Daniel O'Connell is geboren op 6 augustus 1775 in Cahirciveen, County Kerry, in een tamelijk welgestelde familie. In 1791 ging hij, gesponsord door het hoofd van de O'Connellclan studeren in Europa, in St.Omer en Douai.
Eens terug in Ierland, in Dublin, kreeg hij interesse in politiek, beïnvloed door de werken van Tom Paine, Jeremy Bentham en William Goodwin. Hij werd in 1798 advocaat. Hij was voorstander van religieuze tolerantie, vrijheid van denken, democratie en scheiding van kerk en staat. Voor die tijd vrij radicale politieke standpunten in Ierland. Hij werd lid van de 'United Irishmen' een beweging die zich liet inspireren door de Franse revolutie. Hiervoor werd hij door de Engelsen gearresteerd en gevangen gezet. Na zijn vrijlating, hij bewaarde zijn politieke ideeën, ging hij niet verder met rebeleren zoals daarvoor maar trachte hij in het parlement verkozen te worden. Dit lukte vrij aardig en hij kreeg een zekere naam en faam.
In 1815 stichtte hij de 'Catholic Emancipation Movement'. Hij hield massatoespraken en maakte duizenden armen lid van zijn beweging voor 1 shilling per jaar. Zijn gedachten en waarden mondden uit in de 'Act of Union'. Hij weigerde geweld te gebruiken maar waarschuwde de (Engelse) regering dat er, indien er geen hervormingen kwamen, de Ierse massa's zouden luisteren naar lui die wél geweld voorstonden.
In 1830 werd Daniel O'Connell een opgemerkte figuur in de 'House of Commons'. Hij was actief betrokken bij verschillende campagnes voor hervormingen van de wet op bijv. het gevangeniswezen, afschaffing van slavernij.
In 1841 werd hij de eerste katolieke burgemeester van Dublin. Hij bleef de (Engelse) overheid waarschuwen dat er dringend hervormingen moesten komen. Anders zou het volk in opstand komen. Weer werd hij gearresteerd in opdracht van de Britse eerste minister Sir Robert Peel.
Na één jaar werd hij vrijgelaten en onthaald als in held door het volk.
In 1845, tijdens de Irish Famine, de grote hongersnood, vroeg hij vergeefs hulp voor de noodlijdenden aan Engeland. Ondertussen was er afscheiding gekomen in zijn beweging en een groep 'Young Ireland' wou directere actie.
In maart 1847 werd O'Connell ziek en ging hij op pelgrimstocht naar Rome. Hij stierf op deze reis op 15 maart 1847 in Genua. Zijn hart is begraven in Rome, zijn lichaam in Dublin.
Naast zijn bijnaam 'the Liberator' kreeg hij ook de bijnaam 'the Emancipator'.
Eens terug in Ierland, in Dublin, kreeg hij interesse in politiek, beïnvloed door de werken van Tom Paine, Jeremy Bentham en William Goodwin. Hij werd in 1798 advocaat. Hij was voorstander van religieuze tolerantie, vrijheid van denken, democratie en scheiding van kerk en staat. Voor die tijd vrij radicale politieke standpunten in Ierland. Hij werd lid van de 'United Irishmen' een beweging die zich liet inspireren door de Franse revolutie. Hiervoor werd hij door de Engelsen gearresteerd en gevangen gezet. Na zijn vrijlating, hij bewaarde zijn politieke ideeën, ging hij niet verder met rebeleren zoals daarvoor maar trachte hij in het parlement verkozen te worden. Dit lukte vrij aardig en hij kreeg een zekere naam en faam.
In 1815 stichtte hij de 'Catholic Emancipation Movement'. Hij hield massatoespraken en maakte duizenden armen lid van zijn beweging voor 1 shilling per jaar. Zijn gedachten en waarden mondden uit in de 'Act of Union'. Hij weigerde geweld te gebruiken maar waarschuwde de (Engelse) regering dat er, indien er geen hervormingen kwamen, de Ierse massa's zouden luisteren naar lui die wél geweld voorstonden.
In 1830 werd Daniel O'Connell een opgemerkte figuur in de 'House of Commons'. Hij was actief betrokken bij verschillende campagnes voor hervormingen van de wet op bijv. het gevangeniswezen, afschaffing van slavernij.
In 1841 werd hij de eerste katolieke burgemeester van Dublin. Hij bleef de (Engelse) overheid waarschuwen dat er dringend hervormingen moesten komen. Anders zou het volk in opstand komen. Weer werd hij gearresteerd in opdracht van de Britse eerste minister Sir Robert Peel.
Na één jaar werd hij vrijgelaten en onthaald als in held door het volk.
In 1845, tijdens de Irish Famine, de grote hongersnood, vroeg hij vergeefs hulp voor de noodlijdenden aan Engeland. Ondertussen was er afscheiding gekomen in zijn beweging en een groep 'Young Ireland' wou directere actie.
In maart 1847 werd O'Connell ziek en ging hij op pelgrimstocht naar Rome. Hij stierf op deze reis op 15 maart 1847 in Genua. Zijn hart is begraven in Rome, zijn lichaam in Dublin.
Naast zijn bijnaam 'the Liberator' kreeg hij ook de bijnaam 'the Emancipator'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten