Oelegem door, richting Zandhoven want ik moest de sleutel nog gaan afgeven. Ah ja, anders liep mijn brievenbus het risico een papierpulp potje te worden en mijn planten binnen zouden ook niet dankbaar zijn en hun kopkes laten hangen.
Tot aan de autostrade liep alles goed, dan begon de madam van tomtom van haar oren te maken. 'Probeer om te keren' . Ik had gedacht om in Massenhoven de autostrade op te gaan, richting Herentals, Hasselt, Luik. Maar neen, die wij mij langs Eindhoven sturen. 
Nadat ik de sleutel had afgegeven ben ik maar braaf haar instructies gaan opvolgen. Ik had ze nog een hele vakantie nodig hé !
Achteraf bleek ze gelijk te hebben : in een no-time was ik in Eindhoven. Aan de kruising daar naar Venlo en naar Duisburg. Het was nog vroeg, rond 9u, en voor ik het wist was ik in Duitsland, Rheinland/Westfalen. De beruchte Duitse autowegen waren ook nog vrij verlaten, maar toch paste ik mij goed aan aan de Duitse rijstijl, zie snelheid. Ik weet het, ik heb zo al een zware voet, maar 130 is toch een leuke snelheid. Toch was ik nog bij de tragere rijders. Soms werd ik gepasseerd door Beierse vliegtuigen zonder vleugels ! Voor sommigen geld blijkbaar de regel hard/harder/hardst !
De tijd schoot goed op en zodra ik in Niedersachsen was dacht ik toch aan een plas/eet/drink stop. En dit deeed deugd !
Bijgewerkt vervolgde ik mijn weg, allez mijn Daewooke deed dat, en kort na de middag verscheen de eerste afslag naar Wolfsburg op mijn schermke. Enkele minuten later ook voor mijn ogen. Ik dacht er bijna te zijn, maar dag Jan, volgens mijn reisplanner moest ik nog 87km rijden.
Wolfsburg is groter dan ik dacht. Aan alles te merken, de tientallen km die je rijd met verschillende 'ausfahrten', het aantal auto's met een nummerplaat die begint met WOB, de verschillende 'baustellen' die je moet nemen en waar je maar 60 mag rijden. Opmerkelijk : iedereen doet dit ! Achteraf zag ik waarom : aan elke baustelle staan politiecamera's en snelheidsmeters.
De afrit die ik moest nemen leidde mij naar de oostenring rond de stad. Mijn tomtommadam had haar huiswerk goed gedaan want feilloos belandde ik in Brechtdorf, in gasthaus Brandes. Bijna was ik voorbij gereden. Zo klein was het. Zo rond twee uur was ik op mijn kamer. Ik dacht vlug een douche te nemen, dan middageten en nog wat rond hangen. Het duurde echter meer dan een halfuur voor ik had uitgevogeld hoe de douche werkte ! Het was er een met een tiental sproeiers maar nergens vond ik een hendel om het zootje te laten sproeien. Tot ik zag dat er draadjes langs de plastiek deuren liepen. Ik deed ze nogal krachtig toe en ja hoor, overal water ! Raar systeem maar leuke douche.
Daarna ben ik naar het terras getrokken om te roken, want geen rokerskamer. Het middageten heb ik dan maar uitgesteld tot avondeten en enkele pinten gedronken terwijl ik in een boek las.
Ik wou een kleinigheid eten , maar dat stond niet op de kaart, dus een goede ouderwetse schweinenschnitzel met pommes frites én essige salade ! De schnitzel was goed, maar vooral groot. Ik heb er aan gegeten tot ik niet meer kon en er schoot nog veel van over. Ik wou gewoon vermijden dat ik moest uitleggen welke grote hoeveelheden ik kan eten.
Enfin nog wat gelezen, een koffietje gedronken en het was bijna donker toen ik naar mijn kamer ging. Het bed was aanlokkelijk en het duurde niet lang of ik was in het Duits aan het dromen.
1 opmerking:
Moraal van het verhaal: vrouwen hebben altijd gelijk, zelfs al zijn het die van TomTom
;-)
PS: Dromen in het Duits? Dat zou voor mij een nachtmerrie zijn :-)
Een reactie posten