Eergisteren hadden we gemerkt dat Le Havre niet zo ver van Etretat ligt. Omdat daar een warenhuis is dat ons Freya wel eens wou zien en het toch een behoorlijk grote stad is, wij daar naar toe. We parkeerden niet zo ver van de 'bassins' en vonden zonder moeite het warenhuis 'Docks'. Originele naam hé ? Het leek mij een herbouwd pakhuis te zijn. Er was wel veel moeite gedaan om een vernieuwende look te creëren. De meeste winkels waren typisch Frans en hier in onze shopping centers niet terug te vinden. Wel eens leuk om te zien.
Van hieruit gingen wij over de Boulevard de Strasbourg, het Hotel De Ville en de Avenue Foch naar 'le plage', naar de toeristische dienst. Ondertussen hadden we wel een bepaalde indruk van Le Havre gekregen. Het was goed te zien dat de stad na de wereldoorlog bijna volledig was herbouwd. Hierbij werd heel veel gebruik gemaakt van beton. Mooi ? Op de toeristische dienst werden wij niet veel wijzer over eventuele historische gebouwen. We zagen wel dat er een toeristisch treintje was door de haven, wat ons aantrok. Gezien het late vertrekuur besloten we het andere treintje te nemen, een circuit door de stad.
We hadden nog ruim de tijd om te eten. Dicht bij de kust vonden wij een PMU kantoor. Een firma die volgens mij een hele tijd de groene trui van de Tour sponserde. Eigenlijk een paardenwedkantoor. Hier kon je er ook eten. De drukke doening werd helemaal bediend door twee jonge dames, hierdoor liep er soms wel iets mis. Ons Goedele kreeg de frieten van haar sandwich americain toen haar sandwich al op was. Maar eind goed, al goed.
De 'plage' van Le Havre beperkte zich voor ons tot een bezoek aan de vele kermiskraampes, de skatebaan en een stukje jachthaven. Tijdens het wachten op het treintje genoten we wel van een heerlijke en vrij goedkope ijskreem.
Dan het treintje. De chauffeur deed geweldig zijn best om het voor ons zo aangenaam mogelijk te maken. En je moet mij niet geloven, maar dat was een ondankbare taak. Wat niet aan ons lag, maar aan het uiterlijk en het uitzicht van Le Havre. De trots van de stad, de toren van het stadhuis, sprak ons helemaal niet aan.
Wij vonden het een betonnen gedrocht dat je ook nogal eens in sommige voormalige Oostbloklanden ziet. Toen we dan uiteindelijk terug op onze vertrekplaats waren deelden wij dezelfde mening over de stad. Spijtig, maar we hadden er meer van verwacht.Toch een aangenaam einde want op onze wandeling naar de parking ontdekten wij een speeltuin waar onze kindjes een tijdje aangenaam vertoefden.
Van hieruit gingen wij over de Boulevard de Strasbourg, het Hotel De Ville en de Avenue Foch naar 'le plage', naar de toeristische dienst. Ondertussen hadden we wel een bepaalde indruk van Le Havre gekregen. Het was goed te zien dat de stad na de wereldoorlog bijna volledig was herbouwd. Hierbij werd heel veel gebruik gemaakt van beton. Mooi ? Op de toeristische dienst werden wij niet veel wijzer over eventuele historische gebouwen. We zagen wel dat er een toeristisch treintje was door de haven, wat ons aantrok. Gezien het late vertrekuur besloten we het andere treintje te nemen, een circuit door de stad.
We hadden nog ruim de tijd om te eten. Dicht bij de kust vonden wij een PMU kantoor. Een firma die volgens mij een hele tijd de groene trui van de Tour sponserde. Eigenlijk een paardenwedkantoor. Hier kon je er ook eten. De drukke doening werd helemaal bediend door twee jonge dames, hierdoor liep er soms wel iets mis. Ons Goedele kreeg de frieten van haar sandwich americain toen haar sandwich al op was. Maar eind goed, al goed.
De 'plage' van Le Havre beperkte zich voor ons tot een bezoek aan de vele kermiskraampes, de skatebaan en een stukje jachthaven. Tijdens het wachten op het treintje genoten we wel van een heerlijke en vrij goedkope ijskreem.Dan het treintje. De chauffeur deed geweldig zijn best om het voor ons zo aangenaam mogelijk te maken. En je moet mij niet geloven, maar dat was een ondankbare taak. Wat niet aan ons lag, maar aan het uiterlijk en het uitzicht van Le Havre. De trots van de stad, de toren van het stadhuis, sprak ons helemaal niet aan.
Wij vonden het een betonnen gedrocht dat je ook nogal eens in sommige voormalige Oostbloklanden ziet. Toen we dan uiteindelijk terug op onze vertrekplaats waren deelden wij dezelfde mening over de stad. Spijtig, maar we hadden er meer van verwacht.Toch een aangenaam einde want op onze wandeling naar de parking ontdekten wij een speeltuin waar onze kindjes een tijdje aangenaam vertoefden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten