THE ORIGINATOR

Gisteravond had ik het genoegen op de gastenlijst te staan voor een optreden van de Amerikaanse rocklegende Bo Diddley.

'Bo wie ?' hoor ik jullie denken. Jaja, ik zou nu kunnen schrijven dat dit een gat in jullie 'cultuur' is, maar kan tevens aannemen dat deze rock pionier jullie onbekend is. Daarom een beetje bijwerken :

Hij is geboren op 30 december 1928 in Mc Comb, Mississippi als Ellas Bates. Het manneke was heel muzikaal en gegrepen door de muziek van zwarte katoenplukkers die muziek maakten op een vierkant soort gitaar met maar één snaar.

Hij kreeg van zijn zuster een gitaar en probeerde alles van John Lee Hooker na te spelen. Zeker in het begin lukte dit niet zo goed (je weet dat zelf ook als je een instrument leert kennen). Toen hij hier en daar begon op te treden veranderde hij zijn naam in Ellas B. Mc Daniel, naar de naam van zijn adoptiemoeder. Omdat hij echter, hij was nog heel jong, nog niet het peil haalde van de grote blues muzikanten en omdat hij meer in rock versies van die song zag waardeerde men hem nog niet echt. Hij was maar zo'n zwart muzikantje uit het zuiden dat wat probeerde.

Dit inspireerde hem om zijn definitieve nickname te kiezen : Bo Diddley, wat in het 'slang' van de zuidelijke staten van de U.S.A. beduid -helemaal niets- (he ain't bo diddley). Ook de naam van het katoenplukkers instrument verwijst hiernaar, men noemt het de 'diddley bow'.

Om een heel lang succesverhaal kort te maken en geen boekblog te schrijven, het manneke begon succes te hebben. Hij lukte er wonderwel in de oude bluesritmen te integreren in het rock gebeuren. Zonder hierbij zijn eigenheid als straatmuzikant te verlieren : beat spelen met vingers, armen, kaken en alle andere lichaamsdelen én ondertussen zingen. Jaja, bij hem haalde Jimi Hendrix de mosterd ! En niet alleen hij. Een korte samenvatting van zijn invloed op andere grote artiesten :

-Buddy Holy met Not Fade Away,

-Bruce Springsteen met She's the one,

-The Fall met Bo Demmick,

-U2 met Desire,

-Johnnie Otis met Willie and the hand Jive,

-George Michael met Faith,

-Guns N'Roses met Mr. Brownstone,

-David Bowie met Panic in Detroit,

-The Rolling Stones met I Need You Baby (Mona).

Bo Diddley was ook de eerste African American die verscheen inde wereldbekende 'Ed Sullivan Show'. Hij trad ook op met de allergrootsten, bijv. Elvis en The Clash.

Zoals je ziet op de foto heeft zijn gitaar een karakteristieke rechthoekige vorm, een herinnering aan zijn 'diddley bow'. Hij noemt zijn gitaar 'The Twang Machine'. Waarom die vorm ? In zijn jongere jaren was hij een echt podiumbeest : hij sprong en danste constant in het rond. Zijn Gibson hinderde hem daarbij, dus ...

Ondertussen is hij bijna 79 en een pak minder mobiel en véél rustiger. Hij zit in een stoel vooraan het podium. Het Hof ter Lo was gisteren (22u30) direct in zijn ban. De zaal stond vol met enthoesiaste fans. Waaronder ik. Hij bespeelt virtuoos het publiek. Het lijkt wel of hij iedereen recht in de ogen kijkt. Zijn bindteksten zijn echte verhaaltjes die hij eigenlijk zingt. Onvergetelijk is zijn 'I have the right' . Dit begint als een liefdesverklaring maar eindigt met de boodschap je creditcard niet zomaar aan je vrouw te geven (vice versa kan ook).

Op het einde van het optreden ging hij nog een beetje de drummer jennen (het lijkt improvisatie maar is pure professionaliteit) door een tiental minuten mee op een trommel te slagen. Het was ondertussen al lang middernacht geweest. En dat voor een vent van 79 ! Natuurlijk verscheen hij terug op het podium voor een drietal bisnummers. Zijn olijke ode aan zichzelf 'Bo Diddley' werd door heel de zaal meegezongen, je kreeg er ondanks de tropische temperatuur kippenvel van.

Ooit zong iemand in één van zijn liedjes : Bo Diddley never dies. Ik ben blij dat ik de Originator aan het werk mocht zien. Bedankt Frieda en Robert om dit te regelen.