Enkele dagen geleden zag ik een mooie, maar rare film : De Zevende Dag. Van Carlos Saura. Een toch wel vrij bekende regisseur (bij insiders ?). Je kan hem zowat vergelijken met Brian Da Palma, maar dan zonder grote special effects. Saura gebruikt ook wel s.e. maar veel subtieler. Hij is vooral sterk in uitgediepte karakters en fotografische kunst. Hij geeft met enkele vergezichten bijv. een illusie van volstrekte eenzaamheid.
De film gaat over een vete tussen twee families, ontstaan generaties geleden over een grens tussen hun beide gebieden. Het zijn arme boeren die moeten vechten voor hun bestaan. Hij wordt verteld door een jonge vrouw. Zij verhaalt de geschiedenis van toen zij een puber was en in contact kwam met de vete. Enkele jaren van haar leven dus. Zij verhaalt eerst van woordenwisselingen en ruzies, daarna gaat het van kwaad naar erger. Door een ongeluk sterft iemand van familie A. Dit is voor familie B. een reden om bij A. kwaad opzet te vermoeden. Zij nemen wraak en vermoorden iemand van B. En zo gaat het verder tot op het einde een viertal volkomen losgeslagen, gek geworden familieleden van B. het dorp waar ze wonen en waarvan de dorpelingen zich afzijdig houden (dus voor hen aan de kant van A. staan) aan te vallen met vuurwapens en in het los schietende een tiental dorpelingen én familieleden van A. vermoorden.
Niet echt een happy gegeven. De film berust op waar gebeurde feiten en is gewoon geweldig omdat Saura zo scherp de hoofdpersonen weet te tekenen.
Je bent geboeid als je er naar kijkt, maar krijgt er geen echt goed gevoel bij. Toch kontent dat ik hem gezien heb.
Oh ja, de titel ! Volgens de jonge vrouw die de film vertelt schiep God de zes eerste dagen de wereld. De zevende dag rustte hij. Nu nog altijd. De zes eerste dagen van de week waakt hij over de wereld. De zevende dag rust hij en slaapt. Hij waakt dan niet over de wereld en daarom krijgen misdadigers vrij spel.