ALI & DE 21 BABA'S

Dag 1, vrijdag 18 mei in het holst van de nacht !

Mijn oren doen terug normaal, mijn schapraai is terug gevuld en dus tijd om te beginnen aan een reisblog. Ik hoop, Luc, dat dit een ietofwat originele titel is om uit te nodigen tot lezen. Of het een echt chronologisch reisverslag zal worden weet ik niet Krista, maar daar zul jij (je hebt het toch beloofd in je blog) voor zorgen.

Midden in de nacht (3 uur !) vertrokken wij gepakt en gezakt met onze busjes naar Zaventem. Leo deed een verkennende ronde en voor wij het wisten stonden wij aan te schuiven aan de incheckbalie. Normaal gezien ben je ruim op tijd. Wij weten onze groep zodanig te organiseren en het inchecken te begeleiden dat dit geen enkele vertraging op kan lopen. Nu was het echter de technische installatie, de transportband, die er voor zorgde dat wij ons moesten haasten om tijdig op het vliegtuig te raken : meer dan drie kwartier hebben wij gewacht omdat dat rotding het niet deed.

Gelukkig waren er een aantal rijen zetels bij elkaar voor ons gereserveerd zodat wij konden tegemoet komen aan de haast waarmee de (Turkse) stewardessen ons motiveerden om te gaan zitten. Het verbaasde mij wel dat dit Turkse stewardessen waren. Voor mij wou dit zeggen dat wij ook op een Turks vliegtuig zaten en geen toestel van Brussel Airlines. De maatschappij waarmee wij vlogen was 'Freebird', inderdaad een Turkse maatschappij.

Van de vlucht zelf weet ik niet veel meer vanwege een acute aanval van narcolepsie. Hier en daar zullen daar wel bewijsstukken van verschijnen. Enfin, zéér snel al werd de daling naar Antalya ingezet. Het spontane applaus van de reizigers zal ook dit maal de bemanning deugd gedaan hebben (?) al krijg ik meer en meer de indruk dat het een simpele traditie is.

Omwille van het temperatuurverschil werden de truien en jassen opgeborgen en wijlle weg om onze koffers op te pikken. Keine probleme (Duits zou later zowat onze voertaal worden met de andere toeristen dus nu al een beetje oefenen) en met de hulp van de host van Jetair werden de koffers in de bus geladen die ons naar het hotel bracht.

Een half uurtje rijden en wij reden Belek binnen. De tijd die je spendeerde om voorgaande zinnetje te lezen is net voldoende (ongeveer toch), want meteen waren wij Belek weer uit, voorbij het stadscentrum dan toch. Het zou wel eens best kunnen dat er in het clubhotel, Magic Live Waterworld, meer mensen wonen dan in Belek City Centrum.

Alle respect (pekpek volgens Georges) voor de organisatie van de staff van dit hoteldorp. In een 'no time' (er werd ook Engels gesproken) waren wij in het gebouw waar onze kamers en onze koffers op ons lagen te wachten. Evenveel respect voor de collega's want natuurlijk waren de juiste koffers niet op de juiste kamers. De kamerlijsten waren alfabetisch gemaakt maar zo werkte het bij ons niet. Ik sliep met Jef op kamer 7235, formidabel want in de onmiddellijke omgeving van het dagelijkse ontmoetingspunt : de Wunderbar. Op het eerste zicht een Duits woord maar misschien is er een Turkse verklaring voor 'wunder' ? Dus ook op het tweede zicht een Duits woord. Na lijf en leden verfrist te hebben en ook het inwendige vochtprobleem opgelost te hebben togen wij naar het restaurant om een hapje te eten. Daarover meer in een volgende blog.

Voldaan en moe gingen onze bewoners slapen en wij, de begeleiders, bijpraten in de Wunderbar terwijl wij genoten van een heerlijke mojito !