefhebber kan je dit niet doen. (eigenlijk is het de angst voor het onbekende die mij thuis hield).

Wij, de thuisblijvers, genoten op het opperdek van de befaamde cocktails van ons cruiseschip.

Enfin, na enkele uurtjes kwamen de bedoeïnen héél enthoesiast thuis. Onze mannen én de begeleiders vonden het toch een hele sensatie. Zelfs Peter waarvan ik zei dat hij wel een grote mond heeft, maar een klein hartje, had een kamelenrit gedaan. Ik bewonder hem daarvoor.

In ieder geval ga ik mijn angsten overwinnen en wanneer ik (volgend jaar ?) terugga rij ik ook op een kameel. Hopelijk schiet ik nu geen kemel !

Nog voor het avondmaal stond er nog een ritje door Luxor met een koets op het programma. Wij zaten al eens in een koets om een tempel te gaan bezoeken. Dat was leuk geweest dus ik keek er wel naar uit. Tarek drukte ons op het hart om niet meer dan € 1 fooi te geven, niet in te gaan op vragen om iets speciaals te zien en altijd te zeggen aan de koetsier om in het konvooi te blijven rijden. Het was een konvooi, 31 mensen meestal 2 per koets, dat maakt een serieus aantal koetsen.

Wij vertrokken aan de oever van de Nijl, daar ongeveer waar ons cruiseschip lag. Na een korte rit door het modernere Luxor, een stukje door de buitenwijken, reden wij de binnenstad in.

Ondertussen gaf onze koetsier korte aanwijzingen : 'School' - 'Hospital' - 'Mosc' enz... Hij vroeg uiteraard ook om geld te wisselen. Zij krijgen meestal munten als fooi, maar kunnen daar geen weg mee op de bank. Daarom trachten zij die tegen bankbiljetten te wisselen bij de toeristen. Geen probleem zou je denken, maar zij foefelen steeds. Voor je het weet heb je minder dan je moet krijgen of steken er enkele Turkse ponden in. Die zijn even groot als € 2 maar een pak minder waard. Dus hou je geld in je zakken of beter neem er geen mee (buiten enkele munten) als je op koetstocht gaat.

Wij reden langs enkele oudere woonwijken de oude kernstad in. De soekh ! Ik had dit nog niet meegemaakt en werd er stil van. Ondertussen was het beginnen schemeren wat het geheel nog een apart cachet gaf. Niet in draf, maar toch met een behoorlijke snelheid laveerden de koetsiers door de smalle straatjes. Op zich zijn die al smal maar zij werden nog smaller door de honderden winkeliers die er hun waren uitstalden. Alles leek hier verkrijgbaar. Zo reden wij voorbij verschillende slagers. Je kan het je niet voorstellen ! Een open kamertje van enkele vierkante meters groot. Vooraan, tegen de straat, hangen enkele beesten. Een klant die iets wou kopen rook eraan, wees er naar. De slager pakte zijn mes en sneed er een stuk af. Dit werd ingepakt in een groezelige krant. Smakelijk ! Het was een drukte van jewelste. Iedereen liep door elkaar, iedereen riep door elkaar. Kinderen waagden zich dicht bij de ijzeren koetswielen en de paardenhoeven. In Egypte worden blijkbaar veel specerijen gegeten. Het was dus ook een mengelmoes van geuren die zich opdrong. Wat mij inspireert tot : De soekh moet je zien, horen en ruiken !

Op een bepaald moment liep er een klein meisje naar de koets voor mij en riep 'Money, money'. De koetsier nam zijn zweep en haalde er mee uit naar het kind. Zij viel. Gelukkig naar de zijde van de winkeltjes. Ik vraag mij af wat er zou gebeurd zijn moest zij anders gevallen zijn en onder de koets terecht zou gekomen zijn. Blijkbaar zit men met een mensenleven niet zoveel in.

Eens de soekh buiten kwamen wij terug in bredere straten terecht waar het iets rustiger was. Dit moment koos de koetsier uit om te zeggen 'Horse, mangare'. Ik antwoordde : yes, indeed.

Het was ondertussen al een stuk duisterder en de iman riep op tot gebed. De koetsier wou ons dit duidelijk maken en zei : 'Iman, Mosc, Pray'. Ik antwoordde tot verbazing van de man blijkbaar : Yes, Ischa ! Ischa is het laatste gebed van de moslims. De man trok zich in zijn rol terug. Toch heb ik hem op het einde van de rit bedankt en een fooi van € 1 gegeven.

Deze rit was voor mij toch wel een kleine cultuurschok.

Terug naar ons schip voor het avondmaal en daarna...

EGYPTE DAG 7 deel 2

Woensdag 29 maart 2006, voormiddag.

Eerst even een rechtzetting. In één van de vorige posts zei ik dat wij Kom Ombo niet bezochten. Een goedoplettende medereizigster, Krista, verweet mij terecht van teveel in de zon gezeten te hebben. Hopelijk is het 'den Alois' niet die toeslaat ! Natuurlijk hebben wij die tempel wel bezocht. Lees zeker haar blog want zij verhaalt er over (rechter side bar, Krista klikken).

Nadat wij het Dal der Koningen bezocht hadden trokken wij met zijn allen naar het Dal der Koninginnen. Eigenlijk een beetje een misleidende naamgeving. Er liggen namelijk ook koningskinderen begraven. Tegenwoordig noemt men dit dal 'Bibal el-Harim' (de poorten van de koninginnen) en ligt ongeveer twee kilometer van het Dal der Koningen. Het ligt ook dichter bij het dorp van de grafbouwers, Deir el-Medineh. Een primitief wandelpad verbindt het dorp nog steeds met het dal. Bijna alle graven dateren uit 1300 tot 1100 v. Chr. De belangrijkste graven zijn die van de vrouw en van de drie vroeggestorven zonen van Rames III. Wij bezochten o.a. de tombe van Prins Amonherchopsjef.

De tombes hier zijn kleiner dan die van de koningen, maarvolgens hetzelfde opzet gemaakt. De muren en plafond zijn versierd met dezelfde thema's, maar minder formeel en plechtig. Wat hen in het bijzonder onderscheid is dat in de meeste de kleuren veel beter bewaard zijn. Eigenlijk zijn ze dus mooier. We mochten weer geen foto's maken of filmen. Toch vond ik enkele foto's die ik dan ook in mijn foto-album zal publiceren.

Tarek vertelde ons dat wanneer er inscriptie's zijn van mensen die rechtop staan het gaat om levende mensen. Worden zij met hun hoofd naar beneden afgebeeld dan gaat het om doden.

Je staat echt in bewondering voor deze ongelooflijk kunstig uitgebeelde fresco's. De kunstenaars moesten eerst de muren glad maken. Nadien werd er een laag leem overgesmeerd om alles héél egaal te maken. Dan werden er ruwere vormen op geschilderd. Was niet niet naar de zin van de hogepriesters dan verbeterden die dat met zwarte verf. Nadien werd alles door kunstenaars ingekleurd. Dit lijkt simpel maar is het niet. Verfstoffen moesten samengesteld worden uit bloemen, planten, wortels, verpulverde rotsen, enz... Enfin, onvoorstelbaar dat wij na meer dan 3000 jaar nog kunnen genieten van het werk van deze artiesten.

Het Dal der Koninginnen kan volgens mij gerust een vergelijking met het Dal der Koningen doorstaan.

Even van de gelegenheid gebruik maken om iets duidelijk te maken. De vroegere heersers van Egypte waren altijd mannen : koningen of farao's. Slechts 2 maal zat er een koningin op de troon. De meesten onder ons zullen Cleopatra wel kennen. Zij was echter geen Egyptische, maar op de troon gezet door de Romeinen. Als dusdanig wordt zij niet als koningin van Egypte erkend. De andere koningin was Hatsjepsoet. Zij was de eerste vrouw die farao van Egypte werd. Haar vader was koning Thoetmozes I. Als dusdanig geniet zij ook koninklijke waardigheid of 'Ka'. Zij was getrouwd met koning Thoetmozes II. Toen die stierf was zijn zoon, die eigenlijk de zoon was van een bijvrouw en niet van Hatsjepsoet, nog te jong om op de troon te zitten. Daarom nam zij de macht over. Zij wilde niet meer bekeken worden las vrouw/koningin daarom gedroeg zij zich als een mannelijke farao. Zij droeg mannenkleding en overal, op elk reliëf, elk beeld, elke schildering wordt zij als een man voorgesteld. Kompleet met valse baard.

Eigenlijk was zij van grote betekenis voor Egypte. Zij voerde geen oorlogen maar breidde de handel enorm uit wat grotere rijkdom voor het land betekende. Ze liet allerlei gebouwen maken waaronder de beroemde tempel Deir el-Bahari. Die wij ook bezochten.

Het is een raadsel hoe zij gestorven is, sommigen beweren dat zij vermoord is. Het is in ieder geval een feit dat haar stiefzoon, Thoetmozes III, de meeste beelden van haar liet schrappen en haar naam van de meeste monumenten liet verwijderen. In de overzichten van de verschillende dynastieën word zij niet meer vermeld omdat zij als niet-officiële heerseres werd beschouwd.

Haar schitterende tempel ligt in een groot dal, omgeven door machtige rotsformaties. Het is wel spijtig dat voor de restauratie gladde stenen werden gebruikt wat het geheel een te nieuw uitzicht geeft. Deze restauratie duurt trouwens nog altijd verder. Verschillende organizaties van buiten Egypte bekostigen de opbouw.

Het is in ieder geval een prachtig zicht : vanop het enorme voorplein kan je de benedenverdieping bezoeken, een grote zuilengalerij. Een monumentale trap brengt je naar het eerste terras waar ook prachtige protodorische zuilen en muurschilderingen het leven van Hatsjepsoet voorstellen. Weer een machtige trap omhoog en je komt op het laatste terras. Weer zuilengangen en in het midden een mooi portaal, bijna helemaal intact. Hierachter ligt de grote hof met rondom een dubbele rij zuilen. Rechts is de zonnetempel van Re-Horachte, links de gewijde kapel van Thoetmozes I, haar vader.

Weer kom je als bezoeker onder de indruk van de pracht en praal van de Egyptische heersers.

Ons laatste bezoek die voormiddag was een korte stop aan de 'Memnonkolossen'. Aanvankelijk bewaakten zij de ingang van de graftempel van Amenhotep III, die echter bijna volledig verdwenen is (sommige historici beweren door een aardbeving). Door die aardbeving ontstonden in de beelden allerlei barsten die bij zonsondergang een zingend geluid maakten. De oude Grieken vonden dit een Orakel en daarom werd die plaats een pelgrimsoord zowel voor Grieken als Romeinen.

De Romeinse keizers Hadrianus en Septimus waren zo onder de indruk van het 'heilige' van deze plaats dat zij de beelden lieten restaureren in de hoop zo de gunst van Memnon te winnen. Van dan af hield het zingen op.

Een mooi verhaaltje toch ? In ieder geval leuk voor een mooie foto.

Dit was het einde van ons bezoek aan de 'Necropolis' van Luxor. Vanmiddag staat er een kamelentocht en een rit door oud Luxor op het programma. Daarover later meer.