Dus ik naar O'Connellstreet, naar de Tour Bus. Mijn dag begon goed, de driver was Neil die zoals altijd met zijn goede been uit zijn bed gestapt was. Na zijn goedemorgen en de vraag of er 'hangovers' aan boord waren wou hij toch wel eens iets zeggen over dat befaamde Iers nationaal gevoel. Na de Engelse overheersing wilden de Ieren een eigen identiteit ontwikkelen. Alle Engelse symbolen werden verwijderd en overboord gegooid. Er werd teruggegrepen naar de Keltische en pre-moderne symboliek. De manier om een eigen identiteit te krijgen. De huidige generatie beseft echter niet meer waar die oude symbolen en gebruiken voor staan, een klein beetje nog wel, maar meer en meer word Ierland veramerikaniseerd.
Ondertussen waren wij de Liffey overgestoken, de rivier die Dublin al meer dan 1.000 jaar in twee verdeeld : Vroeger was het dé scheidingslijn tussen de Kelten en de Vikings. Nu scheid hij het oude van het nieuwe Dublin. Je kan niets over Dublin lezen, horen of zien of de Liffey komt aan bod. Raar eigenlijk want het is helemaal geen bruisende stroom. Hij is daar gewoon, oud en vuil.
We naderden snel Kildarestreet waar St.Stephen's Green ligt, het 17de eeuwse park, een schenking van de familie Guinness aan de stad.
Ondertussen waren wij de Liffey overgestoken, de rivier die Dublin al meer dan 1.000 jaar in twee verdeeld : Vroeger was het dé scheidingslijn tussen de Kelten en de Vikings. Nu scheid hij het oude van het nieuwe Dublin. Je kan niets over Dublin lezen, horen of zien of de Liffey komt aan bod. Raar eigenlijk want het is helemaal geen bruisende stroom. Hij is daar gewoon, oud en vuil.
We naderden snel Kildarestreet waar St.Stephen's Green ligt, het 17de eeuwse park, een schenking van de familie Guinness aan de stad.
ST.STEPHEN'S GREEN
Dit fraaie park ligt in het hartje van Dublin. Het is ongeveer 10ha groot en ik vond het geweldig mooi. Het dateert uit de Victoriaanse periode en is erg levendig. Er is een vijver, veel bloempartijen, een muziekkiosk, vele standbeelden en vele rustbanken.
Misschien is het standbeeld van James Joyce wel het bekendste. Naar het schijnt zou de jonge James Joyce hier vaak voorbij gekomen zijn op zijn weg van huis naar het University College.
Ik nam in ieder geval de nodige tijd om een aantal kiekjes te maken en even te relaxen !
Terug on-gehopt reden we langs de Georgiaanse wijk. De woningen hier zijn in de typische stijl van de periode gebouwd : Met allemaal dezelfde deuren. Ze hebben ook allemaal een kelderverdieping. Nog iets bizar zijn de afmetingen van de ramen. Op de gelijkvloerse verdieping zijn die vrij groot. Op de eerste verdieping iets kleiner (minder hoog). Op de tweede verdieping weer iets minder hoog. Dit deed men om de huizen hoger te laten lijken. Op de bus vertelde Neil ook nog iets over lantaarns naast de deur die men soms aanstak als er familie op bezoek was. De huisvrienden wisten dit daan en lieten die deur links liggen.
Vroeger woonden hier meestal begoede lui, tegenwoordig zijn het bijna allemaal onbetaalbare kantoorruimtes geworden.
Via Trinity College en het beeld van Molly Malone waren we ondertussen in Damestreet beland waar het Stadhuis is en Dublin Castle.
Misschien is het standbeeld van James Joyce wel het bekendste. Naar het schijnt zou de jonge James Joyce hier vaak voorbij gekomen zijn op zijn weg van huis naar het University College.
Ik nam in ieder geval de nodige tijd om een aantal kiekjes te maken en even te relaxen !
Terug on-gehopt reden we langs de Georgiaanse wijk. De woningen hier zijn in de typische stijl van de periode gebouwd : Met allemaal dezelfde deuren. Ze hebben ook allemaal een kelderverdieping. Nog iets bizar zijn de afmetingen van de ramen. Op de gelijkvloerse verdieping zijn die vrij groot. Op de eerste verdieping iets kleiner (minder hoog). Op de tweede verdieping weer iets minder hoog. Dit deed men om de huizen hoger te laten lijken. Op de bus vertelde Neil ook nog iets over lantaarns naast de deur die men soms aanstak als er familie op bezoek was. De huisvrienden wisten dit daan en lieten die deur links liggen.
Vroeger woonden hier meestal begoede lui, tegenwoordig zijn het bijna allemaal onbetaalbare kantoorruimtes geworden.Via Trinity College en het beeld van Molly Malone waren we ondertussen in Damestreet beland waar het Stadhuis is en Dublin Castle.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten