KALIEF PEKPEK & THE SULTAN(E)S

Dinsdag 22 mei, dag 5

't Is me wat met die titels zeg ! Maar deze is toch wel origineel hé ? Ik verander hem in ieder geval niet meer.

Gelukkig heb ik mijn foto's die mij er aan herinneren wat er vandaag allemaal te doen was. En het was wel wat.

Ik had al eens geprobeerd om Jeff in het zwembad te krijgen, het relaxbad voor volwassenen, wat niet lukte vanwege te koud. Hij probeerde het eerst met zijn grote teen en besloot toen om toch maar aan de kant te blijven, op een ligstoel.

Vanmorgen kon ik hem toch overtuigen om in het grote zwembad te gaan. Mits de stellige belofte dat de begeleiders hem zouden vasthouden. Dus na het middagmaal togen wij richting zwembad. Eerst had ik Old Robberhand goed ingepapt met factor 30 omdat hij zeker niet zou verbranden, Klem De Grote had het niet nodig. Uiteraard had ik ook de nodige aandacht besteed aan Cowboy Jeff omdat hij vermoedelijk toch een hele tijd in het zwembad zou vertoeven. Wat zo was ! Hij heeft er zich kostelijk in geamuseerd en het trok heel wat belangstelling met zijn twee zwarte zwem(auto)banden. Ik vond het fantastisch van mijn collega's dat zij hem begeleid hebben. Verleden week heb ik zelf eens geprobeerd om te zwemmen en moest het al na een tiental beenstoten opgeven vanwege stekende pijn in mijn rechterknie. (de dokter heeft verdorie toch gelijk dat het nog een aantal maanden zal duren voor het kraakbeen voldoende gevormd is om normaal te scharnieren !)

Die namiddag hebben wij er Jeff ook van overtuigd om op de water-ramp te gaan. Hij wou dit echter alleen maar samen met Leo doen één van de volgende dagen.

Na het bourgondisch avondmaal deed de structuur zich eens te meer gelden : Old Rob en Klem gingen slapen. Jeff en ik waren er op gebrand om naar de show van Andrew Young te gaan, volgens de affiche één der beste saxofoonspelers ter wereld. En of dat zo was ! Ook zijn band met zangeres Rebecca en de Macedonische zanger Danny mochten er wezen. Het knapste was het slot : Andrew Young zette Baker Street in en heel het theater ging uit zijn bol, wij incluis.

Een avond die wij niet snel zullen vergeten.

Vanwege de actie die wij uitplooiden tijdens het optreden, mee in de handen klappen en ter plaatse dansen gingen wij moe maar tevreden naar onze kamer. Jeff ging nog wat tv kijken en ik mocht naar de bar iets gaan drinken en napraten met de collega's.

Oh ja, morgen ga ik proberen om een nieuwe link te leggen naar 'mijnalbums.nl'. Hier ga ik de foto's van de reis opzetten. Dus nog eventjes geduld.

ALI & DE 21 BABA'S - deel 4

Maandag 21 mei, dag 4

Vooraleer het maandagverhaal te beginnen, beste lezers, wil ik toch nog eens even iets verklaren over de blogtitel. Ali & de 21 baba's herkennen jullie natuurlijk als een verwijzing naar Ali Baba & de 40 rovers. Wij nemen als vanzelfsprekend aan dat de naam van het hoofdpersonage in dit sprookje 'Ali Baba' is. Zoals Bart Smits of Jan Speck of Karel Steen. Het personage heet inderdaad Ali, maar het toevoegsel Baba is niet zijn familienaam of een tweede voornaam. Het betekent, letterlijk vertaald 'vadertje'. Dus Vadertje Ali. Dit doet mij twijfelen of de blogtitel wel juist gekozen is. Voor mijn groepje wel, maar er waren ook vrouwen bij en dan kan je toch niet echt van 'vadertjes' spreken. Ondertussen heb ik opgezocht én gevonden wat moedertje in het Turks is. Je gelooft het of niet maar het klink als een oeroude Vlaamse voornaam : Anne ! Dus vanaf nu : Ali & de 21 baba's en anne's ! Alhoewel echt klinken doet dat niet. 'k Zal er nog eens over denken.

Nu de maandag.

Naast de ondertussen gevormde ochtendstructuur besloten wij om nog eens naar Belek te gaan met het treintje. Daarna reserveerden wij een zitje in het Italiaanse restaurant 'Milanese' en gingen naar de kapper. Eén beurt was gratis, inbegrepen in de all in formule. Vanuit een vorig bezoek aan Turkije wist ik dat een kappersbeurt een hele gebeurtenis is in Turkije. De kapper knipt niet alleen je haar maar je gelaat word behandeld met geurige doekjes, er is koffie en koekjes bij en de nodige andere show. Ik dus verlekkerd en ik droeg dit over naar Rob die ook wel een kappersbeurt wou. 'niet te kort, de puntjes er af'. Wij hadden in het 'Spa Center' al een afspraak gemaakt en ruim voor tijd waren wij aanwezig. Het Spa Center heeft naast de kapper nog een boel andere leuke dingen te bieden : Turks bad, sauna, binnenzwembad, allerlei massages van over heel de wereld, speciale gelaatsmassages, peelings, enz... Dus...

Maar... dag Jan ! De kapper was wel heel vriendelijk maar beperkte zich tot haar knippen ! Bij Rob gingen er zo'n 3 cm af, wat hij nog wel zag zitten en was het redelijk gedaan. Mijn stoppels bijwerken duurde geen 5 minuten en het resultaat was ronduit triestig te noemen. Er waren plekken bij waar hij met zijn tandeuse blijkbaar niet geweest was.

Vermoedelijk moet je voor een echte Turkse kappersbeurt bij een autonoom salon zijn en niet in zo'n vakantiecentrum.

Na een redelijk uitgebreid souper togen wij naar het Amphitheater waar er een Afrikaanse show was. Mijn twee oudste baba's waren eens te meer moe van de geleverde inspanningen en gingen liever slapen. Geen erg, misschien zullen ze morgen wel héél actief zijn !

ALI & DE 21 BABA'S - deel 3

Zondag 20 mei 2007, dag 3

Omdat ik er een korte traditie van wil maken was ik weer even na zeven in de Wunderbar. Gewapend met Wallander en een sigaretje, de koffie was weer heerlijk. Oh ja, de vorige titel : hosgeldiniz wil gewoon zeggen 'welkom'. Om volledig op mijn positieven te komen na een redelijk korte nacht, vanwege de smakelijke GT's, was de tweede koffie meer dan welkom.

Er stond niet echt iets spectaculairs op het programma dus mochten mijn baba's uitslapen. Kwestie van respect voor hun vakantie. Rond 9u ging ik terug naar mijn kamer en mijn room-pale Jef was al gewassen en gestreken, het sein om ook naar de andere kant van de gang te trekken waar mijn twee andere baba's sliepen. Rond kwart voor tien waren ook zij klaar en trokken wij naar het ontbijtbuffet. Daar ... hadden wij het al eens over !

Ingepapt met factor 30 maakten wij een wandeling door het domein. Zo rond de middag arriveerden wij aan de Zapata bar, naast het relax zwembad volwassenen. Eens even kijken wat ze hier te bieden hadden. Aan verschillende pilaren hing een foto van de Mexicaanse volksheld Zapata : een mesties die een leger vormde en een oorlog begon tegen een dictatoriale president. Tijdens die opstand werd hij doodgeschoten.

We waren eigenlijk van plan om alleen maar iets te drinken. De spijskaart vermeldde echter een aantal snacks die er volgens mij bij mijn baba's goed in zouden gaan. We besloten dan maar om hier te eten. Wij kozen als starter gazpacho, die heerlijk smaakte. Misschien een klein tikkeltje te spicy. Daarna een Mexican Burger, een met vlees gevulde tortilla met een schepje frietjes en een (redelijk flauwe) salsa. Mijn buik was dan al gevuld (er was trouwens nog een restant ontbijt niet verteerd) maar mijn baba's vonden nog een gaatje. Dit werd gevuld met een appelgebakje met kaneel. Tenslotte dronken wij nog een kopje koffie.

Wij wandelden terug richting zee om langs het grote zwembad het hotel te bereiken waar wij nog eventjes op het terras gingen zitten. Daarna en omdat twee van mijn schaapjes al zaten te slapen was het platte rust. Jef kon dan tv kijken. In een mum van tijd wist hij alle sportzenders te vinden. Ik vermoed dat hij de avond tevoren al flink geoefend heeft. Zelf weet ik niet veel meer van die platte rust wegens weer een aanval van narcolepsie die toch wel een uurtje duurde.

Ik wou mijn baba's proper hebben voor het avondmaal en zij voegden de daad bij de gedachte en namen een lang bad.

's Avonds was er geen animatie vanwege zondag en rustdag voor het animatieteam. Wij planden dus een bezoek aan de Wunderbar.

Na het avondmaal waren de twee andere-kant-van-de-gang-baba's echter zo moe van inspanningen om het avondmaal binnen te krijgen dat zij liever gingen slapen.

Goed idee dan waren ze uitgerust om er morgen eens flink tegenaan te gaan ! Of zou dit buiten de waard gerekend zijn ?

Nadat mijn room-pale ook naar de kamer verdwenen was, kwestie van de nodige privacy te kunnen verkrijgen en op zijn gemakje tv te kunnen kijken, hadden wij, de begeleiders nog een beetje tijd om de ervaringen van die dag aan elkaar te vertellen. Sommigen probeerden eens iets anders uit om drinken, bijv. bijna pure Tabasco !

DOSGELDINIZ - ALI & DE 21 BABA'S

Zaterdag 19 mei 2007,

Ondanks het vreemde bed en mijn angst om te veel bomen door te zagen had ik toch goed geslapen. Mijn 'room pale' lag nog rustig te spinnen. Na mij gewassen en gestreken te hebben trok ik met mijn boek naar de Wunderbar. Ik had de indruk dat dit zowat het enige moment was dat ik zou kunnen lezen (later bleek dit ook). Thuis was ik al begonnen aan een Wallander en nu was ik benieuwd hoe hij zijn speurtocht pc criminelen zou verder zetten. Kenners en andere verslaafden aan Mankell weten dat het gaat om 'De blinde muur'.

De Wunderbar was op het personeel na verlaten. Ondanks het vroege uur was er toch al koffie ! Eigenlijk normaal voor een bar die 24 op 24 open is, maar wij kenden het ooit anders.

Oh ja, de naam : één van de bekendste café's in Duitsland, in Wuppertal, waar jong en oud elkaar tegenkomen, waar een pianist zit en waar je blijkbaar lekker kan eten ook heet 'Wunderbar'. Zou Magic Life daar de naam geleend hebben ?

Gisteren hebben enkele begeleiders een rondrit gedaan door het domein met de alomtegenwoordige electrische golfcars van de club. Vandaag is het aan de anderen. Door deze afspraak moesten mijn schaapjes vandaag vroeger gewekt worden. Daarom vrij vroeg aan de ontbijttafel. Amaai ! Wat een buffet ! Zowel bourgondiërs, vegetariërs, weeweeërs, fruitariërs, Atkinsonsers en nog andere fanaten kunnen hier meer dan aan hun trekken komen. Het was dus zaak om mijn mannen in de gaten te houden. Met enkele duidelijke afspraken lukte dit wonderwel.

Het was de bedoeling dat wij met de rondrit zouden kennismaken met het domein en alles wisten liggen. Wij reden kriskras over de weggetjes van de ene locatie naar de andere en stelden vast dat het toch wel heel groot was. Ietwat overdonderd kwamen wij terug. Ik wist nu wel wat er allemaal was en waar het ongeveer was.

Ondertussen overgoot de gulle Turkse zon het gebied met warmte en was het tijd om onze informatie uit te wisselen onder het genot van een frisse drink.

Voor wij het wisten was het middag, dus tijd om naar het restaurant te gaan en een vrije tafel te zoeken op het terras, onder een paraplu of alleszins in de schaduw. Het ontbijt was overvloedig. Het is niet zo dat ik van dit verslag een kookboek wil maken, daarom géén beschrijving van wat er allemaal op het buffet stond. Ik weet met stellig zekerheid wat er niet stond : varkenvlees !

Ondanks de secularisatie van Ataturk blijft Turkije een moslimland dat ook onderhevig is aan de huidige trend om méér en méér te leven volgens de Koran. Denk hierbij maar aan de recente gebeurtenissen rond de komende presidentsverkiezingen. Belek mag je tot het platteland rekenen en de verwachting dat je dit hier in het straatbeeld zou zien kwam niet uit. Ik had de indruk van een bezoek aan Istanbul een tiental jaren geleden dat je daar, in een grote stad, meer van merkte. Eigenlijk waren wij echter aan het middagbuffet ! Geen varken dus en ook geen exotische dieren. Voor de rest was het een uitstalling van bijna alles wat er te vinden is op God-Allah's wereld : een tentoonstelling van tientallen groenten en fruitsoorten op diverse wijzen gepresenteerd, bereidingen van allerlei reine land en zee diersoorten. Eigenlijk bijna decadent. Onwillekeurig rijst bij mij dan de vraag op wat het personeel hierover en over al die schransende westerlingen denkt ?

Na ons steentje te hebben bijgedragen om al die luxe wat te beheersen beslisten onze mannen om met het treintje naar Belek te gaan om kaartjes te kopen. Uiteraard zat ook hun cadeautje in het achterhoofd.

Wij hadden het formidabele geluk dat in Belek het kleine marktje nog bezig was. Het treintje zette ons in het centrum af, vlak voor de moskee. We stapten als het ware zo het marktje op. Je kon bijna niet anders want de geuren van allerlei specerijen lokten je er naar toe.

Stel je een straatje voor van ongeveer een km lang, langs beide zijden staan markttentjes die de hele straat overdekken. Net als je denkt 'ha dat was het' draai je een gelijkaardige straat in. Ook hier prijzen honderden vriendelijke verkopers hun waren aan. Zocht je kleding ? Horloge ? Specerijen ? Tabak ? Tapijten ? Scheermesjes ? Groenten en fruit ? Snoep ? Baklava ? Stoelen ? Fietsen ? Posters ? Of wat dan ook, daar was het.

Je bent de ingeslagen marktstraat ten einde en denkt er aan terug te keren, ja, dag Jan ! Je draait weer zo een straat in. Even dacht ik er aan toch maar terug te keren want waar zouden wij eindigen ? Vermits Belek niet echt groot is gingen wij toch maar verder en teneinde wéér zo'n straat. Uiteindelijk kwam er toch een einde aan dat kleine marktje en waren wij terug in Belek City Center, postkaartjes en cadeautjes rijker.

Tijd voor een drink en dan op zoek naar postzegels. Dit werd de duurtste uitgave : een zegel kost € 0.70 en wij hadden er 26 nodig. Waar wij onze kaartjes kochten hadden ze geen postzegels maar in 'Change' verkochten zij er. Die 'Change' vind je elke tien meter. Waar wij binnengingen heb ik de enige dame gezien met een zwarte hoofddoek, vermits zij alleen maar Turks praatte hebben wij met gebarentaal en zij met haar rekenmachientje geconverseerd.

Het treintje, een tractor met een zitbankenbak erachter bracht ons terug naar ons hotel. Daar de douche in, een beetje rusten en hop naar het avondbuffet waar wij ons nog eens tegoed deden aan de aangeboden spijzen.

's Avonds was er in het Amphitheater een nieuwe show. Twee van mijn schapen waren blijkbaar moe want zij verkozen te gaan slapen. Dus ik met ééntje, Jef, daar naartoe.

De show was echt nog nieuw, om alles goed te coördineren moet er nog wel wat geoefend worden. Jef en de andere baba's vonden het echter heel goed. Dus het was goed.

Nadat onze mannen sliepen gingen wij nog 'vergaderen'. Dit maal werd er door een aantal een ander drankje besproken : gin-tonic.

Beste lezer, een vrij lange blog ? Wees gerust de volgende zullen korter zijn. Ik weet ook niet zo goed of het deontologisch wel ok is wanneer ik foto's van mijn baba's publiceer. Alhoewel het allemeel vrienden zijn die dit lezen voorzie ik mijn baba's toch van een Zorro masker (is ook een beetje meer baba-achtig).

ALI & DE 21 BABA'S

Dag 1, vrijdag 18 mei in het holst van de nacht !

Mijn oren doen terug normaal, mijn schapraai is terug gevuld en dus tijd om te beginnen aan een reisblog. Ik hoop, Luc, dat dit een ietofwat originele titel is om uit te nodigen tot lezen. Of het een echt chronologisch reisverslag zal worden weet ik niet Krista, maar daar zul jij (je hebt het toch beloofd in je blog) voor zorgen.

Midden in de nacht (3 uur !) vertrokken wij gepakt en gezakt met onze busjes naar Zaventem. Leo deed een verkennende ronde en voor wij het wisten stonden wij aan te schuiven aan de incheckbalie. Normaal gezien ben je ruim op tijd. Wij weten onze groep zodanig te organiseren en het inchecken te begeleiden dat dit geen enkele vertraging op kan lopen. Nu was het echter de technische installatie, de transportband, die er voor zorgde dat wij ons moesten haasten om tijdig op het vliegtuig te raken : meer dan drie kwartier hebben wij gewacht omdat dat rotding het niet deed.

Gelukkig waren er een aantal rijen zetels bij elkaar voor ons gereserveerd zodat wij konden tegemoet komen aan de haast waarmee de (Turkse) stewardessen ons motiveerden om te gaan zitten. Het verbaasde mij wel dat dit Turkse stewardessen waren. Voor mij wou dit zeggen dat wij ook op een Turks vliegtuig zaten en geen toestel van Brussel Airlines. De maatschappij waarmee wij vlogen was 'Freebird', inderdaad een Turkse maatschappij.

Van de vlucht zelf weet ik niet veel meer vanwege een acute aanval van narcolepsie. Hier en daar zullen daar wel bewijsstukken van verschijnen. Enfin, zéér snel al werd de daling naar Antalya ingezet. Het spontane applaus van de reizigers zal ook dit maal de bemanning deugd gedaan hebben (?) al krijg ik meer en meer de indruk dat het een simpele traditie is.

Omwille van het temperatuurverschil werden de truien en jassen opgeborgen en wijlle weg om onze koffers op te pikken. Keine probleme (Duits zou later zowat onze voertaal worden met de andere toeristen dus nu al een beetje oefenen) en met de hulp van de host van Jetair werden de koffers in de bus geladen die ons naar het hotel bracht.

Een half uurtje rijden en wij reden Belek binnen. De tijd die je spendeerde om voorgaande zinnetje te lezen is net voldoende (ongeveer toch), want meteen waren wij Belek weer uit, voorbij het stadscentrum dan toch. Het zou wel eens best kunnen dat er in het clubhotel, Magic Live Waterworld, meer mensen wonen dan in Belek City Centrum.

Alle respect (pekpek volgens Georges) voor de organisatie van de staff van dit hoteldorp. In een 'no time' (er werd ook Engels gesproken) waren wij in het gebouw waar onze kamers en onze koffers op ons lagen te wachten. Evenveel respect voor de collega's want natuurlijk waren de juiste koffers niet op de juiste kamers. De kamerlijsten waren alfabetisch gemaakt maar zo werkte het bij ons niet. Ik sliep met Jef op kamer 7235, formidabel want in de onmiddellijke omgeving van het dagelijkse ontmoetingspunt : de Wunderbar. Op het eerste zicht een Duits woord maar misschien is er een Turkse verklaring voor 'wunder' ? Dus ook op het tweede zicht een Duits woord. Na lijf en leden verfrist te hebben en ook het inwendige vochtprobleem opgelost te hebben togen wij naar het restaurant om een hapje te eten. Daarover meer in een volgende blog.

Voldaan en moe gingen onze bewoners slapen en wij, de begeleiders, bijpraten in de Wunderbar terwijl wij genoten van een heerlijke mojito !

BELEK 2007

Tsja Luc, je zal nog even moeten wachten op een originele titel en dito reisverslag. Ik moet nog 127 mailtjes nakijken die in de voorbije week mijn pc lijnen hebben overrompeld. Mijn wasmachine is de laatste geurtjes uit mijn vakantiekleren aan het verwijderen en de berg post en reclame moet ook nog gesorteerd worden.

Enfin, ook voor de andere lezers : WIJ ZIJN TERUG UIT TURKIJE !!! Wat jullie uiteraard al vermoeden want deze blog komt er niet uit zichzelf.

Ondertussen zijn mijn foto's aan het opladen en zal ik er wel in lukken eentje, weliswaar onbewerkt, te publiceren.

Ah ja, je vroeg hoe het was ? Goed ! De meeste van onze bewoners hebben weer eens een onvergetelijke vakantie gehad. Daarover later meer.

Wij zijn ondertussen toch al enkele uren geland maar ik heb nog steeds boebels in mijn oren. Lang geleden dat dit nog zo was. 't Zal wel overgaan zeker. Morgen hoor ik mijzelf misschien weer bloggen en klinkt de radio niet meer van op verre afstand.

TURKIJE KOMT ERAAN !

Of beter, wij komen er aan ! Nog 2 keren slapen en het is zo ver, dit wil zeggen vannacht (hoop ik toch) en morgennacht. Donderdagnacht moeten wij al om 2u op het werk zijn om rond 3u te vertrekken naar Zaventem. Vermits het die donderdag ook Vlaamse Interclub Beker is en onze club geplaatst is met de damesploeg (zij waren derde op de Provinciale Interclub Beker !)moeten wij daar naar toe. De kans is groot dat zij door de poules spelen en verder gaan in de verschillende finales. Dan mogen zij naar Luik om daar de Belgische Interclub Beker te spelen. Dat is andere koek. Toch zijn zij niet van tevoren kansloos. Enfin dit maar om te zeggen dat het donderdag nog een drukke dag is en er niet veel zal geslapen worden. Dat zal dan wel op het vliegtuig moeten gebeuren. Kunnen de collega's nog eens een 'slapende' foto van mij nemen, altijd leuk om achteraf te bekijken.

Vroeger blogde ik al eens dat wij naar Belek gaan, een vakantieoord in de buurt van Antalya. Het is een all-in vakantie, zowat hetzelfde als vorig jaar in Egypte. Ik ben er van overtuigd dat onze bewoners iets leuks tegemoet gaan. Wat ik ook hoop voor die bewoner die bij mij slaapt, moge hij door mijn ronken heen slapen !

Ik heb zo al eens gekeken op een meteo site en het zal goed weer zijn. 'k Zal mijn zwembroek dan maar meenemen.

Morgen is het nog een wreed drukke dag : valies pakken, nog wat muziek opnemen, alles hier proper maken voor de achterblijvers (?), een beetje pc werk en nog wat rondrijden om hier en daar wat aan te kopen. Daarna, heerlijk knorren !

EER BETOON !

Nog eventjes tijd dus nog even bloggen. Niet dat ik mij verveel maar er bekruipt mij een heel onbehaaglijk gevoel. Bij al dat bloggen over examen en allerlei muziekcoryfeeën zou ik de indruk kunnen gegeven hebben dat ik mijn kleinzoon vergeten ben. Niets is nochtans minder waar.

Ik denk er al een tijdje aan om ook eens te bloggen over zijn grootouders langs papa's kant. Uiteindelijk is het ventje daar om de week en vertegenwoordigen zij ook een belangrijk deel van zijn opvoeding. Hé, ik wil er niets slechts over zeggen want het zijn brave mensen. Net zoals voor ons is voor hen ons Juleke hun oogappel. De schat die hun leven verrijkt.

Of ons Juleke zich ook bij hen amuseert mag blijken uit de foto's. Ze maken er begot een echte tuinman van ! Net zoals hij bij moeke leert kuisen is hij hier ook niet weg te slaan als er een karweitje moet opgeknapt worden. Net zoals bij moeke wordt hij hier ook geen klein beetje verwend (maar met mate).

Binnenkort is hij jarig : 2 jaar. Natuurlijk zal het dan groot feest zijn ! Volgens hem gaat hij alleen taart en koek eten, wij de grootouders en zijn papa en mama niet ! Allez hij antwoord toch nee als je vraagt of mama en papa mee taart mogen eten. En ons Juleke : Ja ! en volmondig.

HET IDEETJE

It's over. Het examen rastertekenen is voorbij. Ik heb mijn ei kunnen leggen. Zoals je al zag in de vorige blog is het niet echt iets speciaals. Toch vond ik het een leuke compositie : een achtergrond van Massenhoven, rechts een filmstrip met kleinere foto's van de andere deelgemeenten van Zandhoven. De buizerd staat symbool voor de bossen in Zandhoven die dank zij een goed beheer terug gezond zijn en waarin het gonst van het leven. Dat vogeltje vind er terug opnieuw prooien ! De zonnebloem vertegenwoordigt het zomerse maar ook het mooie van Zandhoven. Als je dan onderaan links kijkt zie je het logootje waarmee ik mijn verschillende werken teken.

Het leuke is dat ik een serie kaarten kan maken, op één na gemaakt heb, waarvan telkens een andere deelgemeente de achtergrond is. Het ideetje dat ik al had was om dit aan te bieden aan de gemeente Zandhoven, misschien doen zij er wel iets mee.

Het lijkt een simpel gegeven, maar er schuilen een hele reeks bewerkingen met Photoshop om tot dit resultaat te komen : afbeelding verkleinen, een aanpassingslaag maken om de kleuren bij te werken, een zon filter inbrengen, de buizerd inbrengen en er valwind opzetten, de filmstrip transparant maken, de andere foto's inporteren, verkleinen en achter de strip plakken, alles op zijn plaats zetten, een pad maken van de zonnebloem en als selectie opslagen, plakken en bewerken, een verloop inbouwen, logo inbrengen en bewerken, omlijnen. De bewerkingen zijn heel kort beschreven en het is eigenlijk wel wat 'muis' werk.

Nu nog hopen dat de docente het ook ok vond en men dan niet vergeet mij een getuigschrift te bezorgen !

EXAMEN OPDRACHT RASTERTEKENEN

Amaai, na veel zwoegen ben ik er dan in gelukt de ideeën die ik had te combineren met de examenopdracht. We moeten de verschillende technieken, vormen, maskers en heel de santeboetiek verwerken in het thema ZOMER. De afbeeldingen op zich zijn ten laste van je eigen creativiteit. Als basis wou ik foto's gebruiken die ik zelf genomen heb, aangevuld met enkele andere die het zomerse naar voor brengen. De, normaal toch, typische zon is gewoon een filter die uit de filtergalerij komt.

Ik wou ook iets streekgebonden maken. Van de vorige vakanties heb ik genoeg foto's die het zomerse aantonen maar dat zijn er van Firenze, Egypte, Stockholm, enz.... Ik wou ook achteraf nog iets doen met de compositie die ik ging maken. Daar heb ik ook al een ideetje voor.

Bleek dat de lat toch nogal hoog lag. Maar het is gelukt ! Of ik er nu nog mee een goed examen mee kan afleggen is af te wachten. Ik ben in ieder geval trots op mijn resultaat dat je hieronder kan bekijken :

THE ORIGINATOR

Gisteravond had ik het genoegen op de gastenlijst te staan voor een optreden van de Amerikaanse rocklegende Bo Diddley.

'Bo wie ?' hoor ik jullie denken. Jaja, ik zou nu kunnen schrijven dat dit een gat in jullie 'cultuur' is, maar kan tevens aannemen dat deze rock pionier jullie onbekend is. Daarom een beetje bijwerken :

Hij is geboren op 30 december 1928 in Mc Comb, Mississippi als Ellas Bates. Het manneke was heel muzikaal en gegrepen door de muziek van zwarte katoenplukkers die muziek maakten op een vierkant soort gitaar met maar één snaar.

Hij kreeg van zijn zuster een gitaar en probeerde alles van John Lee Hooker na te spelen. Zeker in het begin lukte dit niet zo goed (je weet dat zelf ook als je een instrument leert kennen). Toen hij hier en daar begon op te treden veranderde hij zijn naam in Ellas B. Mc Daniel, naar de naam van zijn adoptiemoeder. Omdat hij echter, hij was nog heel jong, nog niet het peil haalde van de grote blues muzikanten en omdat hij meer in rock versies van die song zag waardeerde men hem nog niet echt. Hij was maar zo'n zwart muzikantje uit het zuiden dat wat probeerde.

Dit inspireerde hem om zijn definitieve nickname te kiezen : Bo Diddley, wat in het 'slang' van de zuidelijke staten van de U.S.A. beduid -helemaal niets- (he ain't bo diddley). Ook de naam van het katoenplukkers instrument verwijst hiernaar, men noemt het de 'diddley bow'.

Om een heel lang succesverhaal kort te maken en geen boekblog te schrijven, het manneke begon succes te hebben. Hij lukte er wonderwel in de oude bluesritmen te integreren in het rock gebeuren. Zonder hierbij zijn eigenheid als straatmuzikant te verlieren : beat spelen met vingers, armen, kaken en alle andere lichaamsdelen én ondertussen zingen. Jaja, bij hem haalde Jimi Hendrix de mosterd ! En niet alleen hij. Een korte samenvatting van zijn invloed op andere grote artiesten :

-Buddy Holy met Not Fade Away,

-Bruce Springsteen met She's the one,

-The Fall met Bo Demmick,

-U2 met Desire,

-Johnnie Otis met Willie and the hand Jive,

-George Michael met Faith,

-Guns N'Roses met Mr. Brownstone,

-David Bowie met Panic in Detroit,

-The Rolling Stones met I Need You Baby (Mona).

Bo Diddley was ook de eerste African American die verscheen inde wereldbekende 'Ed Sullivan Show'. Hij trad ook op met de allergrootsten, bijv. Elvis en The Clash.

Zoals je ziet op de foto heeft zijn gitaar een karakteristieke rechthoekige vorm, een herinnering aan zijn 'diddley bow'. Hij noemt zijn gitaar 'The Twang Machine'. Waarom die vorm ? In zijn jongere jaren was hij een echt podiumbeest : hij sprong en danste constant in het rond. Zijn Gibson hinderde hem daarbij, dus ...

Ondertussen is hij bijna 79 en een pak minder mobiel en véél rustiger. Hij zit in een stoel vooraan het podium. Het Hof ter Lo was gisteren (22u30) direct in zijn ban. De zaal stond vol met enthoesiaste fans. Waaronder ik. Hij bespeelt virtuoos het publiek. Het lijkt wel of hij iedereen recht in de ogen kijkt. Zijn bindteksten zijn echte verhaaltjes die hij eigenlijk zingt. Onvergetelijk is zijn 'I have the right' . Dit begint als een liefdesverklaring maar eindigt met de boodschap je creditcard niet zomaar aan je vrouw te geven (vice versa kan ook).

Op het einde van het optreden ging hij nog een beetje de drummer jennen (het lijkt improvisatie maar is pure professionaliteit) door een tiental minuten mee op een trommel te slagen. Het was ondertussen al lang middernacht geweest. En dat voor een vent van 79 ! Natuurlijk verscheen hij terug op het podium voor een drietal bisnummers. Zijn olijke ode aan zichzelf 'Bo Diddley' werd door heel de zaal meegezongen, je kreeg er ondanks de tropische temperatuur kippenvel van.

Ooit zong iemand in één van zijn liedjes : Bo Diddley never dies. Ik ben blij dat ik de Originator aan het werk mocht zien. Bedankt Frieda en Robert om dit te regelen.