LAATSTE EER

Het is nu al weer meer dan een week geleden dat we Marius de laatste eer bewezen sinds hij op 3 oktober het tijdige met het eeuwige verwisselde. Ondanks de wetenschap dat het vrij snel ging gebeuren was ik toch een beetje verrast. Mijn tweede gevoel bij het ontvangen van het telefoontje was er echter één van een zekere trots dat ik zo'n moedig man kende en een héél klein stukje van zijn lijden en moeheid mee mocht dragen.
Ik ben er bijzonder fier op dat ik aan zijn afscheid een klein beetje mocht meewerken door een korte tekst te mogen voorlezen. In die tekst zou ik vooral het unieke van Marius belichten, zijn eigen bijzondere kijk op zijn wereld willen beklemtonen, hem laten zien zoals hij werkelijk was : een doener die, recht door zee, gedreven met de dingen bezig was. Dit volgens zijn levensmotto : Als g'iets doet, doet het dan goed, anders moet ge d'er niet aan beginnen.
Voor mij was het ook geen echt afscheid want ik weet dat onze verwante geesten elkaar ergens nog gaan ontmoeten.

ZIEKENBEZOEK

Gisteren namiddag ben ik naar Gasthuisberg gereden samen met een vriend. Wij zijn daar een andere vriend gaan bezoeken die terminaal is. M, onze vriend, heeft zoveel pijn en is zover heen dat hij het moe is. Het leven moe is. De dokters hebben dan ook besloten niets meer te doen, hem alleen voeding en pijnstillers te geven. Raar, want hij ligt op palliatieve en ik heb daar ondertussen toch andere ervaringen mee. Eén van de dagen mag hij naar huis om daar deze wereld te kunnen verlaten. Op de palliatieve afdeling van Gasthuisberg is een professor overste die absoluut tegen euthanasie is. Zijn huisarts en een collega zien dit wel zitten.
Ik vind het formidabel dat een fantastisch mens als M deze weloverwogen beslissing neemt. Hij heeft daar inderdaad langer dan één nacht over nagedacht samen met zijn dierbaren.
Tijdens dit bezoek heb ik dat duidelijk gezegd : het is zijn beslissing en iedereen moet dit (leren) waarderen. Ik begrijp wel dat het voor velen nog moeilijk is. Als je echter weet dat de volgende weken of maanden een leven vol pijn gaan inhouden, eigenlijk niet meer menswaardig zijn, dan begrijp ik tenvolle dat je er vrijwillig wil uitstappen.
M, we zullen je missen.